Daniël Lohues Muziekbeleving

Drentenaar Daniël Lohues (Erica, 1971) was in een vorig leven zanger van dialectband Skik, afgelopen jaren bewees hij zich solo met de vierdelige Allennig-serie en als producer van onder meer fraaie comebackplaten van Rob de Nijs en Cuby & The Blizzards. Hout moet, zijn kersverse cd die hij volgens het melodieuze en radiovriendelijke Skik-recept opnam met zijn Emmense muziekvrienden Bernard Gepken (gitaar, mandoline, drums) en Guus Strijbosch (contrabas), is nu al een van de mooiste Nederlandstalige cd’s van het jaar. Tijd voor De Muziekbeleving van Daniël Lohues. “Het overstuurde geluid van mijn eerste pick-upje gebruik ik nog steeds bij het platen opnemen.”

“In Erica was ik in de box al voorzien van muziek. Véél muziek. Mijn ouders hadden niks met pop, maar alles met klassiek. Vooral barok. Als kind vond ik Bach het mooiste. Ze hadden een beetje Mozart, maar heel veel Händel, daar ben ik heel blij mee. Mijn moeder was vooral van Beethoven. Ze draaiden veel elpees, van die grote, op een Thorens met geweldige speakers en koptelefoon. Mijn vader was van het goede geluid. Er stond ook een orgel thuis, mijn vader speelde in de kerk in Erica. Het orgel daar is het kleine zusje van die in het Concertgebouw. Hij is net als mijn opa enorm muzikaal, speelde ook blokfluit en accordeon, kon-ie geweldig Bach op spelen.”

Elvis & Shakin’ Stevens
“De pop kwam pas in de zesde klas van de lagere school, al speelde ik in de kerk al wel liedjes als Yesterday en With a little help from my friends. Via neef Marco leerde ik Elvis kennen. Zijn films kwam op de Duitse tv, keken we op zaterdagmiddag als het regende. Fun in Acapulco enzo. Nagesynchroniseerd, dus als hij echt begon te zingen kwam er veel ruis op de band. Vooral bij Heartbreak Hotel dacht ik, wauw, dit is dus popmuziek. Maar ja, Elvis, die was dood. Dus werd het Shakin’ Stevens, ook te gek. Daar wordt altijd lacherig over gedaan, maar dat vind ik niet terecht.”

Grote zwarte meneer
“Bij ons in huis kwamen geen popplaten, dat was niet de bedoeling. Geheel tegen de regels in kocht ik This ole house van Shakin’ Stevens. ‘Ik wil meer rock ’n roll’, zei ik tegen mij vader. Toen is hij met mij naar de platenafdeling van V&D gegaan. Hij ging door alle bakken en pikte er eentje uit: ‘deze moet je hebben, jongen’. Op de hoes stond een grote zwarte meneer, die ik nog nooit gezien had: Fats Domino. Geweldig, als je dan toch zo nodig die muziek moet luisteren, begin dan niet bij een blanke, moet mijn vader gedacht hebben. Die plaat ging mee naar huis, met Blueberry Hill en Ain’t that a shame, nog steeds een van de mooiste nummers die ik ken.”

Vandaag (11 februari) verschijnt er een nieuw solo-album van Lohues, getiteld Hout Moet.

Opstand

Overstuurd geluid
“Ik kreeg in mijn tienerjaren zelf een pick-upje, een koffergrammofoon waarvan één speaker kapot was. Ik heb daar zelf nog aan zitten hannesen met een versterker enzo, zodat-ie beter klonk. Als je hem hard zette, klonk die heerlijk overstuurd. Dat was rock ’n roll! [doet met zware stem Heartbreak Hotel na] Dat overstuurde geluid gebruik ik nog steeds bij het platen opnemen. Er moet een altijd een vies, vuig randje aanzitten.”

Live Aid
“Toen kwam de grote opstand. Ik wilde een gitaar. Maar die kreeg ik niet. Uiteindelijk kwam er toch een voor mijn verjaardag. Door het gitaarspelen ontdekte ik de Stones, de Beatles, Clapton, Hendrix, ik had enorm veel in te halen. Live Aid 1985 was een enorm belangrijk moment; in één dag zag ik al mijn huidige helden. Mijn favoriete muziek concentreert zich rond 1971, mijn geboortejaar. Alles zit tussen pakweg 1966 en 1976. Harvest, Sticky Fingers, Revolver, Déja vu, Dylan.”

Nederlandstalig
“Ik luister weinig naar Nederlandstalig. Natuurlijk, Doe Maar was een ijkpunt, zowel muzikaal als tekstueel. En Henk Temming is één van de beste componisten, de Brian Wilson van Nederland. En Henk Westbroek een van de beste tekstdichters. Maar Willem Wilmink is natuurlijk dé kerel, schrijf dat maar op!”

Zoektocht
“Ik heb heel veel cd’s, veel klassiek, maar ze slingeren allemaal rond, of zitten in dozen. Ben er helemaal niet zuinig op, ze zitten vol krassen. Ik koop tegenwoordig alles via iTunes. Ik ben nog steeds bezig met de zoektocht naar beneden. Koop veel blues, folk en bluegrass. Laatst heb ik nog Bo Diddley ‘ge-iTuned’ en The Greatest hits van Buddy Holly. Fan-tas-tisch. Zo’n plaat moet je gewoon hebben. Ik wist het natuurlijk wel, maar nu pas hoorde ik zelf waar de Beatles hun inspiratie haalden. Here comes the sun hoor je bijna letterlijk terug. Bernard fluistert wel eens nieuwe dingen in, maar het gaat er mij vooral om wat er toen gebeurde. Ik luister expres veel naar klassiek want als ik iets goeds hoor, neem Pet Sounds van The Beach Boys, dan wil ik dat zelf ook maken.”

De blues
“Ik had weinig platen, nam vooral bandjes op. Van mijn kameraad Hans kreeg ik Muddy Waters. Daar was ik erg benieuwd naar, want ik had de versie van Mannish Boy van de Stones gehoord. Toen ik Muddy hoorde, viel het blueskwartje. Muddy is my man. Over de blues kan ik uren praten, maar ook over The Beatles. Toen The Beatles op cd uitkwamen was ik werkeloos en woonde even in het westen van het land. Als mijn uitkering binnenwas, sjeesde ik als een gek naar de platenboer om telkens een cd te kopen. Samen met een zak chips ging ik daar dan thuis enorm van genieten.”

Autoradio
“Ik ben geen freak, maar geluid moet goed zijn. Thuis heb ik een Harman Kardon-installatie, met twee van die bolle speakers, en een oude platenspeler uit de jaren zeventig. De belangrijkste voorwaarde die ik aan een plaat stel, is het vuige elpeerandje. Als ik iets heb opgenomen gebruik ik de installatie in mijn auto als referentiekader. Ik heb geen rijbewijs, maar wel een auto, een dikke Amerikaanse bak, een Lincoln Town Car, waarin ik me altijd laat vervoeren. Daar zit lekker veel laag in, als het in de auto goed klinkt, klinkt het dat ook op een Toshiba-laptop en op een high end-installatie, en op alles wat er tussen zit.”

De favorieten van Daniël Lohues