Review: Denon D7200
SAMENVATTING
PLUSPUNTEN
MINPUNTEN
Er zijn letterlijk honderden hoofdtelefoons te koop, een zee - wat zeggen we: een oceaan - aan
producten waaruit je kunt kiezen als je een koptelefoon zoekt. Voor elk toestel dat van de markt
verdwijnt, komen er weer twee bij. Heel vergankelijk lijkt dat, maar toch zijn er koptelefoons die
vanwege uitzonderlijke prestaties gerust ‘klassiek’ mogen genoemd worden. De HD650 van
Sennheiser is er zo eentje, of de AKG K701. De D7000 van Denon hoort ook in dat rijtje thuis. Het was
een echte topkoptelefoon met prachtige houten earcups die nu nog op de tweedehandsmarkt gerust
500 euro of meer kan kosten.
Maar de D7000 dateert van 2008 en is al vele jaren niet meer te koop. De opvolger, de D7100 (linken
naar review) charmeerde heel wat minder mensen. De futuristische vormgeving, de kritiek op de
basprestaties en het prijskaartje van 1.200 euro had daar misschien mee te maken. Nu wil Denon het opnieuw helemaal goed maken, met deze D7200. Het is duidelijk een koptelefoon dat wil aansluiten bij de D7000. Qua vorm doet hij er helemaal aan denken - en qua klank eigenlijk ook wel.
Denon D7200: boegbeeld van een trend
De D7000 heeft een zekere status omdat deze koptelefoon het geslaagde boegbeeld was van een bepaalde trend in hoofdtelefoons. De Denon koptelefoon was namelijk een ontwerp van het Japanse Fostex die voor het hifi-merk werd aangepast. Dat ontwerp werd nadien door Fostex zelf op de markt gebracht in een ‘verbeterde’ vorm, al bestaat er aardig wat discussie over hoe geslaagd dat wel is. De D7200 positioneert zich dan ook als een upgrade voor de D7000, maar dan niet met de medewerking van Fostex. De drivers in deze koptelefoon zijn “absoluut niet van Fostex afkomstig”, verzekerde de ontwerper Yoshi Fukushima ons vorig jaar. In de plaats gebruikt de D7200 een eigen ontworpen 50-mm driver uit nanovezels, de FreeEdge, die volgens Denon een zeer pure pistonbeweging maakt. Maar dat zeggen alle driverbouwers, natuurlijk.
De specificaties van de D7200 maken hem heel geschikt om gewoon aan je smartphone te hangen,
maar eigenlijk is hij niet bedoeld voor mobiel gebruik. De hoge waarde, de mogelijke kwetsbaarheid
van de walnoten earcups en de lange kabel maken hem een huismus. Gelukkig gebruikt Denon
gewoon twee jack-stekkers aan de koptelefoon, zodat je de overigens uitstekende meegeleverde
kabel desgewenst kunt vervangen door een kortere of een gebalanceerde versie.
Ubercomfort
De verwantschap tussen de D7000 en D7200 is meteen zichtbaar. De D7200 pakt net als zijn
voorganger uit met prachtige houten earcups, die wat ons betreft fraaier zijn dan bij de concurrentie.
Ja, de veel duurdere TH900 van Fostex heeft zijn roodbruine Urushi-lakbehandeling ondergaan en
oogst daardoor veel bekijks. Maar net omdat het hout van de D7200 een meer natuurlijke, niet-
glanzende afwerking heeft straalt de Denon meer klasse uit. Hij is tijdlozer. Zelfs na lange tijd blijf je
het mooie houtpatroon bewonderen.
‘Klasse’ is een etiket dat je gewoon aan heel de D7200 mag hangen. De earcups passen perfect aan
op de metalen beugel rondom, zonder het minste spoor van gekraak of loszittende delen. De
hoofdband zelf is heel riant uitgevoerd, met een zachte vulling en mooi gestikt leder rond een
aluminium beugel. Qua bouwkwaliteit zit de D7200 op een hoger niveau dan je zou verwachten. Er
zijn duurdere koptelefoons die minder goed in elkaar steken… De hoofdband ziet er niet enkel mooi
uit, maar het is ook bijzonder comfortabel. De koptelefoon rust heel zacht op het kruin van je hoofd.
En ook je oren worden verwend. Denon koos voor de D7200 de kenmerkende oorkussens die heel
wat ‘voller’ zijn dan typische kussens. Het gedeelte dat op je oor rust is niet zomaar rond met een
lege cirkel voor de luidspreker. Het kussen is asymmetrisch, met meer wattering en een uitsparing
die meer oorvormig is. Hierdoor rust er meer van het kussen op je oorschelp, waardoor de druk beter
verdeeld wordt. Lekker zacht is dit! Op papier lijkt de 385 gram van de D7200 wat hoog, maar net
door de goede gewichtsverdeling merk je daar heel weinig van. Deze Denon is zelf één van de
comfortabelste hoofdtelefoons die we recent op ons hoofd hebben gezet.
Pagina 2: Conclusie
Hoe klinkt de Denon D7200?
Je hoeft niet lang te luisteren om te merken dat de D7200 in het laag meer présénce neerzet. Trouw
aan de traditie die gestart werd met de D7000 komt de Denon over als een smiley-hoofdtelefoon:
wat zwaarder in het laag, wat minder in het midden en dan weer omhoog. Dat klinkt negatief, maar
de populariteit van Fostex-afgeleiden bewijst dat er zeker liefhebbers voor te vinden zijn. Wij zijn ook
fan, onder bepaalde omstandigheden en met de juiste muziek. De D7200 is bijvoorbeeld heel
genietbaar met rock en metal, een genre waar je toch eerder mikt op betrokkenheid en plezier dan
wel echt een pure weergave. Als we het (nog zachtere werk) van Evanesence uit 2016 beluisteren
(via Tidal, FLAC-streaming), dan is het pas bij ‘Farther Away’ dat je echt een zwaardere track
tegenkomt.
Bij elektronische muziek past de D7200 ook goed, al is het soms wel kantje boord qua controle in het
laag. ‘I Exhale’ van Underworld is machtig en zeer diep, maar je voelt wel dat controleverlies soms
om de hoek loert. Dit is ook merkbaar als we ‘Arrival: Arrival’ opzetten, van de soundtrack van de
gelijknamige SF-film. Die ultralage tonen die het Praagse Filmharmonisch Orkest op aansporen van
componist Jóhann Jóhannsson produceren, dagen bij hoge volumes de hoofdtelefoon echt uit.
Uiteindelijk komt het neer op wat je leuk vindt. Vind je het fijn dat bij een nummer als ‘Kelly Watch
the Stars’ van het Franse Air die analoge synth lekker vet klinkt (waardoor deze track net meer
karakter krijgt) of moet het toch wat meer in evenwicht zijn? Interessant is om de D7200 te
vergelijken met de Fostex TH-00, omdat we dan meteen die indruk rond de vettere bassen wat
moeten nuanceren. De goedkopere Fostex dweept nog meer met controleverlies en is afgevlakt in
het hoog. De verdienste van de D7200 is dan ook dat de ontwerper die zwaardere basweergave kan
combineren met weinig contaminatie van het midden én meer definitie in het hoog.
Een gesloten ontwerp zoals deze D7200 heeft als kenmerk dat de klank meer ‘in je hoofd zit’ en er
geen interactie is met de omgeving – iets dat je omgeving wellicht ook wel apprecieert. De Denon
serveert dus geen enorme soundstage, maar door de nadrukkelijke basprestaties wordt dat
gedeeltelijk gecompenseerd. Je zit meer in de muziek, een luisterervaring dat sommigen best fijn
zullen vinden. We merken dat onder meer bij ‘Rising Sun’ van meestertrompettist Takuya Kuroda: er
zit niet veel lucht in wat je hoort, je hebt niet een jazzlounge-gevoel, maar je zit wel geheid je hoofd
mee te bewegen met de coole tracks van het trio. Je kunt hierdoor ook heel lang naar de D7200
luisteren, iets dat je ook in de hand wordt gewerkt door het enorme comfort waar we het al eerder
over hadden.
Is de Denon D7200 trouw aan zijn roots?
Overtroeft de D7200 zijn gerespecteerde voorouder, de D7000? Dat valt moeilijk te zeggen, wegens
geen kans om te A/B-testen, maar hij sluit alleszins wel perfect aan bij de traditie die deze klassieker
startte. We hebben hem wel kunnen A/B-vergelijken met de D7100. Dan is er geen twijfel mogelijk:
de D7200 is beter, zowel qua bouwkwaliteit, draagcomfort, uitstraling en tuning. De D7200 is
trouwens op veel vlakken superieur aan de AH-MM400, een betaalbaar topmodel dat Denon
uitbracht na de D7100.
Het moet wel gezegd worden dat de AH-MM400 veel meer op mobiel gebruik gericht was, iets waar
je de D7200 niet van kunt beschuldigen. Denon noemt de D7200 met veel bombast een
referentiehoofdtelefoon. Bij die term denken we wel eerder een koptelefoon zoals de Sennheiser
HD800S, een koptelefoon die alles laat horen wat er te horen is, ook de onvolkomenheden. De klank
van D7200 is niet zo brutaal of inzichtrijk.
Conclusie
De D7200 is een hoofdtelefoon met karakter, een love it or hate it-propositie en allesbehalve
zoutloos. En dat vinden we eigenlijk een sterkte, niet een zwakte. Denon heeft na zijn minder
geslaagde uitstap in de vorm van de D7100 opnieuw een topmodel dat aansluit bij de legendarische
D7000. Het is een fijne hoofdtelefoon, eentje dat flirt met zijn beperkingen maar dat tegelijkertijd het
lang luisteren naar muziek centraal zet. Tegelijkertijd mag je hem niet zien als een echte referentie,
hoe graag Denon dat etiket ook gebruikt.