Eigenlijk ligt de gehele achterliggende theorie besloten in de term "Dual Balanced Micro Technology" die op de kabel staat. "Dual" verwijst naar de dubbele coaxiale constructie. "Balanced" staat voor twee getwiste coaxen. "Micro Technology" tenslotte is Siltech`s massieve zilver-goud legering versie G5 voorzien van twee tegengesteld gewikkelde lagen Kapton van Dupont.
In vergelijking met de eerste serie is de impedantie van de mk II 50 % lager, is de snelheid met circa 50 % toegenomen en is de meetbare vervorming in de audio range tot 200 kHz niet meer meetbaar. "De volledige vrijheid van vervorming en de extreem lage stoorgevoeligheid bepalen in grote lijn het geluidsprofiel van deze serie" aldus Edwin.
Klinkt als …………
Na twee jaar met de eerste versie van de Classic te hebben gespeeld ben ik erg benieuwd naar de verschillen die zich klankmatig voor zullen doen. Ik kan het dan ook niet laten om direct na het aansluiten al een luistersessie in te bouwen. Stom natuurlijk, want de kabels zijn spiksplinternieuw en ze zullen nog enige tijd nodig hebben alvorens ze ‘op klank’ zullen zijn. Toch is ook tijdens de eerste luistersessie de bloedlijn al duidelijk waarneembaar. Noblesse oblige.
Echt fraai wordt het na enkele weken wanneer ik tussen het klussen door - dit is de eerste en de laatste maal in mijn leven dat ik mij inlaat met een dergelijke vergaande verbouwing van een woning - een dag vrijmaak om uitgebreid naar muziek te luisteren. Natuurlijk heb ik in de tussenliggende tijd dan al gedurende korte tussenpozen van muziek kunnen genieten. Maar op deze luisterdag vallen alle variabelen op hun plek. Ik voel me heerlijk ontspannen, heb de hele dag de tijd, er is verder niemand in huis en buiten de stapels CD’s zijn er slechts hapjes en drankjes - nee, geen alcohol tijdens het werk - die af en toe mijn aandacht afleiden. De buizenversterker is goed opgewarmd wanneer ik start met een heerlijke blue grass CD van Allison Krauss. "Lonely Runs Both Ways" kan op sommige installaties nog wel eens overmatig indringend in het hoog zijn maar in dit geval klinken zowel de dobro van Jerry Douglas als de stem, fiddle & viola van de blonde Amerikaanse heel fraai vloeiend en afgerond zonder dat er ook maar een enkel detail verloren gaat. Rust is een term die ik niet snel associeer met deze muzieksoort maar toch komt deze typering bij me op gedurende het luisteren. Een tweede kenmerk is de basdruk die toegenomen lijkt. 
Snel door naar een landgenote van Allison. Ook Rachelle Ferrell kan scherp klinken als niet aan alle voorwaarden voldaan is. Nummers als "Bye, Bye, Blackbird" en "My Funny Valentine" vullen mijn woonkamer en ook nu klinkt het vloeiend, pakkend, open en transparant met ondersteuning van een heerlijk krachtige basdruk. Hier slaat de twijfel toe. Zal ik doorgaan met het draaien van heerlijke muziek en me daar volledig in verliezen of zal ik even wat experimenteren. Uit mijn dak gaan kan ik ook met een dansende vierjarige om me heen terwijl het kritisch luisteren in gezelschap van Isabeau een stuk minder eenvoudig is. Oké, dan kan ik dus beter nu meteen kabels switchen. Eén voor één komen de mij vertrouwd in de oren klinkende kabels en netsnoeren terug en dan weet ik zeker dat mijn vermoeden juist was; het zijn met name de luidsprekers en de netkabels die verantwoordelijk zijn voor de toegenomen basdruk.
Het meest opvallend is echter dat de mk II kabels vloeiender, dynamischer en met meer druk in het laag natuurlijker, muzikaler en overtuigender spelen dan hun illustere voorgangers. Dat wordt opnieuw duidelijk wanneer ik de XRCD "88 Basie Street" in de CEC bovenlader leg en aan het draaien breng. Het klinkt bijna zo goed als...... Toegevend aan een ingeving verwissel ik de schijf van The Count met die van de George Gruntz Concert Big Band featuring Ray Anderson. "Lips Apart" wordt fraai uiteengerafeld en op dynamische, vloeiende wijze de kamer ingedrukt. Tot nu toe was er maar één kabeltype in staat om een dergelijke performance neer te zetten.
Ik besluit om de gehele CD te draaien en langzaamaan wordt het duidelijk. De Classic mk II komt heel dicht in de buurt van die andere kabel. Een kabeltype dat in mijn systeem de muziek op muzikaler, vanzelfsprekender en overtuigender wijze naar voren bracht dan enig ander kabelmerk daarvoor of daarna; Siltech Signature. Ook nu tref ik die rust en die stilte aan, hoor ik die uitzonderlijk natuurlijke weergave. En toch is er een verschil. Voor zover mijn auditieve geheugen – ik weet; dat is niet erg betrouwbaar – me niet in de steek laat is de klank van de Classic mk II kabels een wat zwakkere afspiegeling van die van de Signatures. Alsof het wat aangelengd is en daardoor het concentraat minder sterk is.
