Noem het americana, indie-folk of gewoon melancholische gitaarmuziek. Het maakt Ane Brun niets uit. Ze maakt gevoelige en vooral persoonlijke muziek, that’s it. Pas op haar 21e pakte Brun (Molde, Noorwegen 1976) de gitaar op, maar sinds haar debuut Spending Time with Morgan (2003) is Ane Brun een snel opkomende ster.


En niet alleen in Zweden en Noorwegen, waar ze een duet opnam met Madrugada en een stadiontour deed met haar jeugdhelden van A-Ha, en waar haar nieuwe plaat direct na de release binnenkwam op één in de iTunes-lijsten. Ook Amerika, Japan en Europa lopen warm voor de blonde Noorse, die al jaren in Stockholm woont.

Haar langverwachte derde studioplaat (haar vijfde album) Changing of the Seasons werd opgenomen onder leiding van de IJslandse producer Valgeir Sigurdsson (Björk, Sigur Rós). De strijkarrangementen zijn voor rekening van de Amerikaanse componist Nico Muhly (Antony & The Johnsons, Lou Reed, Björk, Philip Glass). Het album werd uitgebracht op Bruns eigen platenlabel DetErMine Records, ofwel ‘Dit zijn mijn platen’ in goed Noors. Een dag voor de West-Europese release van Changing of the Seasons betrok Brun met haar vriendje een Amsterdamse hotelsuite. Voor HiFi.nl maakte ze graag een uurtje vrij. Aflevering 19 van de Muziekbeleving Van…

“Zolang als ik me kan herinneren was er muziek thuis. Mijn moeder gaf pianoles aan huis, en ze zong veel. Klassiek en jazz. Ze leerde me ook een beetje piano spelen, maar het is nooit mijn instrument geworden. Mijn vader was ook veel met muziek bezig, maar meer als luisteraar. Hij had een indrukwekkende vinylcollectie. Vooral jazz. Wij, de kinderen, mochten zijn platen ook draaien. Hij legde ons uit hoe de platenspeler werkte, en zo draaide ik al jazzplaten toen ik nog een kind was.”

Herbie Hancock

“Toen ik een jaar of zeven was, ging ik voor het eerst echt naar muziek luisteren. Weet nog precies wanneer. Op Moldejazz bij Herbie Hancock. Moldejazz is een groot jaarlijks festival in Molde, waar ik ben geboren en opgegroeid. Mijn ouders gingen er altijd heen. Elke zomer kwamen daar de grote sterren. Herbie Hancock was mijn eerste concert. Het maakte erg veel indruk. Voor het eerst luisterde ik echt naar muziek. Ook Chaka Khan kan ik me nog herinneren uit die tijd. Twee jaar geleden heb ik zelf voor het eerst op Moldejazz gespeeld, op het grote podium tussen artiesten als Paul Simon en Van Morrison. Maar het was vooral speciaal omdat het daar was.”

Ontrendy

“Mijn eerste singles kreeg ik rond mijn zevende, achtste. Janet Jackson en Cliff Richard, en wat Zweedse popdingen. Erg ontrendy allemaal. In mijn vroege tienerjaren was ik vooral bezig met typische popdingen. Eurythmics, Whitney Houston, Bobby Brown. Was jarenlang fan van Tina Turner. Ik had zelf alleen een cassettedeck met radio. Zo’n dubbeldekker, met een fast forward-knop. Je kon ermee versneld van cassette naar cassette dubben. Hij draaide ook vanzelf om, geweldig. Sommige dingen liet ik eindeloos doordraaien, zoals Neneh Cherry. Ik ken al haar raps nog steeds uit mijn hoofd.”

Smaak

“Rond mijn vijftiende ontstond er een meer definitieve muzieksmaak. Werd een grote fan van U2, en later ook Rage Against The Machine en dat soort rockbands. Was erg fanatiek met muziek bezig, maar nog fanatieker met sport. Ik wilde een hele goede sporter worden. Ik deed aan rhytmics, een vorm van gymnastiek. Daar wordt soms en beetje lacherig over gedaan, maar het is een mooie sport. Je deed je oefeningen op vaak mooie instrumentale muziek. Vooral klassiek en soundtracks. Rhytmics was de reden dat ik pas op mijn 21e de gitaar oppakte.”