Dynaudio Audience 42

Geen gelegenheid laat het Deense Dynaudio onbenut om te benadrukken dat het alles ook daadwerkelijk doet in Denemarken: zowel productie als onderzoek en ontwikkeling. Vooral dat eerste is in deze tijden van globalisering steeds bijzonderder aan het worden: al diverse luidsprekerfabrikanten laten hun speakers, zeker de goedkopere, bouwen in China. Dynaudio zegt door alles in eigen hand te houden meer grip op de kwaliteit te kunnen houden en nieuwe vindingen sneller tot productie te kunnen brengen. De hier besproken Audience 42 (600 euro) is het instapmodel van de Denen. Werpt hun strategie vruchten af?

De Audience 42 is met zijn volume van zo’n 12 liter niet al te fors geschapen. Hij is, zoals de mode voorschrijft, diep en smal. Uiterlijk is het een beauty: zeer zorgvuldig gefineerd met palissander, maple, of, zoals bij het testexemplaar, met kersen. Zwart is ook mogelijk. Voor de tweeter is in het front een uitsparing gefreesd waardoor dit element naadloos past. Ook de rest van de afwerking laat een zeer goede indruk achter.

De kast is gemaakt van 2 cm dik MDF, wat de behuizing een enorme stabiliteit verleent. En bijdraagt aan het vertrouwenwekkende gewicht van 4,8 kilo.

Techniek

De Audience 42 is gebouwd volgens het basreflex-principe. De bijbehorende poort is zo’n vier centimeter breed en zit op de achterzijde van de kast, ter hoogte van de tweeter. Dynaudio levert schuimrubberen plugs bij om dreunend laag te voorkomen bij opstelling dichtbij de wand.

Onder de basreflexpoort zit de terminal waar u de speakerkabel aansluiting vindt. De mogelijkheid tot bi-wiring ontbreekt, maar dat maken de Dynaudio’s goed met de zeer solide kwaliteit waarin de voorhanden aansluitingen zijn uitgevoerd.

Tweeter en woofer worden naar Dynaudio-traditie in eigen beheer vervaardigd. De woofer is een 15 cm-exemplaar, met de voor Dynaudio typische grote conus. In het hoog komt een 28 mm tweeter in actie, wiens membraan gemaakt is van gecoat textiel. Dynaudio geeft een frequentiebereik op van 53 Hz tot 23 KHz. Het rendement bedraagt 86 dB.
 

Luisteren

Een pakkende voorstelling leveren de Dynaudio’s met Rismky-Korsakovs Sheherazade in de versie van Fritz Reiner en “the Chicago Symphony Orchestra” (1956) in de recente uitgave op Sacd. Blazers klinken vloeiend, en vioolpartijen echt en kleurrijk. De Liturgie van de Heilige Johannes Chrysostomus van Rachmaninoff (Philips 442 776-2), opgenomen in een grote kathedraal in Sint Petersburg en gezongen door een groot koor, wordt door de Dynaudio met meer overzicht en beduidend minder schreeuwerigheid doorgegeven dan in deze prijsklasse gebruikelijk is. Tijdens minder heftige passages zijn de sopraanpartijen om stil van te worden, en de tenoren meeslepend. Het is in deze prijsklasse helemaal niet zo gewoon dat deze muziek naar behoren wordt weergegeven, en al helemaal niet zo goed als de Dynaudio’s het doen.
Op Miles Davis’ Kind of Blue (Sacd, Columbia 64935) hebben blazers het over de Audience 42 goed naar hun zin. Saxofoons klinken enorm authentiek, de piano swingt lekker en de instrumenten worden mooi gescheiden weergegeven.

Rock

Maar helaas ben ik geen klassiek- en jazzverslaafde. Met mijn favoriete genre, rock, in de nog vrij lichte varianten grunge en metal, begonnen de Dynaudio-schoenen aardig te knellen. Al leverden de Audience 42’s een diepe en strakke, bevredigende bas, in mijn notitieblokje bleven predikaten achter als “suf”, “lui”, “ongeïnspireerd”. De muziek bleef al met muffig, flauw en in zichzelf gekeerd.

Ongetwijfeld heeft mijn kritiek te maken met de zeer nuchtere, “correcte” afstemming van de Dynaudio’s. Ik voel er niet veel voor om hier een debat te openen over wat het begrip “correct” dan wel mag inhouden in hifi-land, al moet ik Dynaudio nageven dat hun Audience 42’s nauwelijks echte uitglijders begaan. Maar voor wie van dynamiek en spektakel houdt, zoals ik, is de hier-gekozen afstemming uiteindelijk niet minder dan een gruwel. De Dynaudio’s brengen de muziek niet echt tot leven.

Het opwekken van veel atmosfeer en lucht is ook niet de grote kracht van deze luidspreker. Er is wel sprake van enige ruimtelijkheid, maar het akoestisch panorama wil niet erg groot worden en is ook niet erg plastisch. Solozangers en zangeressen lijken op de Audience 42 ook net wat minder lucht te hebben dan sommige concurrenten in deze prijsklasse, en zelfs daaronder.

Een hebbelijkheid van de Dynaudio’s is dat ze graag met kracht worden toegesproken. Het volume op de versterker moet een eind opengedraaid worden, willen deze speakers op gang komen. Het bezit van een krachtpatser van een versterker dan ook is geen overbodigheid, en dan nog blijf ik van oordeel dat grove dynamiek niet het domein is van de Audience 42.

Ik moet erbij zeggen dat de Dynaudio’s bij mij hebben mogen optreden onder omstandigheden die tegen het optimale aanzitten. Nutters Audio was zo vriendelijk me Kimber 4TC- en 8TC-luidsprekerkabels te leveren, en als interlinks de PBJ en de recente Timbre (een bespreking volgt). Deze kabels zijn getrimd op transparantie, dynamiek en snelheid, en beschikken daarmee over het vermogen om matte installaties meer leven in te blazen. Mijn Philips DVD-963 SA, en versterker Kenwood KA-7090R, zijn bovendien van zichzelf helemaal niet tam, integendeel zelfs. Een kort probeersel: met een mooie maar milde Arcam, liep uit op een klein drama. Wat de Dynaudio’s nog aan dynamiek en sprankeling in huis hebben, verdween nu helemaal.

...Around the clock

Zelfs in de constellatie zoals ik hem niet beter kreeg, met de Kenwood 7090, Kimber PBJ en 8TC en het gifkikkertje de Behringer UltraMatch 2496 als DAC, zijn de Audience 42’s vooral geschikt voor ontspannen en stressvrij luisteren. Luisteraars die graag een urenlange opera of andere langdurige muzikale manifestaties integraal aanhoren, worden door de Dynaudio goed bediend.

Ten slotte

Tenslotte: als in dit verhaal de indruk is ontstaan dat de recensent een luisteraar is voor wie de Loudness-knop de belangrijkste voorziening is in heel de installatie, dan klopt die niet. Mijn zeer gevarieerde muzieksmaak is een hobbel die alle apparatuur die ik bespreek te nemen heeft, wat op zijn beurt een weetje is voor alle lezers van deze site. Ik heb één installatie, en die moet alle muziek die me lief is –zij het Mozarts Versperae solennes de confessore of Sepultura– goed weergeven. Apparatuur moet bij mij (sorry voor het platgetrapte cliché) allround zijn, en dat betekent, heel praktisch, dat ik niet snel enthousiast raak van kandidaten die een paar fantastische eigenschappen hebben en tegelijk ook matige. Er is altijd wel muziek in mijn collectie waarmee het dan spaak zal lopen. Ik wil dynamiek en subtiliteit, attack en rust, detail en mildheid, ruimte en directheid. Dat deze waarden allemaal in zekere mate met elkaar op gespannen voet staan, hoeft niemand me uit te leggen. Toch moeten overal minstens voldoendes worden gescoord om me blij te maken, en bij meerdere onvoldoendes raak ik ontevreden.

Ik verexcuseer me niet voor het muziekdieet dat ik volg, noch voor wat ik me voorstel van goede apparatuur. Anderzijds heb ik geen enkele moeite met anderen als zij op basis van totaal andere luistergewoonten tot een totaal ander oordeel komen. Zoals René van Es, in de second opinion die volgt.

Conclusie

De Dynaudio Audience 42 is een fraai afgewerkte speaker, die wat betreft materiaalgebruik en technische verfijning veel waar voor zijn geld biedt. Helaas viel de gehoormatige prestatie bij sommige muzieksoorten tegen. Een allrounder is het zeker niet. Met zijn ontspannen, altijd-keurige klank zal hij evenwel zeker vrienden vinden.

Gegevens:
Merk en type: Dynaudio Audience 42
Prijs: 595 euro per set
Importeur: Dynaudio Nederland, Groningen: 050-5710710
Principe: 2-weg, basreflex
Uitvoeringen: kersen, pallisander, zwart
Ingang: single-wired
Gevoeligheid: 86dB (opgave fabrikant)
Impedantie: 4 ohm nominaal (opgave fabrikant)
Afmetingen: 17x28x25 cm (BxHxD)
Gewicht: 4,8 kilo/stuk
Made in: Denemarken

Partners en concurrenten:
Philips DVD-963 SA (DVD/Sacd/Cd/Mp3-speler)
Behringer UltraMatch SRC 2496 (Upsampler/herklokker/DAC)
Proceed PDT3 (DAC)
Kenwood KA–7090R, Arcam A80 (Versterker)
B&W DM–303 (Luidspreker)
Kimber PBJ, Kimber Timbre, WireWorld Oasis (Interconnect)
Kimber 4PR, Kimber 4TC, Kimber 8TC (Luidsprekerkabel)

Second Opinion

door René van Es

Lori Spee’s “Anne” raakt precies de snaar die echt gevoelig is. Zet een mooie stem neer binnen de beperking van een kleine monitor. Beetje te weinig echo op de stem. Het orkest mist de kracht van een groot systeem, vooral in het laag blijft dat achter. Wat er aan laag is gaat mooi strak en recht naar beneden met weinig kleuring. Detail is behoorlijk aanwezig en schept een mooi homogeen beeld. Geen rare fratsen, nee juist een erg eerlijke weergave. Zuiver. Lang uitstervend. Weergave in diepte en hoogte. Dat is een opvallend goede eigenschap bij dit kleine ding. Heel breed ook. De Dynaudio schept een zekere magie met deze eenvoudige muziek. Bescheiden is de “S” die net lekker aanzet, alsof het een aanwezige stem is. Ook met volgende tracks boeiend en gewoon “lekker”. Midden en hoog uitermate neutraal wat juist naar voren komt met Spee omdat ze heel goed en zuiver zingt. Eliane Elias zingt op “Dreamer”. Direct hetzelfde fijne geluid als daarnet met de stem. Heel goed getroffen en op een natuurlijke wijze eenvoudig. Ritmisch sterk aanwezig wardoor een boeiende weergave ontstaat. Weer een breed beeld, met wat minder diepte dit keer. Ondanks dat blijft Eliane voor het orkest staan en verzandt er niet in. Piano profiteert eveneens van de zuivere en correcte weergave. Waar het mis loopt is de sax die gewoon niet de power heeft van een groot systeem. Mis ook wat expressie in de hoge tonen die ik wel hoor bij “agressiever tweeters”. Geen problemen in het laag, waar Eliane bij mij berucht om is. De aangeboden muziek swingt genoeg om de Zuid Amerikaanse recht te doen. Kan een Nederlandse het Franse chanson aan? Ja, laat dat maar over aan Wende Snijders. Beluister haar “Padam, padam” en je waant je in een Frans cabaret in de jaren ’60. Haar Nederlandse tongval is niet geheel weg. Maar de gedrevenheid die de Audience 42 exact aanvoelt is aanwezig. Vuur kan ze spuwen. Emotie en stemverheffing brengen “Padam, padam” tot een nieuw hoogtepunt. Even gemakkelijk gaat ze terug naar een lieflijker niveau waarbij de luidspreker goed volgt. Zet Wende voor een piano en ze wordt één met het instrument. Ze speelt er een spel mee. Een spel dat de Audience zonder probleem overbrengt. Dat maakt haar “Je t’attends” grappig en spannend.  Hoe durf je Piaf na te doen met “Ne me quitte pas”? Vraag het Wende, die heeft het in zich. Tragiek met een brok in de keel. Drama zonder een traan teveel vergoten. Heerlijk hoe het middengebied van de Dynaudio daarmee omgaat. Omgeven door het orkest speelt ze tegenover haar minnaar haar emoties uit. Tot ze steeds meer voelt dat ze aan de verliezende hand is. Krachtig, smekend en open.

Andere orde is popmuziek. Dire Straits “On every street”. Daarvoor is de Audience 42 een maatje te klein. Een popliefhebber vraagt meer ruwheid en minder beschaving. Het biertje rechtstreeks uit blik ten opzichte van de droge witte wijn in een schoon glas. Te rond en te glad. Zeker niet slecht vanuit een puur weergave standpunt. Maar je vraagt je af waar de klappen blijven. Keurige huiskamerweergave voor de middelbare popliefhebber die Led Zeppelin achter zich liet toen de kinderen geboren werden. Dat merk je ook met Jalana, zeg maar de Franse versie van Byoncé. Het blijft teveel hangen in de sfeer van een mini set terwijl het systeem vele malen beter presteert en geen valse schoonheid toevoegt. Mogelijk moet je de Audience 42 te weinig kleuring en teveel beschaving verwijten. Gelukkig niet het scheppen van valse beloftes die luisteren tot een vervelende en op den duur vermoeiende bezigheid maken. Zo ontstaat er een beeld dat zo stabiel en breed is dat geen mini set daar ooit aan kan tippen. Weergave voor de dames die in de dertig zijn en de veertig buiten de deur willen houden. Beschaafd uit de band springen en vast sparen voor Schumacher.

Jazz van Oscar Peterson daarentegen laat je genieten. De meester heeft aan de Audience precies het maatje waar zijn piano van geniet. En de bas van Ray Brown is heerlijk. Zijn meezingen is een track lang te horen. Nog meer en beter dan op menig kostbaarder systeem. Drums staan ver naar links. Heel ver. Op de juiste hoogte. Zo gaat het weer goed. Weg met die popdames die power nodig hebben om te overtuigen. Zonder meer swingend en hartverwarmend. Gloedvol spel van een oude meester en zijn kornuiten. Je zou het op LP moeten kunnen horen. Net zo gaaf is Larry Conklin op “Close to home”. Zijn steel guitar is messcherp en flitsend. Puntig en met voldoende metaalklank. Ruim in zijn jasje als je op het juiste niveau draait. Veel samenhang tussen de instrumenten en veel leuke effecten die de Audience 42 laat meegenieten. Rustig en schoon is daarna Laurindo Almeida op een Spaanse gitaar. Het getokkel dat hij in uiterste rust en concentratie voortbrengt vormt een contrast met de gestreken bas van Ray Brown. Beide solisten genieten van de ruimte die ze krijgen op deze monitors. Hou het bescheiden en akoestisch en de Dynaudio voelt zich thuis.

Dynaudio associeer ik al snel met klassieke muziek. De vraag of dat terecht is probeer ik te beantwoorden met The Academy of St. Martin-in-the-fields. Om meerdere redenen al jaren een lieveling orkest in mijn verzameling. Zij beginnen op de onderhanden verzamelaar met Vivaldi en stomen door naar L. Mozart en W.A. Mozart. De “Toy Symphony” blijft net zo leuk als “Eine kleine Nachtmusik” mooi is. Et voilá de Audience 42 ligt helemaal op stoom. Zeer zuiver is de weergave. Nu is de muziek ook niet erg zwaar zoals Mahler of Beethoven kan zijn, maar dat is een bewuste keuze van mijn hand, ik geniet van het subtiele en verdrink niet graag in geweld. Voor barok is dit gewoon een stel schatjes. Voor ander werk, dat mij niet boeit, laat ik u zelf de keuze. Waarbij ik mij kan voorstellen dat de Audience 42 een beetje te klein zal blijken. Het is ook niet voor niets dat Dynaudio grotere systemen maakt. Inhoudelijk kan ik er niets op aan merken. Veel detail, geen tot weinig kleuring. Ruimte is volop aanwezig. Spanning en ritme is ons deel. Geen enkel probleem met het aangeboden signaal. Strijkers zijn net zo welkom als blazers, hout of koper, slagwerk, piano of een mooi klavecimbel. Je zou met regelmaat vergeten dat hier een zeer klein, relatief goedkoop en vooral bescheiden systeem speelt. Gelukkig maakt het einde van de “Toy Symphony” een eind aan het dromen. Met een forse klap sluit het stuk af.

Terwijl ik u vertel dat de Audience 42 speelde in een ruimte van 2,80 x 4,40 meter klinken achter mij de lieflijke tonen van Locatelli, op briljante wijze vertolkt door Jaap van Zweden. Ook daarmee geef ik het systeem een vette acht als rapportcijfer. De gehele keten is opgebouwd met een Marantz CD63 SE speler waarbij een Musical Fidelity X-Dac V3 hoort. Dan een Van Medevoort MA240 versterker. Kabels van The Chord Company en stroomvoorziening met Supra LoRad en een Supra verdeelblok. Stands waarop elke Dynaudio staat zijn van Alphason. Al met al een goede set die past in het kwaliteitsbeeld van de Audience 42. Niet overdreven duur en hij haalt het beste uit de luidspreker. Weliswaar niet met pop, wel met rustige jazz, barok en vooral de menselijke stem in al haar facetten. Het kost moeite de Dynaudio van de stand te rukken en daar iets anders te gaan laten inspelen. Ik vind het lieverdjes die heel goed passen bij mijn muzieksmaak. Wat haarscherp werd aangevoeld door de mensen achter hifi.nl die juist mij kozen voor een second opinion.