Review Sonos Playbar: gezellige bar met prima muziek

Als er één merk in de audio-industrie is waarbij de gevleugelde woorden ‘Veni, Vidi, Vici’ zonder enige overdrijving mogen uitgesproken worden, dan is het wel Sonos. Het Amerikaanse merk veroverde namelijk in geen tijd een enorm marktaandeel in de audiostreaming branche. En afgelopen voorjaar verrasten ze vriend en vijand met de introductie van een soundbar, die hier natuurlijk al meer dan eens voorbij kwam.

Eenvoudig gezegd is zo’n soundbar een horizontaal georiënteerd luidsprekersysteem – een ‘bar’ -, met één of meer ingebouwde versterkermodules. In sommige gevallen zitten er ook beeld- en geluidsbronnen in het apparaat verwerkt – denk bijvoorbeeld aan een blu-ray speler -, zodat het een complete en handzame alles-in-één oplossing vormt.  Op die manier blijft het aantal kabels tot het minimum beperkt – een losse AV-receiver in combinatie met een 5.1 luidsprekersysteem is qua bekabeling een hel -, en past het geheel netjes onder de tv.

Gewoonlijk klinkt de gemiddelde soundbar een ziljoen keer beter dan het amechtige gepruttel dat de in de platte tv ingebouwde luidsprekertjes er van weten te bakken. Maar tegenover een ‘echte’ surroundopstelling – dus met een losse AV-receiver en een 5.1 speakersetje – moet een soundbar de duimen leggen. Zou dat ook bij de Playbar het geval zijn?

Looks
De Playbar is een chique ogend apparaat – of moeten we luidspreker zeggen? –, dat bijzonder fraai is afgewerkt. Op Loewe niveau, zeg maar. De Playbar is overigens ’s werelds eerste soundbar ooit die je op z’n kop kunt plaatsen/monteren zonder dat je er erg in hebt. Dat komt omdat de merknaam ‘Sonos’ – die in veel te grote hoofdletters op de voorzijde prijkt – er ondersteboven precies hetzelfde uitziet. En omdat er bovendien geen andere duidelijke indicatoren zijn dat je het apparaat ondersteboven houdt.

Onderaan bevindt zich een strook in geborsteld aluminium – ietwat donkerder dan je gewend bent van de typische aluminium natuurkleur  –, terwijl de rest van de voorzijde in zwarte luidsprekerdoek uitgevoerd is. Links tegen de onderzijde zit nog een IR-ontvanger. Best wel opmerkelijk dat laatste, want een Sonos apparaat kon je tot nu toe alleen maar via wifi aansturen. Aan de linker- en rechterzijde van de balk zitten metalen grilletjes waarachter zich luidsprekers schuilhouden. In dat grilletje zit aan de linkerzijde een volumetoets (op/neer) ingewerkt, evenals een ‘mute’ toets. Precies hetzelfde als op de diverse streaming apparaten van Sonos, dus. Andere bedieningselementen zijn er niet.

Op de achterzijde zijn twee muursteunen ingewerkt – afgezet met rubber, zodat je muur niet bekrast raakt, heel doordacht – en je vindt er ook een aansluitpaneeltje. Dat is een centimeter of drie diep in de Playbar ondergebracht, zodat je in normale omstandigheden geen uitstekende stekkers te zien krijgt. Mooi zo.

Links zit een stroomaansluiting – een externe stroomadapter komt er niet aan te pas: driewerf hulde daarvoor -, met daarnaast een optisch digitale ingang. En dat is meteen de enige fysieke audio ingang die het apparaat heeft. Tenslotte zitten er – naar aloude Sonos traditie – ook nog twee netwerk-poorten op de Playbar. Eentje om ‘m aan te sluiten op het netwerk en de andere om nog een extra apparaat te verbinden met datzelfde netwerk. Erg praktisch, dat. En als het even meezit, spaar je er een extra hubje mee uit.

<

Plaatsing

Uit de ‘Quick Start Guide’ leren we dat de Playbar gewoon rechtop tegen de muur moet gemonteerd worden. Logisch. Maar dat je de Playbar plat moet leggen als je hem op een tv-meubel of wat dan ook plaatst, dat is toch wel apart. De Playbar heeft zelfs een sensor ingebouwd, die ‘m toelaat om te registreren of hij staand of liggend gepositioneerd is. Daarop wordt de equalising dienovereenkomstig aangepast.

24 miljoen
De Playbar heeft maar liefst negen drivers aan boord. Zes daarvan zorgen voor de weergave van het mid en het laag. Deze bevinden zich allen aan de voorzijde. Of bovenzijde, als je ‘m neerlegt. De drie resterende drivers zijn tweeters. Eentje daarvan zit vooraan, de andere twee bevinden zich aan de zijkanten. Volgens de meegeleverde documentatie maakt de Playbar 24 miljoen berekeningen per seconde, kwestie van het geluid dat de verschillende drivers produceren optimaal op elkaar af te stemmen.

Optisch versus HDMI
Via de optisch digitale ingang kan je dus het geluid van al je AV-apparaten weergeven over de Playbar. Tenminste: als je die apparaten aansluit op je tv én als je tv een optisch digitale uitgang heeft. Het is dus wel belangrijk dat je dat eerst even goed nakijkt vooraleer je de Playbar aanschaft. En natuurlijk ga je je nu afvragen hoe groot de kans is dat een moderne tv überhaupt over een optisch digitale uitgang beschikt. Dat vroegen wij ons ook af, en dus legden we deze vraag bij Sonos neer. Het blijkt – niet onverwacht - dat Sonos hier aardig wat research rond uitgevoerd heeft. Daaruit is gebleken is dat tv’s met een schermmaat van 37” en groter de laatste jaren in regel altijd over een optisch digitale uitgang beschikken. Toch kan je je afvragen waarom Sonos er niet voor gekozen heeft om ook een aantal HDMI-poorten op de Playbar te voorzien. Dat is namelijk toch het aansluitformaat bij uitstek in AV-middens. De reden: eenvoud. Nadat de aanvankelijke scepsis – wat is het nu zo moeilijk om een stuk of drie HDMI-poorten te regelen? – rond het ontbreken van de HDMI-poorten is verdwenen, moeten we toegeven dat ze het daar bij Sonos eigenlijk toch wel bij het rechte eind hebben.

Het doet een beetje denken aan de policy van Apple. In een product dat voor de rest een bijzonder grote ‘hebben!’ factor heeft, gaan ze doodleuk zogenaamde essentiële functionaliteiten weglaten. Vreselijk! Tot je na een tijd beseft dat je die functionaliteiten eigenlijk helemaal niet meer nodig hebt. Denk aan de floppy drive. Apple veroorzaakte geen klein beetje deining toen ze het aandurfden om de floppy drive achterwege te laten in de toen nieuwe generatie iMacs. Maar achteraf bleek niemand die floppy drive echt te missen. En wat de floppy drive voor de iMac was, zijn de HDMI-poorten op de Playbar. Je denkt dat je ze gaat missen, maar dat is niet zo. Niet met dit concept.

Helaas bleek dat de tv die we voor de test gebruikten – een 46” Philips van een jaartje of vijf oud is dat – dan toch weer niet over een optisch digitale uitgang beschikt. Je zal het altijd zien. Gelukkig hadden we nog een settopbox voor digitale tv klaar staan, en die had dan weer wel een optisch digitale uitgang.

Maar laten we vooral niet vergeten dat de Playbar ook een volwaardig streaming apparaat is. En wat dat laatste betreft heeft Sonos een uitstekende reputatie opgebouwd. Dus dat zit wel goed, veronderstellen we. Daarbij kan de Playbar ook interneradio en een heel arsenaal aan muziekservices à la Spotify en Deezer weergeven.

Installeren en luisteren

Op zich ligt het best nog wel in de lijn der verwachtingen dat de eerder geïntroduceerde subwoofer van het merk – die heet eenvoudigweg ‘Sonos Sub’ – draadloos kan aangesloten worden op de Playbar. Maar dat je ook Play:3 streaming apparaten kan inzetten om dienst te doen als surround kanalen, dat is een complete verrassing. En vreselijk slim, ook. Het geeft meteen ook een heel nieuwe invulling aan het begrip ‘draagbaar’. De Play:3 is geen draagbaar apparaat – zonder netstroom doet hij niets -, maar een scenario waarbij de Play:3’s in regel een plaatsje krijgen op de kinderkamers, maar in het weekend naar beneden worden gehaald om dan tijdelijk dienst doen als surroundkanalen tijdens een filmavondje, is voortaan perfect mogelijk.

Installeren: Theorie
Eén van de voornaamste redenen waarom Sonos zo succesvol is in de streaming markt, is door de eenvoud van het concept en van de user interface. Sonos beweert dat je hun spulletjes in enkele minuten tijd kunt aansluiten op je netwerk, en dat het niet veel meer dan een kwartiertje kost om het hele zaakje met alles erop en eraan te installeren en in gebruik te nemen. En geloof het of niet, maar het is nog waar ook. Maar laten we het vooral in de praktijk eens proberen…

Sonos beweert dat het niet meer dan een kwartiertje kost om het hele zaakje te installeren. En geloof het of niet, maar het is nog waar ook.

Installeren: Praktijk
Als je je nieuwe Playbar in gebruik wil nemen, verzoekt de app op je iPad – of iPhone of Android apparaat – je vriendelijk om eerst een installatieprocedure te doorlopen. Daarbij dien je een tiental meerkeuze vraagjes te beantwoorden. Die gaan over de manier waarop je tv aangesloten is op de Playbar en dat soort zaken. Wij hadden het op een minuutje gefikst. In dat minuutje is dan ook nog de tijd inbegrepen om het volume afstandsbedieningscommando – onthouden voor Scrabble! - van de tv aan te leren aan de Sonos. Daarvoor moesten we enkel even met de tv remote richten op de Playbar en de volumetoets aanraken. Kan het nog eenvoudiger?

User Interface
Een oude bekende, deze user interface. Het is namelijk dezelfde als die we al kennen van de streaming apparaten van Sonos. Om een lang verhaal kort te maken: deze user interface is gewoonweg uitstekend. Vooral wanneer je ook andere streaming systemen gebruikt – want het is vooral voor die toepassing dat een aangename user interface zo belangrijk is -, valt op hoe knap het Sonos systeem in elkaar zit. 

Luisteren
Het eerste wat we op de Playbar loslaten is een opname van de groep Elbow. Met name de ‘BBC Sessions’ live uitvoering van hun album ‘The Seldom Seen Kid’. De sonische signatuur van de ruimte – in Abbey Road – wordt geloofwaardig neergezet. Dat begint zelfs al op het moment dat zanger Guy Garvey een inleidende babbel houdt, vooraleer de eigenlijke performance begint. Maar ook de zangstem van Guy Garvey klinkt een stuk beter dan verwacht.

Eigenlijk is het feit dat we geneigd zijn om de Playbar te vergelijken met een veel groter systeem al een aardig compliment op zich.

Mooi is dat de Playbar er in slaagt om een bijna kamerbreed stereobeeld neer te zetten. Op geen enkel moment overvalt je de idee dat de links/rechts luidsprekers minder dan een meter uit elkaar staan. We moeten er eerlijkheidshalve wel bij vertellen dat de Playbar tijdens de test precies in het midden van een wand opgesteld werd, dus op een gelijke afstand van de linker- en de rechterwand. Het laat zich raden dat het stereo effect wat minder goed zal zijn als de opstelling niet zo evenwichtig is.

Zelfs de fraaie uitvoering van het geweldige ‘Mirrorbal’ – we zijn nog steeds bij Elbow -blijft overeind op de Playbar. Natuurlijk zal een doorwinterde hifi-liefhebber wel de geneugten van een groot systeem missen – goed: we bekennen -, maar desondanks is het indrukwekkend hoe goed de Playbar zich houdt. En eigenlijk is het feit dat we geneigd zijn om de Playbar te vergelijken met een veel groter systeem al een aardig compliment op zich.

Conclusie

De tv gaat uit, en we schakelen over op streaming. Een Synology NAS – geladen met een dikke 1.000 albums in Apple Lossless – doet dienst als bron. Bruce Springsteen – ‘The River’ - klinkt lekker breed en smeuïg. Het lijkt alsof er hier en daar een extra scheut galm aan het geluid toegevoegd wordt. Daarbij lijkt het hoog ook ietsje aan de ingehouden kant. Dat klinkt best smakelijk en vlot verteerbaar allemaal, maar heel accuraat is het natuurlijk niet. Hoe dan ook, als je belang hecht aan een precieze podiumafbeelding en dat soort zaken, dan is deze soundbar niet wat je zoekt. Dat geldt overigens evenzeer voor zowat alle andere soundbars op de markt.

De bassen die we horen zijn toch wel heel erg vol
en vet om uit zo’n balkje te kunnen komen…

In ‘The Blower’s Daughter’ van Damien Rice valt ook weer dat ingehouden hoog op – nu ja, opvallen is veel gezegd: als je in reviewmodus luistert en als je het nummer goed kent, dan kan dat inderdaad een beetje opvallen - en de prima stemmenweergave. Dat laatste is van een zodanige aard, dat het erop lijkt alsof de ontwerpers dit als een absolute prioriteit hebben meegenomen. Daarbij is het ook het laag goed onderbouwd. Goed, maar zou het laag ook overeind blijven als we er een portie techno tegenaan gooien? We proberen het met ‘Closer’ van Deadmau5. Eens de uit ‘Close Encounters of The Third Kind’ gejatte intro voorbij is en de basdrum zijn bonke! bonke! werk begint, zijn we eventjes uit het lood geslagen. De bassen die we horen zijn toch wel heel erg vol en vet om uit zo’n balkje te kunnen komen…

De staande, akoestische bas in ‘Cold Cold Heart’ van Norah Jones is natuurlijk heel andere koek, maar ook die bassen zet de Playbar met de nodige kracht en finesse neer. Hoed af! Wil dit nu zeggen dat een subwoofer hier niets meer aan toe te voegen heeft? Neen, toch niet. Maar het wil wel zeggen dat het systeem zich ook zonder subwoofer heel goed weet te redden.

Conclusie
De Playbar is een dijk van een soundbar. Dat wil zeggen dat hij duidelijk beter presteert dan zowat alle andere soundbars die we al gehoord hebben. Een ‘groot’ systeem met aparte luidsprekers zal in regel wel beter klinken dan de Playbar, maar dan ga je er lang niet komen met de € 699 die de Playbar moet kosten. Anders gezegd: de prijs/kwaliteitverhouding van deze nieuwe Sonos is uitstekend. Als je daar niet geheel overtuigd van zou zijn, dan horen we graag welk systeem met die afwerking, geluidskwaliteit en mogelijkheden – vergeet dat mooie streaming systeem niet! – je gevonden hebt dat het beter doet…

Verkrijgbaar vanaf 5 maart 2013, adviesprijs €699,-

HiFi.nl plus- en minpunten
+ Indrukwekkende prijs/kwaliteitverhouding
+ Solide laagweergave
+ Mooi afgewerkt & heerlijke no-nonsense user interface
+ Uitbreidbaar met draadloze surroundkanalen

- Je bent afhankelijk van de optische ingang
- Podiumafbeelding is niet erg accuraat
- Ondersteunt geen Dolby True HD en DTS-HD Master Audio

Specificaties:

In de doos:

Deze review verscheen begin maart 2013, daags voor de Sonos Playbar bij de Nederlandse dealers verscheen. Omdat we merken dat er weer erg veel vraag is naar deze review, hebben we het artikel nog eens naar onze voorpagina gehaald.