REVIEW

Lester Young

Jan de Jeu | 18 maart 2004

The President Plays With The Oscar Peterson Trio

In de jazz is het geven van een bijnaam gemeengoed. Niet verwonderlijk dus dat ook Lester Young een bijnaam heeft. ‘The Prez’ of ook wel ‘The Pres(ident)’ is de bijnaam die hij krijgt van een zangeres die hij ontmoet in de periode dat hij bij Fletcher Henderson speelt.

Lester Young - The President PlaysHij deelt zelfs enige tijd een flat met haar en haar moeder. De naam van deze dame is ‘Lady Day’.
Op zich ook al weer een bijnaam want haar eigenlijke naam is Billie Holiday. Voordat hij bij Fletcher Henderson speelt werkt hij in 1934 voor Count Basie. Hij speelt echter maar vijf maanden voor Henderson. Mevrouw Henderson wil dat hij zijn saxofoon laat klinken zoals zijn voorganger Coleman Hawkins dat deed. In plaats van Hawkins’ vette rijke toon klinkt Young swingender en met een toon die de tenorsax welhaast laat klinken als een alto.
‘The Prez’ is dan ook binnen vijf maanden terug bij Basie en zijn stijl zal een belangrijke bijdrage vormen aan de ‘cool’ jazz.

Er wordt wel eens beweerd dat er eigenlijk drie verschillende Lester Youngs geweest zijn. De geniale jongeling die in de Basie band soleert, de door ervaring wijs geworden en gerijpte speler van het midden van zijn carrière en de te veel drinkende schaduw van zichzelf die hij aan het eind was. Als er al iets klopt van deze bewering dan toch in ieder geval niet het stuk dat slaat op de laatste periode van zijn leven. Ook al gebruikt hij dan meer alcohol en drugs dan goed voor hem is; spelen kan hij nog steeds. Young is op een paar dagen na 44 jaar oud wanneer hij begin augustus 1952 deze sessie opneemt en zal de 50 net niet halen. Die laatste jaren brengt hij door als een free lance solist. In het geval van deze opname in het competente gezelschap van het Oscar Peterson Trio bestaande uit Oscar Peterson op piano, Ray Brown op bas en J.C. Heard op drums, aangevuld door de gitaar van Barney Kessel. Producent is de beroemde Norman Grantz met wie Lester twee jaar eerder een contract getekend heeft.

Lester Young is gedurende zijn hele leven al gevoelig voor de omgeving en de sfeer waarin hij moet spelen. Tijdens zijn laatste levensjaren wordt dat alleen maar sterker. Dat hij op deze plaat zo goed speelt heeft dan ook zeker te maken met de goede onderlinge sfeer. Evenzeer van belang is echter dat hij tijdens deze sessie de gelegenheid krijgt om zich uit te leven in lange improvisaties van blues thema’s en standards uit ‘The American Songbook’. Deze geven hem meer voldoening dan het werken in een band als die van Basie of zelfs het begeleiden van Billie Holiday. Dat blijkt voor mij met name uit nummers als ‘Ad Lib Blues’ en ‘Tea For Two’. Het zijn nummers voor de echte jazz liefhebber. Tegelijkertijd is dit ook een zeer toegankelijk album waarmee het tevens interessant wordt voor de muziekliefhebber die zich eens wat verder wil verdiepen in de jazz. Zo zijn ‘I Can’t Get Started’ en ‘There Will Never Be Another You’ heerlijke ballads, klinkt ‘On The Sunny Side Of The Street’ heel relaxed en is ‘Almost Like Being In Love’ cool swingend. Ook de sidemen laten zich niet onbetuigd; hoe kan het ook anders met dergelijke grootheden. Zo zijn in ‘Just You, Just Me’ fraaie solo’s te horen van Oscar Peterson en Barney Kessel. Norman Grantz heeft o.a. naam gemaakt met klankmatig schitterende opnames op zijn Pablo label. Dat niveau, met name wat betreft transparantie, wordt hier niet gehaald. Wat er echter in de opname zit wordt op deze 180 gram re-issue van Speakers Corner tot in detail weergegeven. Het originele artwork, inclusief liner notes, is van een gelijkwaardig niveau. Een plaat die weliswaar prima als achtergrondmuziek gedraaid kan worden maar eigenlijk uw onverdeelde aandacht verdient.

Aanvullende Informatie
Format:  LP / 180 grams Vinyl / Norgran; MG N-1054
Label:   Speakers Corner Records
Starkenbrook 4
D-24214 Gettorf
Deutschland
Distributeur: Technicom
Tel. 035-6237170

EDITORS' CHOICE