Review: Miles Davis – Filles De Kilimanjaro (LP)


Eric de Boer | 02 juli 2019

Filles De Kilimanjaro is de volgende Miles Davis herpersing op Music On Vinyl. Een logisch gevolg in de line-up van de albums uit de jaren zestig van Miles en zijn toenmalige band. Op deze wederom voortreffelijke persing experimenteerde het gezelschap er meer op los en zocht men de grenzen op van wat toen gebruikelijk was binnen een nog niet ontgonnen jazz fusion landschap.

Artiesten van nu zouden eens naar Miles Davis moeten kijken. Nam bijvoorbeeld Rammstein er rustig tien jaar voor om met relatief weinig tot geen evolutie in de muziek een nieuw studioalbum uit te brengen, zo bracht Miles Davis er in 1968 maar liefst drie uit. Die ook nog eens uitdagend waren, zowel voor de participerende artiesten als de luisteraar. Filles De Kilimanjaro is het logische gevolg op de erg sterke release Miles In The Sky, met slechts een maand tijd tussen de opnameperiodes. Het zou van juni tot aan oktober duren, voordat dit volledige album werd vastgelegd.

Filles De Kilimanjaro is een mijlpaal in de geschiedenis en het oeuvre van Miles Davis. Niet alleen was dit album zijn laatste waarop hij samen met zijn legendarische tweede kwartet hoorbaar was (Wayne Shorter, Herbie Hancock, Ron Carter en Tony Williams), maar het was ook de laatste plaat voordat Miles (geïnspireerd door Jimi Hendrix) aan een periode met elektronische instrumenten begon te gebruiken, met In A Silent Way als startpunt.

En dus herbergt de derde release van Miles Davis uit 1968 een eclectische mix van stijlen. Van post-bop richting jazz fusion, geleid door vijf even sterke artiesten die niet voor niets ook solo bekend zijn geworden (of dat reeds waren). Het vijftal legde de lat enorm hoog voor zichzelf, wat bijna leidde tot onoverzichtelijkheid. Het is enkel dankzij de kundigheid van alle artiesten, dat Filles De Kilimanjaro nog enige lijn in zich had, en een sterke bovendien. Wie in gedachten houdt dat Miles Davis nooit tevreden en altijd zoekende was naar vernieuwing, rust en onconventionele stijlen die onherroepelijk moesten leiden tot een evolutie, weet dat er veel van alle participanten werd geëist.