REVIEW

Benny Carter and his orchestra - Further Definitions

Jan de Jeu | 15 september 2005

Benny Carter heeft in een periode van meer dan 70 jaar een onnoemelijke hoeveelheid werk geproduceerd en het is dan ook vrijwel onmogelijk om uit dat gigantische oeuvre een plaat te kiezen die eenduidig het predikaat ‘beste schijf’ verdient. Eenvoudiger is het om enkele hoogtepunten aan te wijzen en ‘Further Definitions’ hoort in die selectie zeker thuis.

Benny Carter and his orchestra; Further DefinitionDe op 13 en 15 november 1961 voor Impulse opgenomen LP volgt na een periode waarin Carter met name bezig is met film, televisie en het schrijven van arrangementen voor anderen waaronder Count Basie. Voor het album laat hij zich inspireren door een sessie uit de dertiger jaren waarin hij in Parijs een opname maakte met tenor saxofonist Coleman Hawkins, de saxofonisten Andre Ekyan en Alix Combelle, en de gitarist Django Reinhardt. Bijna vanzelfsprekend benadert hij Hawkins ook voor deze 1961 sessie. Als tweede tenorist haalt hij Charlie Rouse binnen en altsaxofonist Carter maakt het kwartet saxen compleet met het aantrekken van Phil Woods op eveneens altsax. Sterdrummer Jo Jones, pianist Dick Katz, bassist Jimmy Garrison en gitarist John Collins completeren de samenstelling.

 Zij spelen acht door Carter gearrangeerde nummers waarvan er twee eveneens door hem geschreven zijn; "Blue Star" en "Doozy".
Het eerste nummer "Honeysuckle Rose"- dat ook deel uitmaakte van het repertoire van de 1937 sessie - roept meteen al herinneringen op aan de sound van dertiger jaren bands als die van Fletcher Henderson. Met vier – door de arrangementen van Carter op lichtvoetige wijze swingende - saxen die op sommige momenten op deze LP bijna klinken als een volwaardige bigband. Quincy Jones’s "The Midnight Sun Will Never Set" neemt wat gas terug maar in het derde nummer "Crazy Rhythm" is het weer full throttle met een zeer uitbundige Coleman Hawkins. Carter’s compositie "Blue Star"laat heerlijke simpele lijnen horen waarmee helaas kant 1 alweer afgelopen is. De B kant opent met een prachtige versie van Ellington’s "Cotton Tail" waarin Hawkins opent en vervolgens elke sax aan bod komt; Carter, Rouse, Woods en tenslotte weer Hawkins. "Body And Soul" wordt geopend door Carter maar het is de magistrale Hawkins die hier het meest imponeert. "Cherry" en het bop nummer "Doozy" laten hetzelfde niveau horen maar tegen het einde van "Body And Soul" kunnen ze toch niet op.

Aanvullende informatie:
Format: 180 gram virgin vinyl Impulse AS-12
Label: Speakers Corner Records
Starkenbrook 4
D-24214 Gettorf
Deutschland
Distributeur: Technicom
Tel. 035-6237170


EDITORS' CHOICE