Het tweede album van de Amerikaanse alternatieve rockband Weezer werd in 1996 redelijk goed ontvangen in de pers, maar vond geen aansluiting bij de fans. De plaat Pinkerton, een losjes op een klassieke opera gebaseerd conceptalbum, wist de jeugd niet te charmeren of bereikte hen niet en resulteerde uiteindelijk in het bijna opbreken van de band.

Die negativiteit na het falende (commerciële) succes van dit album leidde ertoe dat de band uit Los Angeles twee jaar na het uitkomen van Pinkerton echt klaar was met het geneuzel. Totdat ze in 2001 toch weer op het podium verschenen met het meer toegankelijke ‘Green Album’.

De tegenvallende verkopen van de altijd moeilijke tweede studioplaat vielen tevens te wijten aan platenlabel Geffen, die na een (door Weezer gewonnen) rechtszaak vanwege de titel de marketingmachine voor de release op een flink lager pitje zette. Na een geflopt idee voor een rock-opera (Songs From The Black Hole) en tussen de studies van vocalist/ gitarist Rivers Cuomo aan Harvard door, werd een personage uit Puccini’s beroemde opera Madame Butterfly (Luitenant Pinkerton) gebruikt om Cuomo's persoonlijke problemen met relaties, (seksuele) frustraties en problemen met de eigen identiteit een muzikaal gezicht te geven.

Wellicht was dat ook de reden van afhaken voor veel toevallige fans van het eerste uur, samen met het veel donkerder geluid van Pinkerton ten opzichte van het voorgaande album (de debuutplaat met de blauwe cover) dat nogal poppy en open klonk. Denk maar terug aan de hit Buddy Holly. Deze muziek was minder MTV-geschikt. De plaat uit 1996 klinkt alsof de band live in een studio te horen is, met een rauwe rand. Nogal vocaal gericht, Weezer gebruikte voor de refreinen en samenzang drie microfoons tegelijk in plaats van losse sporen op de geluidsbanden.

Het gaf Pinkerton een beetje de sfeer van een jamsessie, iets intiems in plaats van een gepolijst geheel. Het album staat echter wel vol met melodie, terugkerende refreinen en prima 'college' rockmuziek met een flinke emo-tint. Misschien was het grote publiek in het midden van de jaren negentig niet klaar voor deze emotionele diepzinnigheid, maar Weezer kreeg het wel voor elkaar om een memorabele plaat af te leveren.

De videoclip van El Scorcho, door veel fans nu gezien als het favoriete nummer van Weezer. 

Die nu - in retrospect - wel gewaardeerd wordt door veel muziekliefhebbers. En terecht, hoewel de band hierna weer een andere weg insloeg die commercieel gezien misschien de juiste bleek. Zij het op korte termijn. Hoogtepunten van het album zijn wat mij betreft het humoristische Pink Triangle, El Scorcho, Across The Sea en Falling For You. De akoestische afsluiter Butterfly mag daar losjes aan worden toegevoegd.

De door Mobile Fidelity Sound Lab uitgebrachte reissue is zoals gewoonlijk door de RTI Studios geperst, wat ook inhoudt dat een wasbeurt aan te bevelen is voordat hij wordt afgespeeld. De prima persen zorgen namelijk af en toe voor een zweem van persvet in de groeven, die toch beter kan worden weggehaald middels een flinke poetsbeurt op de Okki Nokki of dergelijke apparatuur.

Klankmatig is de door Krieg Wunderlich vanaf de mastertapes geremasterde plaat prettig om naar te luisteren. Hoewel het geheel voor de rockliefhebber een beetje meer pit had mogen hebben (dit geldt overigens ook voor het origineel) is deze persing prettiger om naar te luisteren dan de originele cd. Het medium weet, gecombineerd met de MoFi behandeling en de juiste persoon achter de knoppen, te overtuigen met helderheid en redelijke kracht. De fraaie plaatsing van de instrumenten brengt de studio van weleer naar de huiskamer. De veelvuldig aanwezige percussie en elektrische gitaren op Pinkerton blijven fel, zonder overstuurd te raken. Zoals het hoort.

Muziek: 8 ½
Klank: 8
Label: Mobile Fidelity Sound Lab
Speelduur: 34:36 minuten
Website