Herron VTSP-2

Herron Audio is een kleine fabrikant in de USA met een beperkte reeks producten. Dat maakt Herron in de USA niet minder bekend. Daarbuiten wel. Wie geen Amerikaanse bladen leest als Stereophile zal de naam mogelijk nooit tegen gekomen zijn. Herron Audio heeft de reputatie op shows vaak uitgekozen te worden tot "best sound of the show".

Daarvoor gebruikt Keith Herron zijn eigen voor/eindversterkers, zijn prototype luidsprekers, zijn eigen phono versterkers, eigen interconnects, een VPI draaitafel en DiMarzio luidspreker kabels. Omdat de eindversterkers nog niet beschikbaar waren en de phonotrap tijdelijk een ander onderdak vond, besteed ik aandacht aan de VTSP-2, een buizen voorversterker die gerekend mag worden tot de wereldtop.

Zodra je de VTSP-2 aanzet verschijnt een compleet lichtorgel op de frontplaat. Alle Led’s, en dat zijn er 10, gaan kortstondig branden. De centrale display toont wat letters en daarna start het aftellen van 60 naar 0 seconden voordat de Herron geluid gaat geven. Op 0 seconden telt het volume op naar 10, de mute schakelt af en we hebben geluid. Het voorpaneel is trouwens zeer overzichtelijk. Van links naar rechts bronkeuze: Phono (lijnniveau), Aux, CD, tuner, video. Dan een balansregelaar, de display en volume regeling. Daarna weer vijf druktoetsen voor: mute, mono, invert (het omkeren van de absolute fase), tape en tenslotte display.

Als de toets display is gekozen branden de Led’s en het display nog maar op halve sterkte. Op de achterzijde van de VTSP-2 treffen we de corresponderende ingangen aan. Met een tape out en twee maal lijn uit. Verder een Euro connector voor de netspanning, de aan/uit schakelaar en een schakelaar om de fase van de netspanning om te keren. Dat de netschakelaar op de achterzijde zit vind ik een nadeel, want het is niet de bedoeling dat de VTSP-2 permanent aanstaat. Meegeleverd is een kleine handige afstandbediening. Die u overigens horizontaal moet houden want als u hem 90 graden kantelt en dan op de Herron richt, heeft u kans dat er niets anders gebeurt dan dat een rode Led teken van leven geeft. Die Led licht ook op als u een willekeurige afstandbediening op de Herron richt, waar verder geen reactie op volgt. De VTSP-2 is goed afgewerkt, oogt netjes, is stevig zonder te veranderen in een tank en werkt perfect. Oh ja, als u de video toets langer ingedrukt houdt verschijnen er in het display de letters "PAS". In die stand kunt u met een surround processor een eindversterker voor de front kanalen aansturen zonder dat de VTSP-2 in de weg zit. Ideaal voor wie stereo en surround combineert.

Keith Herron ziet kans op zijn website niets te zetten over de schakeling in de VTSP-2 en mij ontbreekt de kennis om dat toch te onthullen. Daarom beperk ik mij tot enige technische specificaties en een enkele veronderstelling. Als actieve elementen treffen we een zestal 6922 dual triodes aan. Mogelijk staan die parallel, wat de uitzonderlijk lage uitgangimpedantie van 100 Ohm kan verklaren. Het is niet de bedoeling dat men zelf gaat experimenteren met buizen, dat doet Herron liever in eigen huis. De buizen zijn netjes gepaard. Het frequentiebereik van de VTSP-2 is groot en loopt van 1 Hz tot ruim 100.000 kHz, van 20 tot 20 kHz binnen +/- 0,1 dB. De ingangimpedantie is prettig hoog met 100 kOhm. De versterkingsfactor is een goed gekozen 14dB. Een 100-stappen volumeregelaar heeft een 0-punt op 40 dB, daarboven versterkt de VTSP-2, daaronder verzwakt hij slechts. Het wordt tijd om de versterker aan te sluiten als er meer niet te vertellen is.


Aansluiten

De Herron Audio VTSP-2 vervangt tijdelijk een Marsh P2000b. Dat betekent dat ik zowel de CD speler (diverse) als de eindversterker (Marsh Sound Design A200s) niet langer gebalanceerd kan aansluiten maar nu met cinch moet werken. Iets dat geen enkel probleem lijkt te geven qua geluid. Hoe dan ook, ik heb geen keuze. Bronnen zijn een Lindemann 820 Super Audio CD-speler en/of een Teac/Monarchy/Assemblage/Apogee combinatie voor CD. Analoog wordt een platenspeler aangesloten (Garrard/Pro-ject/Benz Micro) via een Van Medevoort PHM3 phono versterker en een Magnum Dynalab tuner. Kabels zonder uitzondering Crystal Cable Interconnect of Piccolo. Netsnoeren waar mogelijk Crystal Cable Power Reference, anders Läpp, Kemp of Taf. Luidsprekerkabel is Speak Reference van Crystal Cable. De luidsprekers zelf zijn Focal-JMlab Electra 927 Be systemen, met toevoeging van een Electra SW900 actieve subwoofer. Aan de netspanning is veel gedaan. Kemp Balanced Isolator Source, Kemp Powersource, AHP zekeringen en gescheiden audiogroep. De eindversterkers en de luidsprekers zijn eigenlijk een maatje te klein voor de Herron (6200 euro) en de Lindemann (9900 euro) maar wie het eindresultaat hoort zal zich verbazen wat de Marsh met Focal kan.

Nog fraaier moet kunnen door kostbaarder luidsprekers toe te passen of een nog betere eindversterker. Alles heeft zo zijn beperkingen.


Countdown

Na de zelftest en countdown van de Herron klinkt er muziek. Ik heb de mazzel dat ik tegelijk met de Herron een Lindemann 820 SA-CD speler in huis heb, anders was de beoordeling van de Herron niet geplaatst in de juiste context. Wat namelijk al snel blijkt is dat de Herron ontzettend transparant is en niets, maar dan ook niets in de weg staat om een speler op die manier te koppelen aan een eindversterker. Ik hoef maar heel even in gedachten te halen wat de Marsh P2000b eerder op dezelfde plek fout deed om van verbazing uit de stoel te rollen. De Lindemann heeft als unieke eigenschap buitengewoon natuurlijk te klinken, stress vrij, met veel detail en vooral muzikaal.

De Herron vult dat exact aan. Hoe? Door aan het karakter niets toe te voegen, aan de detaillering niets af te doen, geen stress factor in te brengen en vooral muziek door te laten. Of ik hard speel of zacht, nooit valt er een onvertogen noot te beluisteren. Niet met slechte CD’s, niet met goede SA-CD’s en niet met LP’s op de momenten dat de draaitafel weer eens aan bod komt. Ga ik na de Lindemann terug naar mijn eigen CD-speler dan laat die horen wat hij kan, alleen ligt het kwaliteitsniveau ruim onder dat van de Lindemann. Dus is het veel eerlijker de Herron te beschrijven in de beste combinatie die ik kon vinden. Als hij daarin presteert als een groot acteur, dan zal hij dat in elke mindere situatie ook doen. Het heeft weinig zin de aantekeningen die gemaakt zijn voor de Lindemann recensie, die grotendeels parallel loopt met deze tekst, in andere bewoordingen neer te pennen. Ik grijp daarom naar mijn eigen epistel.

Muziek en Conclusie

Janine Jansen’s bekroonde uitvoering van de "Vier jaargetijden" van Vivaldi laat een uiterste beheersing in klank horen, die vol zit met details. Het meest opvallende is de hoge mate van natuurgetrouwheid die ten gehore wordt gebracht. Een uitzonderlijk realisme. Dynamiek sprongen zijn indrukwekkend zonder dat het ooit te hard gaat of irriteert, vanwege het totaal ontbreken van enige mate van vervorming, ongeacht de modulatie. Het orgelspel op de opname valt nu pas echt op en zorgt voor een steun aan de solisten. Waarbij soliste Janine Jansen zich transformeert tot een droomvrouw met haar gedreven spel. Dat de klanken zweven door de ruimte, wanhopig verfijnd en zeer indringend, valt niet eens op door de werkelijk magnifieke weergave die ik haal uit de set. De Herron voorversterker laat veel meer door dan de Marsh, hij is een stuk minder zichtbaar (hoorbaar) en daar profiteert de Lindemann extra van.

Van klassiek naar Sarah Brightman. Haar uitvoering van "Scarborough fair" verandert in een LSD trip, omdat de stereo weergave een ruimtelijkheid laat horen die normaal alleen via vier of meer kanalen bereikbaar zou zijn. De opname is mij normaal veel te schel en te hard, toch weet de set er een boeiend stuk muziek van te maken. Het geheel zorgt voor een gevoel waarbij je Sarah aan zou kunnen raken. Dat aanraak gevoel is nog veel sterker bij Diana Krall. "When I look into your eyes", wat al zo uitgekauwd is, krijgt een nieuwe dimensie. Enorm is de rust in de weergave en het gemak waarmee de Herron speelt, zonder overigens te vervallen in soft of vloeibaar. Het lijkt alsof de Herron zonder enige moeite en met het grootste gemak zowel een stem als instrumenten neerzet (piano, slagwerk, bas, trompet, het staat als een huis). Eigenlijk is elke opmerking die ik maak of neerschrijf zinloos en niet to the point. Omdat de kernwoorden ontbreken om de ervaring duidelijk te maken. Woorden als natuurlijkheid, eenvoud en gebrek aan stress lijken als enige op zijn plaats. Het kruipt in je ziel en neemt bezit van de zaligheid. .

Elenor McEvoy heeft met "Yola" een heel fraai stuk muziek geleverd. Waarbij de track "When the rain falls" mijn persoonlijke favoriet is. Wat de Lindemann ervan maakt is puur en eerlijk. De Herron voegt daar geen vorm van een sausje aan toe wat de weergave lekkerder moet maken en commercieel interessanter. De bas gaat dieper dan diep, heel veel detail in de percussie, piano spel passend in de tragiek van het nummer. Eenzaamheid en druilerige regen klinken door in de stem van McEvoy en je bent in staat haar bij de schouders te pakken en door de haren te strelen. Zo dicht is ze bij je, zo pakkend haar stem. Ik kan mij slechts een enkel moment in mijn leven herinneren dat de weergave van een keten op en zo hoog niveau stond. Met overigens veel duurdere apparatuur in geprepareerde ruimtes. De Lindemann als bron voor de Herron is ongekend realistisch.

The Chieftains met "Tears of stone" staat niet op SA-CD zoals het voorgaande werk maar op CD. Toch ligt de weergave wijd open met heel veel expressie en kracht. Veel dynamiek maar vooral veel rust. Als de term high end ooit op zijn plaats was, dan is het met Herron als voorversterker. Alle kleine geluidjes die ik al eerder hoorde op andere apparatuur vallen op zijn plaats en zijn eindelijk allemaal tegelijk hoorbaar. Viel soms percussie op, soms een viool, een cello, nu valt alles op en vormt een eenheid. De Herron helpt om de CD veel diepte te laten horen, op de juiste hoogte afgebeeld. Track 14, Diana Krall, laat een blokfluit horen die levensecht is. Het zou mijn buurmeisje kunnen zijn die tussen de schuifdeuren staat. Explosief in dynamiek boven het achtergrond koor uit klinkt Krall zelf. Gedreven, dichtbij en intiem. Pakkans? 100%.

Veldhuis & Kemper komt uit de kast. Het "Ik wou dat ik jou was" maar ook de conference aan het eind van de CD zetten je regelrecht in het theater neer. Zo eerlijk is de weergave. Zo swingend en sterk in ritme. De stemmen exact zoals we ze kennen uit de zaal. Iets anders is Christy Baron die "Round midnight" zingt voor Chesky. Opgenomen in een kerkje. En dat hoor je maar al te goed. Met percussie ver op de achtergrond ervaar je de ruimte en de diepte van de kerk. Christy ver naar voren geplaatst tegen de luisteraar aan. Om de intieme sfeer te benaderen. Haar collega Patricia Barber neemt "Easy to love" en "Two for the road" voor haar rekening in de privé concerten die ik vanavond beleef. Nu eens niet "Café Blue" maar ouder werk dat sterk ritmisch is, puntig en stuwend behoort te zijn. En dat is het. Het zou mijn laatste CD zijn van de avond, het is ook een waardige afsluiting met de rollende piano van Barber. Zo heerlijk en zo mooi. Zo tastbaar en grijpbaar. Zo natuurlijk als het ruisen van bladeren van de bomen voor mijn huis. Maar van stoppen is nog geen sprake.

Even nog Oscar Peterson. Het murmelen van Brown, de piano van Peterson, mijn hijgen van verbazing als ik de nagels in de bekkens van Ed Thigpen hoor. Uit dezelfde tijd komt een opname van The Weavers. Wel geremasterd en daarna met uiterste zorg op gold CD gezet. Weer zijn stemmen aan te raken, weer is de weergave van de met drie microfoons opgenomen mastertape op een zo hoog niveau dat ik weet dat afscheid van de Herron pijn gaat doen. De centerstem staat rotsvast tussen de speakers. Podiumgeluid en zaalgeruis zijn zo puur en zo echt, dat je vergeet dat het eigenlijk om het beoordelen van hifi gaat. Het sleept je mee, intrigeert je, raakt je en ontstrest je. Het is om ademloos naar te luisteren. Nu hoor je welke ziel en zaligheid men in de opname heeft weten te leggen. Hoe zuiver een opname uit 1963 kan zijn als hij goed is geconserveerd en met zorg op buizenapparatuur wordt gemixed vanaf analoge mastertape.

Hèhè, wat een lofzang op twee apparaten. Omwille van de prestaties van zowel de Herron als de Lindemann acht ik het eerlijk om beide "full credits" te geven, al heeft dat bijna gelijke teksten tot gevolg(zie de Lindemann recensie). Daarna vertrok de Lindemann met de noorderzon en bleef de Herron eenzaam achter. De eerste muziekstukken met mijn Apogee dac waren zwaar. Daarom ben ik eerst een poosje naar een andere set gaan luisteren en toen pas weer de draad met de Herron opgepakt. Een zwart stuk vinyl sierde de Garrard. Nog even geen CD. Op de site van Mary Black bleek nog wat new old stock vinyl te koop en zo kwam ik in het bezit van de originele versies van "Babes in the wood" en "The best of". Dat luistert voortreffelijk. De importeur gaf al aan dat Herron Audio erg veel aandacht geeft aan de weergave van analoog (hij heeft zeker de Lindemann nooit gehoord). Ander vinyl wat aan de basis van de positieve beoordeling staat is onder meer Sara K., Bach, Sade en Julliet Gréco.

Zonder uitzondering blijven alle details overeind, in uitzonderlijke combinatie met muzikaliteit. Geen moment verliest de Herron zich in een hifi opstelling, hij fungeert slechts als doorgeefluik zonder eigen gezicht of klank. Snelheid blijft overeind, te danken aan de grote bandbreedte, geen romantiek of doorgedrukt laag dat buizenversterkers een bruine klank geeft. Keith Herron vermijdt de clichés en lijkt te streven naar transparantie zonder een analytisch karakter. Wat hem mijns inziens uitstekend lukt. Blijft het feit dat de Herron een bron verdient die verder gaat dan wat ik doorgaans kan bieden. Waar mijn Marsh goed mee overweg kan, bovengemiddeld niveau, doe je de VTSP-2 eigenlijk te kort met een loopwerk/upsampling/anti-jitter/dac van ruim 3500 euro. Ik heb gemerkt dat er namelijk geen grens aan de prestatie van de Herron lijkt te liggen.


Conclusie

Keith Herron heeft mij aan deze kant van de oceaan zijn gelijk bewezen. Hij leverde via de importeur een voorversterker af die niets anders met het aangeboden signaal doet dan doorgeven. Feilloos, geruisloos en zonder eigen karakter. Karakter anders dan transparantie, snelheid en onzichtbaarheid. Dat de afstandbediening een beetje raar doet, dat de aan/uit achteropzit en dat mijn huisgenoten het "aftellen" irritant vinden, doet niets af aan het perfecte eindresultaat. Een blik in het inwendige laat een versterker zien die met veel zorg is gemaakt en waarvan een jarenlange storingvrije werking mag worden verwacht. Dat je ooit de buizen zult moeten wisselen is slechts een klein ongemak. Bovendien is de 6922 buis niet duur. Wie de VTSP-2 kan betalen, zal daar niet over vallen. Als de phono versterker van Herron Audio en de mono eindversterkers net zo goed zijn als de VTSP-2 dan valt bij mij het kwartje waarom auteurs van de USA pers en die uit het Verre Oosten altijd bij Herron blijven hangen. Vanwege het enorm hoge niveau waarop muziek wordt gereproduceerd. Herron is gezien de prijzen geen product voor de massa. Al zou ik iedereen graag een VTSP-2 gunnen. Inclusief mijzelf.

Prijs:
Herron Audio VTSP-2 voorversterker 6200 euro

Importeur:
Multitrade Belgium NV
Postbus 25
2390 Oostmalle
Belgie
Telefoon: +32 33 150 737
Mobiel: +32 474 525355
Fax: +32 33 150 9349
Email: info@multitradebelgium.com
Web: www.multitradebelgium.com