Een muzikale bioscooptip deze week: niemand minder dan Al Pacino geeft in Danny Collins gestalte aan de doorleefde rockster waar de titel naar verwijst. Filmpjekijken.com beloonde de film, geïnspireerd door een waargebeurd verhaal, met 3,5 uit 5.

De afgegleden muzikant leeft alleen nog van drank en drugs wanneer hij veertig jaar na dato van zijn manager (Christopher Plummer) een nooit afgeleverde brief van John Lennon in handen krijgt. Ontroerd door de handgeschreven woorden van de Beatles-frontman besluit hij zijn leven om te gooien. Hij zoekt voor het eerst contact met zijn zoon (Bobby Cannavale) en probeert een charmante hotelmedewerkster (Annette Bening) voor zich te winnen, terwijl hij zelf weer nieuwe muziek begint te schrijven.

Redactrice Marjolein Vos schrijft over de cast: "Pacino is perfect gecast in de rol van Danny Collins. Met zijn gezichtsuitdrukking weet hij op de juiste momenten op de goede manier te kijken zodat hij de lachertjes op zijn hand heeft. Naast Christopher Plummer doen ook veel andere namen een belletje rinkelen en allemaal weten ze de verschillende emoties sterk over te brengen. Vergeet daarbij het kleine meisje Hope (Giselle Eisenberg) niet, zij vertolkt haar rol als Collins' kleindochter met ADHD vol overgave."

Volgens Vos weet de film een prima balans tussen humor en verdriet te vinden. "Deze twee facetten wisselen elkaar regelmatig af. Al jaren lang doet de hoofdpersoon het optreden tegen zijn zin en daar komt verandering in door de brief van Lennon. Zijn zoon ziet hem niet staan doordat Collins zijn moeder heeft laten stikken, maar je leeft mee met Collins en begrijpt de woede en het verdriet bij zijn zoon. Regelmatig brengt de film een glimlach op je gezicht en een brok in je keel, precies zoals een dramafilm hoort te zijn."

De volledige recensie van Danny Collins kun je hier teruglezen.