Harry Belafonte was met zijn At Carnegie Hall – The Complete Concert de eerste artiest die echt succes had met een live opname. Het album, dat origineel als dubbel-LP in 1959 werd uitgebracht door RCA Victor in de Living Stereo serie, kent vele persingen en herpersingen. At Carnegie Hall is ruim vijf decennia na z’n opname nog steeds een muzikaal feest en herbergt audiofiele kwaliteiten. Reden voor een klein Italiaans platenlabel om het album extra mooi te masteren en te persen. Niet op twee, maar op drie LP’s, wel te verstaan.

Op 19 en 20 april van 1959 stond Harry Belafonte op het podium van het beroemde Carnegie Hall, in zijn geboortestad New York. Harald George Bellifanti Jr. –zijn echte naam- was in die periode op een hoogtepunt in zijn carrière en gebruikte zijn faam ook om op te komen voor gelijke rechten in het conservatieve Amerika van die tijd. Het humanitaire aspect van zijn idealen kwamen ook op het podium aanbod, hoewel Harry dat op ludieke wijze wist in te kleden.

De muziek die Belafonte op de twee avonden ten gehore bracht, verdeelde hij onder in drie segmenten. De onderverdeling Act I - Moods Of The American Negro (nu zou deze titel niet eens meer denkbaar zijn), Act II – In The Caribbean en ACT III – Round The World boden Harry de mogelijkheid om naast bekende nummers ook spirituals, folk en internationale tracks ten gehore te brengen. Het moet een feest geweest zijn, zowel voor Belafonte als voor de bezoekers.

Harry Belafonte werd ondersteund door een 47-koppig orkest, dat onder leiding van Bob Corman en geproduceerd door Bob Bollard fraai op de voorgrond weet te ondersteunen, maar vooral ook Harry de ruimte bood om als hoofdpersoon van de avond op te treden. Natuurlijk werd de artiest aangevuld met de nodige bongo’s, conga’s, bas en gitaren. Belafonte kon zo op innemende wijze inspelen op het sentiment van de concertgangers (en de luisteraars thuis), terwijl de man af en toe anekdotes en humor gebruikte om het publiek mee te voeren in zijn drieluik.

Het is eigenlijk overbodig om tracks te vermelden, want At Carnegie Hall heeft enorm veel bekendheid en voor veel tracks geldt hetzelfde. Dus Sylvie, The Marching Saints en het ruim 12 minuten lange Matilda (waarin Belafonte het publiek liet participeren, toen nog uniek op een live-opname) zijn het genieten meer dan waard. En natuurlijk het echte Calypso-gevoel van nummers als Mama Look A Boo Boo, The Banana Boat Song (Day O) en Jamaica Farewell, die Harry met zoveel overtuiging en lyriek wist te vertolken in New York. De internationale uitstapjes (onder andere in de vorm van een aanstekelijk Hava Nageela) geven nog steeds blijk van het feit dat Harry eerder een wereldburger was dan enkel een Amerikaan. Het ten gehore brengen van Danny Boy daarna is natuurlijk geen toeval, maar een bewuste keuze die door de aanwezige patriottistisch ingestelde Amerikanen ongetwijfeld niet eens werd opgemerkt. Het was een vreemde tijd…

Deze persing door GN Records is bewust over drie LP’s uitgestreken. Er heerst meer ruimte tussen de groeven, waardoor de dynamiek en de klank van de muziek extra goed naar voren kunnen komen. En dat is hoorbaar, technicus Flavio Lenzi heeft in dit geval prima werk geleverd. GN Records –opgericht door muziekliefhebbers met een voorliefde voor analoge weergave- laat tevens horen dat er in Italië wel degelijk goede persingen gemaakt kunnen worden.

Het label legt zich daar dan ook strakke regels voor op. Niet alleen werd de allereerste mastertape van At Carnegie Hall gebruikt (die uit één lange opname bestaat), maar van de geremasterde versie werden slechts 500 exemplaren gedrukt. Alles om de kwaliteit van de weergave te waarborgen. De luisteraar krijgt dus ook alle negentien tracks te horen, niet de uitgeklede latere versie met 15 tracks. Het resultaat mag er dan ook zeker zijn en is hierbij warm aanbevolen, ondanks de wat hogere aanschafprijs ten gevolge van de kleine oplage en de audiofiele behandeling. Wie het album ooit in het hart heeft gesloten, is hier zeker blij mee.

• Muziek: 9 ½
• Klank: 9
• Kwaliteit persing: 9
• Label: GN Records (via Sneek Hifi)
• Speelduur: 86 minuten
• Website