Best Klinkende Album - De Top 30

Samen met onze lezers gingen we eind vorig jaar op zoek naar De Best Klinkende Plaat Aller Tijden. Dat hebben we geweten: de reacties kwamen destijds met briefladingen tegelijk binnen. We kregen bevlogen motivaties ter grootte van een A4’tje, soms kort en krachtig: ‘Koude rillingen van het laag’, ‘Spettert de groeven uit!’, ‘Onvoorstelbare sound’. `Op deze plaat klinkt een Aldi-versterker als een high end buizenversterker`.

Omdat de Top 30 zoals die toen ontstond vrij tijdloos is, los van een enkel album dat er misschien sindsdien aan toegevoegd zou kunnen worden, is het aardig deze nog eens naar voren te halen. Daarnaast brachten we ook een overzichtje van de slechtst klinkende albums: de Top 3 vind je hier. En we vroegen de branche naar hun visie op de Top 30 zoals onze lezers die samenstelden: wat dat opleverde, vind je hier. 

Natuurlijk, bij deze verkiezing hoort ook een klein stukje subjectiviteit, zo kwamen we enkele platen van Katie Melua, Deep Purple en The Beatles tegen bij zowel ‘Best Klinkend’ als ‘Slechtst Klinkend Album’ (een schaduwverkiezing die we tegelijkertijd organiseerden, zie voorgaande alinea). Maar uit de vele inzendingen konden we een representatieve Top 30 samenstellen. Eén plaat stak er met kop en schouders bovenuit, hier is onze Top 30!

Het ultieme eargasm: Amused to Death van Roger Waters.
“Gewoon helemaal top zowel muzikaal als kwalitatief! Zeker the gold edition, maar de gewone uitvoering is ook mooi. Zo puur en zo zuiver”, schrijft Erik over de plaat van de voormalig Pink Floyd-voorman. Mark luistert bij voorkeur naar de ‘Sony Super Bit Mapping golddisc`. "De QSoundmix op deze disc blijft onovertroffen. Vol details. Strak laag en verveelt nooit.”


Foto: Roger Waters

“Klinkt glashelder”, is de motivatie van John van der Maden. “Vol met sound gadgets”, schrijft Marc Bruyn. “Surround uit twee luidsprekers groeit mee met de verbeteringen in de installatie”, schrijft  Alex ’t Zand. Bert Kruizinga vult aan: “De combinatie van het verhaal dat Roger Waters vertelt, de verschillende emoties gedurende de plaat, het subtiele gebruik van QSound maakt dit album tot een onvergetelijke reis. Het roept sterke reacties op bij diegene die `m luisteren, van ‘geweldig’ (en gelijk kopen) tot ‘Ik heb `m gestopt, omdat ik er creepy van werd.” “Dynamisch”, juicht André Hoogendam. “Effecten zijn schitterend en zelfs Rogers speeksel is goed hoorbaar.” 

De nummers 2 tot en met 5

Nummer 2: Touch - Yello
Op nummer twee: Touch van Yello uit 2009. Hans Heller schrijft: “De Duitse mannen op leeftijd hebben met Touch een geweldig stukwerk afgeleverd, dat niet alleen uitblinkt in opname (luister maar eens naar alle details), maar ook een mooie combi van lounge, house en zweverige muziek. De echte Yello-sound dus, de gastzangers en zangeressen klinken op een goede set alsof ze vlak voor je staan. Boeit van de eerste tot de laatste minuut, vakwerk!” “Gewoon een perfect album”, vindt Ger Notenboom. “Sluit je ogen en alles wat mooi is trekt voorbij.”

Nummer 3: Acoustic live - Nils Lofgren
“Ongelooflijk zoals je bij deze opname de betrokkenheid van zowel Nils als ook zijn familie en andere bandleden ervaart”, schrijft Gert van Beersum. “Nog nooit heb ik een gitaarsolo zo intens beleefd als bij Keith Don’t Go”, mailt iemand anders. “Mijn motivatie om dit album te kiezen is omdat deze cd op alle installaties goed klinkt. Ook nog lekkere nummers!”, mailt Harry Crommentuyn.

Nummer 4: Metallica - Metallica
“Op deze plaat klinkt een Aldi-versterker nog  als een high end buizenversterker. Ongewoon warme productie”, schrijft Richard Pit. ”Vooral de drums en gitaren klinken moddervet en ruimtelijk, heb een metal/rockplaat verder nooit zo’n volle en goede sound horen hebben”, schrijft Bert Bunte over dit vijfde album van de Amerikaanse heavy metal band uit 1991, welke ook als `The Black Album` door het leven gaat.

Nummer 5: The Last Resort - Trentemøller
“Het bewijs dat electronische muziek organisch kan klinken!” schrijft Sean Schuurman van Rouwendal over de grootste verrassing uit de Top 10. “Elke keer dat je deze cd luistert ontdek je weer nieuwe geluiden. Elke sample heeft zijn eigen ritme en de basslijnen zijn onovertroffen. Niet alleen zeer diep maar ook vol detail, grommend, strak, speels. Dit is de cd die ik meeneem naar een onbewoond eiland (mits daar de mogelijkheid bestaat hem te luisteren natuurlijk).” Wim vult aan: “Even ruimtelijk als Kraftwerk, maar met nog meer dynamiek in het laag. Daarnaast ook nog eens geweldige chillmuziek.”

Inkoppertjes & verrassingen
Min of meer voor de hand liggend in de Top 10: Dark Side of the Moon van Pink Floyd en The Colour of Spring van Talk Talk. Ook Mark Hollis solo kwam langs: “Twee Neumann M49`s, plaatsing van de muzikanten ten opzichte van de mics bepaalde volume en plaatsing, minimale equalizing en minimale compressie. Resultaat: een onwaarschijnlijk prachtige, natuurlijke opname, gaat dat horen!”, schrijft Vincent Valstar over het album Mark Hollis. Meer verrassend zijn Anathema met het kersverse album We’re here because we’re here, en Kilo van The Nits, waarover later meer.  Czeslaw Kobylko is lyrisch over Body & Soul van Joe Jackson. "Waanzinnige dynamiek, zeer natuurlijk klinkende instrumenten, je wordt door de blazers echt omver geblazen!"


Foto: Anathema

Andere opvallende platen die genoemd werden,  maar buiten de top 30 vielen: Arizona Dream van Goran Bregovic. “Er zijn meer soorten bas dan het eentonig gebonk van veel slechte geluidsinstallaties. Droge doffe bas, vette elektronische bas, van laag tot heel laag”, schrijft Manuel Dierick. “Vooral de track Gunpowder bevat alles in één. Mooie heldere opname, veel timbre en een heel mooi stereobeeld wat past bij de sfeer van de film waarbij het hoort. Schitterende plaat overigens, met Iggy Pop.” Peter Grootfaas roemt Bim Shermans Miracle. “Sensationele akoestische reggae. Moeilijk te geloven dat muziek zo rijk kan klinken, de muziek spat echt de speakers uit!" 

Verschillende stijlen

Burial & elektronika
Michel Bourgonje houdt een warm pleidooi voor Burial van Burial. “Geschocked was ik toen ik Burial voor het eerst hoorde; de ritmes, de melodieën, de baslijnen, en vooral het holle lege geluid. Maar ook zeker het gevoel, de emotie en de lading wat verstopt zit achter een filter van mist draagt bij aan een bijna religieuze beleving die ik ervaar bij dit album. Ik wil dan ook tegen iedereen zeggen; stel je open voor deze plaat want makkelijk is ie niet, maar als het kwartje valt, dan valt hij ook echt en ga je er denk ik de rest van je leven van genieten. Voor deze verkiezing heb ik opzettelijk gekozen voor een elektronische plaat, want de meeste ‘audiofielen’ weten helemaal niets van deze stroming. Heel jammer, want er komt heel veel mooie en goede elektronica uit om gewoon naar te luisteren vanuit je luie stoel en wat op een goede stereo een waar genot kan zijn.”


Foto: deel van albumhoes Burial 

Audiofiele opnames
Natuurlijk werden er ook audiofiele opname genoemd, zoals In Blue van Karrin Allyson. Marco Schroor schreef: “Dit is gewoon de best plaat aller tijden. 2 x 180 gram (blauw vinyl) van het label Pure Audiophile Records. ‘Half speed mastered by Stan Ricker’, kan bijna niet beter. Een aanrader als je hem nog op vinyl kan vinden, de cd klinkt ook geweldig."

I. de Klein noemt The Oxnard Sessions vol.1 van Mike Garson. “Combinatie van dynamiek, melodie en ritme is uniek.  Energiek en geweldig met timing uitgevoerd. Het raakt je hart. Op natuurlijke fullrange systemen met tijdcompensatie beste resultaat. Minder goede systemen vallen door de mand."

Nederlands product
Opvallend veel Nederlandse producten werden genoemd. Zoals Kilo van The Nits, waarvan meer albums langskwamen: de meest audiofiele band van de lage landen? J. Raven schrijft: “Zowel de EP Kilo als later cd Henk/Kilo (de nummers van Kilo), zijn altijd mijn referentie bij het luisteren van apparatuur. Fantastisch natuurlijk klinkende piano en ongeëvenaarde bas!"

Ook de Twee Meter Sessies kwamen verschillende keren langs. “Alsof je er live bij bent in de studio”, schreef WM Harmsen. “Wat een heerlijke muziek en wat een prachtopnames. Met name Bruce Cockburn met If I had a Rocket Launcher vind ik een juweeltje. Duidelijk te horen dat dit in de oude kleine 2-meter-studio is opgenomen. Laat ontzettend intiem horen hoe Bruce volkomen één is met zijn gitaar. Jan Douwe verdient een award voor deze cadeautjes”, vindt Ronald van der Kraan.


Foto: Jan Douwe Kroeske

Arthur de Boer noemt Mo van The Mo uit 1980. “Geweldige dynamiek zonder enige compressie. Aan vocalen van Heidie Helder is ook totaal niet geknoeid. Het lijkt er op alsof de opnames direct gesneden zijn. Ik draai deze plaat al bijna dertig jaar en ben elke weer verbaasd over de ‘eenvoud’ van het geluid.” Reinier van Essen gaat voor Walkin’ on eggs van  Nighthawks at the Diner. “Het bewijs van Nederlandse bodem dat audiofiel opgenomen muziek met een geheel eigen jazzy stijl ook gewoon pruimbaar kan zijn.” André Prinsen herinnert ons aan Wilde Bloemen van Frank Boeijen. “Voor zover ik weet het enige NL-album in QSound!" [zie ook winnaar Amused to Death- red]. 

Daan Reestman bejubelt Eldorado van Michiel Borstlap. “Geproduceerd door studiowonder en Earforce-eigenaar Reindert van Zalk. Hij tovert alle mogelijke geluiden tevoorschijn die recht doen aan een goede installatie." Ivo Westerneng gaat voor Eight Miles High van Golden Earring, maar dan eigenlijk alleen nummer 5: Eight Miles High. Duur: 19:00 minuten. “Daar zouden ze een cd of single van moeten maken. Waarom? Je luistert automatisch, je hebt niet door dat je luistert omdat je alleen met de muziek bezig bent en omdat het een Nederlandse band is. Ik luister de laatste tijd alleen Nederlands, pff op cd is dat slecht zeg! Ik heb wel NAD voor- eind versterker + NAD cd speler + hoofdtelefoon versterker + Grado GS-1000i, dus Nederlanders zijn slecht in cd’s opnemen. Opvallend hoog in de lijst (nummer 25) Dear John van Ilse DeLange. Marcel “Ze zit nog net niet bij je op schoot met een geweldige band!”

Jazz & Beyond

Jazz & beyond
Er kwam ook veel jazz voorbij. Natuurlijk de ‘geluidsklassieker’ Jazz at the Pawnshop (`de ultieme live-beleving`, Ruud Bakker), en ook Kind of Blue van Miles Davis’ en Chet van Chet Baker. “Prachtige muziek in al zijn eenvoud. Het is alsof de trompet van Chet Baker praat.  En de opname (begin jaren `60 ) is gewoonweg fenomenaal!”, aldus Ronny Velter. J. van der Wal noemt Quiet Kenny van Kenny Dorham. “Prachtige Rudy Van Gelder-opname uit 1959 voor Blue Note, en perfect geremastered door JVC op XRCD (20-Bit-K2). Een no-nonsense jazz-album uit de tijd dat het onvolprezen principe ‘geen noot teveel’ werd gehanteerd. De musici staan gewoon in je huiskamer en op een realistisch geluidsniveau waan je jezelf aanwezig bij de opname!”


Foto: deel van artwork Jazz at the Pawnshop

In de categorie klassiek werd onder meer genoemd: Gustav Mahler – Symfonieën / Radio Sinfonie Orchester Frankfurt o.l.v. Eliahu Inbal (Denon CO-72589/604). “Onvoorstelbaar transparant en ruimtelijk; prachtige impressie van de opnameruimte”, stelt Nisse. Rob de Lugt noemt The Nutcracker van Tchaikovsky door Kirov Orchestra o.l.v. Valery Gergiev. “Deze Kirov-serie van Philips zijn de beste opnamen die ooit gemaakt zijn door de heren de Groot en de Jong.” Arjen Kruisman wees ons op een pareltje uit de wereldmuziek:  Baaba Maals Missing You. “Een akoestische bel van geluid rondom, heel natuurlijk aanvoelend.” Ook La Cantina van de Mexicaanse Lila Downs kwam langs.

Benieuwd naar welke platen het slechtst uit de bus kwamen bij onze lezers? Bezoek dan het artikel rond de Slechtst Klinkende Plaat - onze schaduwverkiezing!