Wim Burgsteijn
Al begin november vorig jaar zou ik voor een luisterbezoek naar Wim Burgsteijn gaan. Vlak vóór die datum sneuvelde helaas het element van zijn draaitafel. Balen voor Wim.
Een nieuwe was wel redelijk snel geregeld, maar het element moest minstens een uur of honderd inspelen. Dat duurt dus wel even, want het is niet zoals bij een cd-speler die je op repeat kunt zetten. Nee, hier moet je iedere 20-25 minuten de plaat wisselen en dat maakt het een tijdrovend klusje. De afspraak werd dus verzet en half december stond ik `s avonds op de stoep bij Wim. In mijn hand een koffertje met platen en cd`s.
Ik word binnengelaten door Wim (48) en maak kennis met zijn vrouw Annemarieke, die relaxed in de woonkamer wat leest met muziek op de achtergrond. De woonkamer is gezellig ingericht en verdeeld in een zithoek en een eethoek. De zithoek is het centrale punt van de woonkamer waar de familie geniet van beeld en vooral geluid, naast natuurlijk het doorbrengen van quality time met elkaar. De diverse meubels in de kamer, het kleed in de zithoek en het relatief zachte plafond maken de akoestiek gelukkig niet hard, specifieke aanpassingen aan de akoestiek zijn niet gemaakt. Wel is de set zo opgesteld dat vanuit de ideale luisterpositie een redelijk symmetrisch geheel ontstaat.
Wim en Annemarieke hebben twee zoons van 12 en 14 jaar oud, die de hobby van Wim (nog) niet met hem delen. De oudste zoon interesseert muziek al helemaal niet, maar gelukkig heeft de jongste zoon wel veel belangstelling voor het maken van muziek. Dat gaat in ieder geval de gewenste richting op! Hij speelde tot voor kort in een showband en deed dat ook nog eens op diverse instrumenten, vooral op gevoel zonder diepgaande kennis van het notensysteem. Maar hij had er veel plezier in, dat is het belangrijkste en voor pa lijkt mij de kans groot dat ze op termijn een gezamenlijke hobby hebben. Een leuk vooruitzicht, want wij audiofielen zijn doorgaans mensen die de hobby vooral solo uitoefenen. Gelukkig houdt Annemarieke óók erg van muziek, dus de hobby wordt wel gedeeld.
Over hobby`s gesproken: Wim werkt bij een bruin- en witgoedketen als assistent bedrijfsleider en doet vooral verkoop van AV en HiFi. Heerlijk, als je werk ook nog eens grotendeels je hobby is... Hij is het werk dan ook gaan doen vanuit zijn hobby. Mensen enthousiast maken om wat beters te kopen is wat hem stimuleert en motiveert.
Zijn hobby is zoals bij zovele begonnen in z`n puberteit. Zijn eerste echte set was van Technics met een Akai draaitafel en Technics luidsprekers. Ook zelfbouw van luidsprekers was iets dat Wim leuk vond en dat resulteerde rond 1996 in een Visaton 3-weg systeem, waarvan hij de kast en het filter door derden had laten ontwerpen. Door de jaren heen zijn er veel componenten vervangen en echt serieus werd het een jaar of twee geleden met een Luxman voor- en eindversterkercombinatie en een Thorens TD125 draaitafel. Het HiFi-virus werd echter niet bestreden en veroorzaakte een behoorlijke koopgolf, waarbij als eerste de huidige JBL model Tik-6 luidsprekers werden aangeschaft. Ze stonden daarvóór heerlijk te spelen in de winkel waar Wim werkt, maar door het prijskaartje bleef het bij heerlijk spelen in de winkel. Wim hield ze in de gaten en heeft ze op het laatste moment voor een zeer schappelijke prijs kunnen kopen. Na de aanschaf van de luidsprekers werden de bottle-necks in de set pijnlijk hoorbaar, waardoor ook andere componenten weer moesten worden vervangen. Voor velen waarschijnlijk zeer herkenbaar... Als eerste werd toen de versterker vervangen door de huidige Musical Fidelity Nu-Vista M3. Deze behoorlijk prijzige geïntegreerde versterker, waarvan er maar 500 zijn gemaakt, wordt gekenmerkt door een dubbel monosysteem en buizen in de voortrappen. Dit alles met een vermogen van 275W per kanaal bij 8 Ohm! Ik vrees dat de buren minder blij zijn met de versterker dan Wim...
Bij een versterker van dit kaliber moest de draaitafel natuurlijk wel op niveau gebracht worden. Wim is een echte analoogliefhebber en dat resulteerde in de aanschaf van een (2e hands) Linn LP12 draaitafel met Linn Akito II arm en Benz-micro Ace H element. De phono-voortrap is een relatief betaalbaar exemplaar van ClearAudio. Recent kreeg ik een bericht van Wim dat hij z`n draaitafel had opgewaardeerd met al weer een ander element en een andere arm. De niet meer nieuw verkrijgbare Linn Ittok LVII arm is via internet aangeschaft, en daar is een Van den Hul The Frog Copper element in geplaatst. Wim heeft prachtige foto`s van deze componenten gemaakt en mij toegezonden. Dat hij goed kan fotograferen heeft hij wellicht overgehouden van zijn vorige werk als reclame-fotograaf. Als hij net zo goed is in Hifi verkopen als fotograferen, dan zit het wel goed met de omzet van z`n vestiging!
Naast een fantastische analoge bron is in de set een prima cd-speler opgenomen, een Rega Planet. Een eigenwijs ogende speler met bovenlader en prima geluidskwaliteit. Toch is het digitale schijfje met muziek bijzaak, Wim heeft veel meer met analoog en draait vooral plaat. Hooguit 2x per maand wordt er een cd gedraaid. Omdat niet alles verkrijgbaar is op plaat wordt er ook gebruik gemaakt van cd`s, zo moet je het een beetje zien bij Wim.
Het moet lekker relaxed klinken
Voor beeld en geluid staat er een Sony DVP S-585P dvd-speler opgesteld. Leuk voor een filmpje, voor muziek moet ie in de Rega echt zijn meerdere erkennen. Een LCD televisie verzorgt het beeld, en uiteraard wordt het geluid van de televisie over de set afgespeeld. Een 30 jaar oude Technics tuner doet nog steeds trouw zijn werk. Waarom? Omdat ie een prima geluidskwaliteit heeft waar vele huidige tuners nog wat van kunnen leren! En dat niet alleen, de analoge bediening bevalt Wim ook erg goed. Gewoon lekker draaien aan een grote knop om zenders te zoeken, vaak eenvoudiger dan al die drukknopjes met geheugen waarvan je na een jaar niet meer weet hoe je ze moet programmeren...
Wanneer ik vraag wat Wim belangrijk vind aan een set, dan antwoordt hij `het moet lekker relaxed klinken zonder analytisch te worden, want dat leidt alleen maar af`. Daarom houdt Wim ook zo van analoog: het is met een goede bron zoals een LP12 draaitafel heerlijk luisteren naar muziek zonder dat het analytisch wordt. Die ervaring heb ik zelf ook met analoog, het lijkt gemakkelijker om er naar te luisteren, vermoeit minder snel en het veroorzaakt vaak meer betrokkenheid bij de muziek. Lekker relaxed!
Ik heb een paar LP`s meegenomen, waaronder Unplugged van Eric Clapton op 180 grams. Een LP die wel bij Wim in de smaak valt, in tegenstelling tot wat ander werk dat ik bij me heb, zoals Roger Waters en Kraftwerk. Layla wordt op de platenspeler gelegd en Eric klinkt met z`n onversterkte band natuurlijk en realistisch in de kamer. Wat mij opvalt is een brede en diepe soundstage, muziek die emotie opwekt, bij de juiste muziek en het juiste volume. Wanneer erg hard wordt gespeeld begint het midlaag tussen 100 en 200 Hz wat te overheersen, waardoor het wat boemig gaat klinken. Dat komt wellicht door de combinatie van akoestiek en luidspreker, De JBL`s zijn wat vet in het laag, maar ook de ruimteakoestiek en een niet optimale plaatsing van de luidsprekers kunnen het laag extra versterken.
Harry Belafonte`s Live at Carnegie Hall wordt opgezet en klinkt formidabel. Een opname uit 1959 en dan ook nog eens live! Het zal niet het allereerste live-album zijn geweest, maar wel een van de eerste live-albums die een financieel en artistiek succes werden! En het album klinkt schoon en fris, helemaal niet donker en stoffig zoals je zou verwachten van een opname van bijna 50 jaar oud! Harry staat gewoon in de kamer en we belanden in een andere tijd, zijn aanwezig bij een live concert waarbij we zelf alleen het beeld hoeven te fantaseren. Wat is goede audio toch heerlijk!
Ook een plaat waar Wim erg van kan genieten is de 12” van Peter Gabriel met het nummer Don`t give up, dat hij samen met Kate Bush doet. Volgens Wim is de 12” uitvoering langer dan LP uitvoering, maar na het beluisteren van het nummer heb ik niet het idee dat er meer in zijn versie zat dan “mijn” LP-versie... Ook dit klinkt lekker en evenwichtig, stemmen staan mooi in de ruimte en de bas klinkt goed bij het ingestelde volume. Ook Jazz at the Pawnshop wordt gedraaid, een tamelijk audiofiel werkje uit Scandinavië. Volgens de kenners wordt dit in 1976 opgenomen album gezien als het best opgenomen jazz album ooit, en mag eigenlijk niet ontbreken in de collectie van iedere audiofiel. Mits hij of zij de muziek waardeert natuurlijk! Ik hoor het nu voor het eerst en weet dat goede muziek pas gewaardeerd wordt na meerdere malen gedraaid te zijn. De klank is in ieder geval uitstekend op deze installatie!
Wanneer ik vraag wat Wim de zwakste schakel in zijn set vindt, dan blijkt dat hij het de luidsprekers vindt. Ik ben het met hem eens, wanneer je de rest van de meest gebruikte componenten, zoals de LP12 en de Musical Fidelity erbij betrekt. `De luidsprekers kleuren het geluid enigszins, maar bij niet te luid spelen valt het nog wel iets mee`, aldus Wim. De bassreflexpoort dichtstoppen met een doek is wellicht een goede manier om het laag iets te temmen. En wat schuiven met de luidsprekers, want de afstand tot de wanden is niet erg groot.
De toekomstplannen voor de set zijn deels inmiddels gerealiseerd: de arm en het element van zijn draaitafel zijn kort na mijn bezoek al vervangen. Rest alleen nog het aanpassen van de stroomvoorziening. De plannen zijn er om een aparte stroomgroep aan te gaan leggen, met eigen aarding door middel van een geslagen aardpen. Die aardpen kan tot wel 25 meter diep gaan, vertel ik Wim. Daar had ie niet op gerekend, een paar meter leek hem wel genoeg. Ik zag Wim zuur wegtrekken bij de gedachte dat ie met een zware hamer, heftig zwetend, nog 20 meter aardpen te gaan had. Iedere slag zakt de pen slechts 2 centimeter dieper en na iedere meter wordt het zwaarder en zwaarder... Gelukkig zijn er mannetjes met speciaal gereedschap die de aardpen zonder veel moeite de bodem in jassen. Kan Wim gewoon lekker muziek blijven luisteren terwijl de aardpen in de bodem verdwijnt. En dat is wel zo aangenaam met zijn set!