Apple EarPods: prachtig design, lelijk geluid

Sinds de introductie van de eerste iPod in 2001, werden de witte oordoopjes (earbuds) al geroemd om hun ontwerp. Uiteindelijk werden de oordopjes op zichzelf een icoon. Als je iemand zag met een wit kabeltje over zijn jas, dan wist je al dat hij naar een iPod zat te luisteren.

Zelfs Apple gebruikte deze herkenbaarheid in haar reclames. Filmpjes en posters van zwarte dansende silhouetten met alleen de witte oordopjes als herkenning. We testten drie jaar geleden een eerder model, de los te kopen in-ears. Het nieuwe model betreft echter de dopjes die je standaard meegeleverd krijgt, en daar is dezelfde recensent minder enthousiast over...

Voor de vierde keer in elf jaar tijd, wijzigde Apple het model van de meegeleverde earbuds die je bij de nieuwe iPhone krijgt, en noemde ze ditmaal de EarPods. Dat nieuwe ontwerp gaat natuurlijk gepaard met de ontwerpvisie van opperhoofd industrieel design bij Apple, Jonathan Ive.

Het filmpje wat getoond werd tijdens de introductie van de iPhone 5, maakte mij zeer enthousiast. Het ontwerp is prachtig, de constructie gericht op perfecte audio en de introductie van een compleet andere manier van het overbrengen van het geluid in het oorkanaal. Voordat ik hier verder op inga, is het misschien slim dat je onderstaand filmpje even bekijkt en goed bedenkt wat voor verwachtingspatroon wordt geschept.

Als eerste geeft Jonathan Ive aan dat er geen paar oren hetzelfde is, en dat het onmogelijk is om een oortelefoon te maken die bij iedereen evengoed past, om daarna gelijk eraan toe te voegen dat ze dus wel proberen te doen, een one-size-fits-all-oortelefoon. Er wordt iets onmogelijks aangegeven, en meteen ook de lat die Apple hoog heeft gelegd. Het creëert een soort van respect voor de poging.

Vervolgens krijg je tientallen oorschelpen te zien, waarbij het verschil tussen goed duidelijk wordt. Met een scanline-animatie krijg je het gevoel dat Apple de duurste technieken en scans uit de kast heeft getrokken om al die oren te scannen en in een grote computer te stoppen (waarschijnlijk een Mac Mini-cluster), waarbij de ideale vorm van een oortelefoon naar buiten is gerold. Een vorm die in je oor rust, maar niet je oorkanaal ingeduwd wordt. Toch is de driver voor het hoog zo geplaatst aan de zijkant, dat deze in je oorkanaal afspeelt.

Oordeel

Er wordt gebruik gemaakt van maar liefst drie poorten, om in feite wat ‘body’ aan het geluid te geven, en de mogelijkheid om te tunen. Aan de buitenkant smalle gleuven voor het middengebied, onderaan de ‘steel’ kleine gleuven die als baspoorten functioneren en de opgebouwde luchtdruk binnenin via deze poorten eruit laat lopen. Dit werkt bijzonder goed en is een hele simpele, goedkope oplossing om wat ‘ongecontroleerd’ laag op te wekken. Bij het dichthouden van deze poorten, blijft er niet veel ‘body’ over.

Aan de binnenkant is dan ook nog een opening te vinden die vooral midden en een beetje laag weergeeft. Duw je die even in je oor, klinkt dat eigenlijk best aardig, en vreemd genoeg is dit gedeelte weer -net als bij de vorige oortelefoontjes- tegen je oorschelp gericht.

Over de constructie is misschien esthetisch misschien nog wat te discussiëren, over de kwaliteit niet, die is echt praktisch. Zo klein als het is, de afwerking is perfect: geen naden, mooie rondingen, als een sjieke Audi TT glijden ze in je oorschelp.

Ze zitten bovendien ook heerlijk en voor lange tijd geven ze weinig irritatie. Het is misschien even wennen aan het lichte gewicht en het haast niet waarnemen van de dopjes in je oren. Ze vallen ondanks die lichte pasvorm niet snel uit je oren, ik heb flink wat gerend, gesprongen en gedanst en die test hebben ze wonderwel overleefd.

Komen we toch tot het geluid. Wat mogen we verwachten van een setje oortelefoons voor 30 euro. Je zou haast zeggen “niet veel”, maar een favoriete in-ear van mij, de Griffin earbuds (die helaas niet meer worden gemaakt), kostten evenveel, dus een soortgelijk geluid zou wenselijk zijn.

Ik zal er verder niet meer omheen draaien, ze maken wat betreft klank de verwachting van het filmpje niet waar. Het laag is dreunend en ongecontroleeerd, het hoog is lelijk, heel erg sisserig en nog steeds komt veel geluid niet echt in je oren terecht. Pas als je ze als een in-ear induwt, wordt het wat beter.

Om een idee te geven: een track als “Vultures” van John Mayer klinkt normaal warm, strak en smooth. Via de EarPods klinkt deze track scherp en komen de hi-hats overdreven veel naar voren. “No Way Back”, een vrij ruige track van The Foo Fighters, doet nu echt pijn en de s-klanken zijn veel te hard. Gangbare popmuziek en dancetracks klinken eigenlijk nog het beste, maar ook nog redelijk vermoeiend. Nee, ik heb liever weer de oudere oordopjes. Die hadden een homogener geluid, niet met zo’n gat in het midden.

Zeker met mijn 'hack', links in het rechteroor, rechts in het linkeroor en 90-graden gedraaid (zie onder), klinken deze oudere dopjes nog een stuk beter en zeker twee keer zo hard.

Voor het geluid hoef je het dus niet te doen, maar de afstandsbediening met ingebouwde microfoon kan altijd van pas komen, voor telefoongesprekken of om een foto te maken zonder je iPhone te bewegen. Uiteindelijk zijn de earpods wel prachtig om te zien. In de verpakking lijkt het wel een kunstwerk op display. Zelfs het ontwinden en winden in het doosje is helemaal uitgedacht in het ontwerp. Die ervaring is misschien dan wel 30 euro waard...