Arno Hintjens Muziekbeleving

Met zijn achttiende(!) soloplaat Brussld maakte oud-TC Matic-zanger Arno Hintjens (Oostende 1949) een van de mooiste platen uit zijn indrukwekkende carriëre. Tijd om de onnavolgbare peetvader van de Belgenpop en Ridder in de Franse Kunsten en Letteren aan de tand te voelen in De Muziekbeleving Van...Uiteraard onder het genot van een goed glas wijn. Arno over zijn jeugd in Oostende, Engelse meisjes, The Kinks, koken voor Marvin Gaye, André Hazes en muziek die voelt gelijk de`n eerste keer da`k klaarkwam.

De muzikale roots in de familie gaan terug naar mijn grootmoeder. Zij zong bij stomme films in de cinema`s van Oostende. Tijdens de pauze. Dat waren nog echte pauzes toen. Zo heeft ze mijn grootvader ontmoet.

Foto: Pias

Die zat een keer met een vriend bij zo`n film, maar moest naar het toilet tijdens de pauze. Toen hij terug kwam zei zijn vriend: "Je weet niet wat je gemist hebt". Toen is mijn grootvader nog speciaal eens teruggekomen en werd op slag verliefd op de zangeres, die dus mijn grootmoeder bleek te zijn.

Greco & Lynn

"Mijn moeder was een groot fan van Franse muziek, in het bijzonder Juliette Gréco. Zong ze tijdens de afwas. [Arno zingt La Mer van Gréco] .Dat werd in mijn moeders versie La Merde. Mijn vader hield van Brel, maar meer nog van Engelse jazz en Vera Lynn. [Zingt Harbour Lights van Lynn]. Hij was mecanicien van Spitfires bij de RAF. Die had vijf jaar van zijn jeugd doorgebracht in Engeland. Dat kwam door de oorlog. Toen de Duitsers binnenvielen moest mijn grootvader naar Engeland vluchten. Die stond op de zwarte lijst, was links. In die tijd was links nog echt links, hè"

Elvis

Van nog groter belang was de rol van mijn jeugdvriend Frank Bayeux. Of beter: de rol van zijn twee zusters van zestien. Het was rond 1958, 1959, ik was negen of tien. Die zussen hadden een pick-up en het singletje Telstar van The Ventures.

Maar ook Elvis, One Night. [Zingt One Night]. Daar kreeg ik pas goatskin van, ik werd meteen geparalyseerd door Elvis. Dat lied horen was gelijk de`n eerste keer da`k klaarkwam. Je kwam in een andere sfeer, zoiets had ik nog nooit gehoord.

The Kinks

"Toen ik twaalf, dertien jaar was kwamen The Kinks en Small Faces, op mijn veertiende The Pretty Things. Ik denk niet in helden, maar als ik dat wel zou doen zou Ray Davis er een zijn. The Kinks was alles. You Really Got Me, alleen die riff al. Iedereen was voor The Beatles en The Stones, ik was voor The Kinks en The Pretty Things. The Stones en ook de vroege Beatles hadden alles geschoept van mannen als Sonny Boy Williamson, Robert Johnson en Lightin` Hopkins. Ik vond Mick Jagger bovendien te verwijfd, maar later vond ik dat wèl tof. Aftermath is een geweldige plaat, die jongens zijn echt ondergewaardeerd als songschrijvers. De vroege Beatles vond ik later ook goed. In de jaren zestig kwam ik onder invloed van de Mods. Dat was anarchie, afzetten tegen. Revolutie, dat zie je niet meer tegenwoordig, alles is mainstream geworden. Het was de eerste keer in de geschiedenis dat er zoiets ontstond als een jeugdcultuur. De oorlog heeft daar voor gezorgd."

Deltablues

"De deltablues, ik ben daar zot van. Speelden we al met Tjens Couter [voorloper TC Matic-red]. Maar Edith Piaf vind ik ook blues. Mijn liefde voor de blues begon ooit met de bluesplaten die ik kreeg van mijn oude prof Moraal Hubert Decler. Die is later nog in Katmandu gaan wonen en tolk van de Dalai Lama geworden. Op mijn zeventiende ging ik zelf platen kopen, in Engeland, in de buurt van Portobello Road. Otis Redding, Captain Beefheart. Naar Engeland ging je ook voor kleren. Speciale platenwinkels had je niet in België. Stonden wel wat elpees tussen de frigo`s, tv`s en stofzuigers in elektrowinkels. Daar heb in Oostende ooit nog `s een Sonny Boy Williamson tussenuit gevist."

Oostende & de Engelsen

"We kregen sowieso veel mee uit Engeland. Al die Engelsen kwamen naar Oostende via Dover. Je had toen nog 24 veerboten per dag. Er waren nog geen charters naar Spanje, dat was toen nog Franco. De Engelse jeugd ging massaal naar Oostende. De Langestraat in Oostende, die bruiste. Je had daar muziekclubs als The Groove, The Gin, The King. We vierden feest met den Engelsen hè. [Guitige blik, blozende wangen:] Ik heb mijn virginity nog verloren aan Linda, een Engelse.

Veel Engelse band kwamen als eerste naar Oostende. Ik heb er rond mijn zestiende mijn eerste concert gezien van, allez, hoe noemen ze ook alweer, a ja, The Raiders, met Dave Edmunds. Daarna kwamen The Moody Blues, Eric Burdon & The Animals, Blue Beat-bandjes, Jimmy James & The Vagabonds. Maar ook van verder kwamen ze naar Oostende. De baas van het hotel waar ik werkte haalde Marvin Gaye naar België. Die heeft een tijd in dat hotel gewoond, en ik heb nog voor hem gekookt. Zijn vriendin was een Bredase. Ik hoorde laatst dat ze een paar jaar geleden is gestorven, zelfmoord. Heel spijtig. In Oostende is het allemaal wat minder geworden, men leeft er nog met de nostalgie van de jaren zestig en zeventig. Al krijg ik het ook niet allemaal meer mee, ik woon sinds 1972 in Brussel.

Belang van de blues

"In één ding ben ik heel fanatiek: en dat is het belang van de blues uitdragen. Zonder de blues was er geen disco, geen funk, geen punk, geen rock `n roll geweest. Alles is gebaseerd op de vier maten, de heartbeat, van de blues. Punk is ook gewoon rhythm & blues, maar dan rapper gespeeld. En veel meer image dan muziek. Die, allez, hoe noemt die ook alweer, god hebbe zijn ziel, a ja Malcolm McLaren, heeft die hele marketingtrend uitgevonden."

"De echte punk werd uitgevonden door The New York Dolls. Maar het is typisch Engels, da`s altijd meer imago dan muziek geweest. Zelfs de Stones, die hebben muzikaal alles gepikt van Chuck Berry. Maar goed, de punk; mensen vinden soms dat ik punk ben. TC Matic klonk als PIL, zeggen ze dan. Maar wij waren er vóór PIL, sorry Johnny. Zij wilden in ons voorprogramma staan, maar dan moesten wij ze wel betalen. Ja, fuck you."

André Hazes

"Het is Europees wat ik doe. Europese blues."Maar Arno", zeggen ze dan, "gij zijt zo wit gelijk un aspirien, waarom wilde gij die zwarte Amerikanen nadoen?" Maar ik doe niemand na. Ik snuif álles op, ben zo open als een hoerenmadam. Sorry hoor, maar onze cultuur is veel rijker dan de Engelse of Amerikaanse. Alles komt hier samen. Ik woon in Brussel. Ik pis naar het zuiden en Parijs is nat, pis ik naar het noorden is Amsterdam nat. Jordaanse muziek, ik vind dat prachtig. Dat is muziek met Joodse en Portugese roots. Gelijk Piaf, gelijk fado. De Zangeres Zonder Naam! [zingt De Meid van de Straat] Johnny Jordaan! [Zingt Bij Ons in de Jordaan] En niet te vergeten André Hazes. Die kwam mij een keer opzoeken toen ik bij EMI in Hilversum zat. Die was fan van mij, wilde mij ontmoeten. Maar ik wist niet wie hij was. Ben daarna naar zijn platen gaan luisteren. Uit een andere hoek kwam natuurlijk Brel, een grote invloed. Ik vond hem bizar, zwaar."

Nieuwe muziek

"Ik zoek verschrikkelijk veel naar nieuwe muziek. Alleen hou ik niet van retro, geen nostalgische kopies van de jaren 60. Wat ik goed vind? Originele dingen als Arcade Fire, Animal Collective en Madensuyu uit Gent, met alleen drum en gitaar. Volstrekt eigen. Ik koop nog altijd cd`s, ben de laatste der Mohikanen. Mijn zoon van veertien is een enorme muziekfreak, die zoekt dingen op internet. Ik kijk dan vaak mee, al heeft hij dat niet liever. Hij heeft een andere smaak, maar houdt ook van The Clash, gelukkig. Ik zie ook nog veel concerten. Woon vijfhonderd meter van de AB [Ancienne Belgique-red]. Heb daar laatst nog die geweldige nieuwe band gezien uit Engeland, een beetje Joy Divsion-achtig, die gasten die dé plaat van 2009 maakte. Allez, hoe noemen die ook alweer?"

De eerste keer dat Arno weer in Nederland optreedt, is 4 september tijdens het festival Into The Great Wide Open op Vlieland.

www.arno.be

De favorieten van ... Arno Hintjens