Koopgids 42 inch schermen 2007

Dit artikel is eerder verschenen in FWD Magazine

De in het artikel genoemde prijzen dienen als richtlijn. Voor informatie betreffende actuele prijzen verwijzen we u graag naar ons winkeloverzicht

42-inch televisieschermen

Koopgids

Ze zijn ontegensprekelijk een paar maten groter dan de ‘gewone’ 32-inch tv-toestellen (zie het dossier in FWD10) maar nu ook weer niet zó groot dat je er een hele muur voor hoeft vrij te maken. 42-inch (107 cm) schermen openen de poort naar echte home cinema, terwijl je er net zo goed comfortabel tv op kunt kijken… 

Wie vandaag een 42-inch tv-toestel wil aanschaffen, wordt geconfronteerd met een zeer uitgebreid en divers winkelaanbod. Daar komt bij dat de prijzen sterk uiteen lopen. Zo kost het goedkoopste scherm uit de test – de LG 42PC1RR – 1.300 euro, terwijl je voor het duurste exemplaar – de Philips 42PF9831D – zo maar eventjes 4.000 euro moet ophoesten. We hebben hieronder een aantal aandachtspunten verzameld die je helpen de juiste aankoopbeslissing te nemen.
 

Plasma versus lcd

Er is al heel wat inkt gevloeid over dit onderwerp, maar we zetten de belangrijkste voor- en nadelen van de beide technologieen toch nog even op een rijtje. De lcd-techniek is oorspronkelijk ontwikkeld om zo goed mogelijk stilstaande beelden weer te geven. Lcd-schermen waren in eerste instantie namelijk bedoeld als computerschermen. Pas veel later is men de lcd-techniek ook gaan toepassen op tv-toestellen. Intussen waren de eerste plasmaschermen al op de markt verschenen, zodat bij velen de idee leeft dat lcd een nieuwere techniek is dan plasma. Niet dus. Plasmaschermen zijn daarentegen van in het prille begin ontwikkeld om bewegende beelden optimaal weer te geven. Technisch gezien kan een plasmascherm prima als computermonitor worden ingezet, maar eigenlijk zijn die dingen daar ongeschikt voor. Andersom kan je stellen dat lcd-schermen in het begin feitelijk niet geschikt waren om bewegende film- en tv-beelden weer te geven. De R&D-afdelingen van de grote lcd-fabrikanten hebben intussen echter veel werk verzet, zodat heel wat lcd-schermen tegenwoordig wél vrij goed snelle bewegingen kunnen weergeven. Maar zelfs de beste lcd-schermen moeten op dat vlak nog steeds de duimen leggen voor de betere plasmaschermen.

Een ander punt dat in het voordeel van plasma pleit, is de contrastweergave. Plasmaschermen zijn beter in staat om verschillen tussen licht en donker weer te geven (lees: ze hebben een grotere ‘contrastratio’) en bieden meer detail in de zwarten. Een grote contrastweergave is een erg belangrijke parameter als het gaat om de beeldkwaliteit van een tv, maar speelt een veel minder grote rol bij een computermonitor. Ziedaar de reden waarom lcd-schermen het op dat vlak minder goed doen. Desondanks moet gezegd worden dat de contrastweergave van lcd-tv’s er de laatste jaren met sprongen op vooruit gegaan is.

Een parameter die wél van groot belang is bij computermonitoren is de resolutie. En, toeval of niet, op dat punt winnen lcd-tv’s het dan weer van hun plasma-tegenhangers. Lcd-toestellen met een eigen resolutie van 1.920 bij 1.080 pixels (Full HD) zijn al lang geen uitzondering meer – we hebben er verschillende in de test opgenomen – maar een plasmascherm dat evenveel pixels kan genereren hebben we in de 42-inch klasse nog niet gezien. De hamvraag is dus of de traditionele voordelen die plasma biedt tegenover lcd – de superieure contrastweergave en de meer natuurlijke weergave van bewegingen – opweegt tegen het nadeel van de lagere resolutie. In veel gevallen blijkt dit wel degelijk het geval te zijn, maar in andere gevallen dan weer niet. Feit is dat de meeste plasmaschermen prima resultaten neerzetten in de test, maar dat andere exemplaren dan weer onder de voet worden gelopen door de lcd-jongens. Kortom: het blijft spannend…  

Hoe HD is HD?

Een fabrikant die nalaat een ‘HD Ready’-logo of -sticker op zijn scherm aan te brengen, raakt zo’n toestel aan de straatstenen niet meer kwijt. En terecht, want het is geen goed idee om vandaag nog een tv aan te kopen die niet ‘HD Ready’ is. Kort door de bocht houdt zo’n ‘HD Ready’-logo in dat de tv in staat moet zijn om een beeld met een resolutie van minimaal 1.280 x 720 pixels verliesvrij weer te geven. Allemaal goed en wel, maar er bestaat ook een HD-resolutie die nog een stuk hoger ligt dan dat – de zogenaamde ‘Full HD’ resolutie die 1.920 x 1.080 pixels telt – en deze kan door heel wat tv’s met een HD Ready-logo niét verliesvrij worden weergeven. Let er ook goed op dat je de hoogste resolutie die het toestel (!) kan weergeven niet verwart met de hoogste resolutie die het scherm (!) kan weergeven, als je de opgegeven specificaties van de fabrikant bestudeert. Bijna alle toestellen kunnen immers overweg met 1.920 x 1.080 beelden – ze zijn als het ware compatibel met deze norm – maar dat wil nog niet zeggen dat ze deze beelden ook verliesvrij kunnen weergeven. Als een tv met een maximale schermresolutie van 1.280 x 720 pixels een signaal van 1.920 x 1.080 pixels aangeboden krijgt, dan zal die het 1.920 x 1.080 beeld herschalen (door middel van een zogenaamde ‘scaler’) naar zijn eigen 1.280 x 720 resolutie. Dat er tijdens dat omzettingsproces (het ‘scalen’) flink wat pixels in het ‘Elektronische Hiernamaals’ eindigen mag duidelijk zijn. 

Resolutie is erg belangrijk, want het bepaalt in principe hoe gedetailleerd het beeld is dat uit je tv kan komen. Aan de andere kant zijn er heel wat beeldparameters die van groter belang zijn om te bepalen of een beeld prettig kijkt of niet, dus mogen we het belang van resolutie nu ook weer niet overschatten. Bovendien betaal je voor een tv met een ‘native’ resolutie van 1.920 x 1.080 pixels gewoonlijk gevoelig meer dan voor eentje met een wat lagere resolutie. Met andere woorden: een tv met een eigen maximum resolutie van 1.920 x 1.080 pixels is niet per definitie beter dan eentje met een wat lagere resolutie. Als alle andere beeldeigenschappen (contrastweergave, kleurenpalet, ...) echter gelijk scoren bij de twee toestellen, is het 1.920 x 1.080 apparaat uiteraard wél in het voordeel. Als het dan ook niet uitgesproken duurder is dan het toestel met de lagere resolutie, zouden we niet twijfelen.

De bovenstaande theorie is specifiek van toepassing op 42-inch schermen. Op kleinere schermen is het verschil tussen 1.920 x 1.080 pixels en 1.280 x 720 pixels bijna een ‘non issue’ wegens quasi onzichtbaar. Op grotere schermen geldt precies het omgekeerde. Dus hoe groter het scherm, hoe meer kwaliteitswinst er te behalen valt door een hogere resolutie.

Prijscategorie 1.300 - 2.000 euro

Zapvertraging
LG 42PC1RR

De LG heeft gezien zijn aantrekkelijke prijskaartje een paar mooie verrassingen in petto. Zo maakt het toestel gebruik van plasmatechnologie en heeft het zowaar een complete digitale videorecorder met een capaciteit van 80 Gb aan boord. En dan te bedenken dat LG niet meer dan 1.300 euro voor deze 42PC1RR wil hebben. Qua uiterlijke verschijning is deze tv geen hoogvlieger. Het overdadig gebruik van plastic en de nogal lompe schermvoet zijn daar debet aan. Achteraan staan alle nodige aansluitingen, maar de LG moet het met slechts één HDMI-ingang stellen. Het plasmapaneel beschikt over een ‘HD Ready’-resolutie van 1.366 x 768 pixels.

Bij de kijktest vallen ons twee zaken op. Ten eerste is het scherm weerspiegelend, zodat allerlei rotzooi – verbazingwekkend wat een mens allemaal in zijn woonkamer heeft rondslingeren – en lichtbronnen uit de kamer erin gereflecteerd worden. Ten tweede heeft het toestel last van enige zapvertraging. Mensen met een dwangmatige zapreflex zijn bij deze dus gewaarschuwd. Tv-beelden bevatten (te) veel ruis, maar de kleurenweergave is erg goed. Ook de zwartweergave is oké. De scherpte vinden we dan weer een minder sterk punt.

De digitale videorecorder laat zich vlot bedienen, maar je mag hier niet dezelfde mogelijkheden verwachten als bij een volwassen DVD-recorder met HDD. Maar hoe je het ook draait of keert, de videorecorder is een niet te onderschatten feature, en al helemaal voor een tv in deze prijsklasse. De afstandsbediening maakt een overvolle indruk, maar laat zich vrij vlot gebruiken. De geluidsweergave is bovengemiddeld, maar de term ‘goed’ doet ze teveel eer aan. Bij het bekijken van onze Blu-ray-film komt laatste spatje resolutie komt er niet uit, en de contrastweergave valt ons – zeker voor een plasmascherm – een beetje tegen.

Veel features voor weinig geld
Acer AT4250-DTV

Hoewel de Acer AT4250-DTV één van de goedkoopste schermen uit de test is, beschikt het toestel wel degelijk over een ‘Full HD’-paneel, dus met een resolutie van 1.920 x 1.080. Bovendien heeft de Acer ook een DVB-T-tuner aan boord, al moet worden vermeld dat je daar in ons land niet veel aan hebt.

De afwerking is gewoontjes, met veel plastic en weinig fantasie. Achteraan blijkt de Acer compleet uitgevoerd te zijn, met onder meer twee HDMI-ingangen. De afstandsbediening doet z’n werk redelijk goed, maar we missen een ‘exit’-knop in het navigatieveld.

De beeldkwaliteit van tv-uitzendingen is niet best: harde kleuren, veel ‘ringing’ en weinig diepte in het beeld. Daar komt bij dat het omzetten van 4:3-beeldmateriaal naar het 16:9-breedbeeldscherm niet altijd even goed verloopt.

Het geluid dat de Acer produceert stelt weinig voor. Zoals gebruikelijk is er te weinig laag, maar daarnaast klinken mid en hoog onnatuurlijk en vermoeiend. De specs vermelden trouwens dat de THD (Total Harmonic Distortion - Totale Harmonische Vervorming) minder dan 10% is. Maar goed ook, want geluid met 10% THD erbij is niet om aan te horen.

Los van het feit dat de resolutie er fors op vooruit gaat, verbetert de beeldkwaliteit er niet echt op als we naar Blu-ray kijken op de Acer. De te lage contrastverhouding zit daar voor iets tussen, en ook de schokkerige beeldweergave en het weinig natuurlijke kleurenpallet helpen niet bepaald. De Acer biedt veel features voor weinig geld – zoals de Full HD-resolutie en de DVB-T-tuner – maar stelt desondanks teleur.

!! BESTE KEUS

Sober, strak en stijlvol
Panasonic TH-42PV70F

Het valt op dat het design van de Panasonic een stuk minder kitscherig is dan dat van de meeste andere schermen uit zijn prijsklasse. De Panny is sober, strak en stijlvol. En hij is voorzien van een flinke, matzwarte schermrand. Zo zien we dat graag. Het aansluitveld achterop is niet bijzonder, maar er zijn tenminste twee HDMI-ingangen voorzien. Tv-uitzendingen zien er prima uit op de Panasonic. Dat komt door het natuurlijke, egale kleurenpallet, de rijke contrastweergave en het achterwege blijven van storende artefacten. Daarnaast is de Panasonic ook een erg gebruiksvriendelijk toestel, met een handige – maar helaas ook weinig aantrekkelijke – remote met grote knoppen en een user interface die logisch en duidelijk opgebouwd is.

De geluidskwaliteit is niet van die aard dat er spontaan allerlei wilde feestjes losbarsten als de Panasonic ingeschakeld wordt, maar hij speelt toch een klasse beter dan de overige schermen uit zijn prijscategorie. De beeldkwaliteit met Blu-ray als bronmateriaal is uitstekend. De zwartweergave is mooi diep – typisch voor het betere plasmawerk – en het contrast is erg ruim, met beelden die er natuurlijk en filmachtig uitzien. Deze Panasonic toont zich zonder meer het beste scherm uit zijn prijsklasse. Dat de resolutie met 1.024 bij 768 pixels niet de hoogste HD-norm haalt is op zich een nadeel, maar in het grote geheel weegt dat lang niet zwaar genoeg door om de TH-42PV70F de titel van ‘Beste Keus’ in deze prijsklasse te ontzeggen.

Bedieningsperikelen
Mirai T4211N

Vermits deze Mirai precies evenveel kost als de Panasonic TH-42PV70F uit deze test, zijn we benieuwd of het apparaat ook qua prestaties in de buurt blijft. Eerst en vooral dien je er rekening mee te houden dat er geen component video-ingang op de Mirai zit, noch een composiet- of een S-video-input. Als je dus wat oudere videobronnen in huis hebt – een dvd-speler van een paar jaar oud, een spelconsole van de vorige generatie, dat soort werk – zal je je moeten redden met verloopkabels van composiet en/of S-video naar Scart. De remote is een weinig esthetische verschijning die bovendien alleen maar doet wat je vraagt als je ze ultranauwkeurig richt. En dat zijn niet de enige bedieningsperikelen waar we mee te maken kregen. Zo is ook de navigatiemethode die in de menu’s wordt gebruikt allesbehalve. Je moet bijvoorbeeld de menutoets indrukken die de cursor naar boven zou moeten sturen als je naar links (!) wilt navigeren. De Mirai krijgt dan ook een regelrechte buis – 40/100 – aan zijn broek gesmeerd wat het bedieningsgemak betreft.

Over naar de beeldtest. Tv-uitzendingen zien er natuurlijk uit en vertonen weinig artefacten. Bij de Blu-ray high definition-filmtest valt ons de degelijke contrastweergave op. De kleurenweergave is goed, maar de saturatie-instelling staat af fabriek op een veel te hoge waarde ingesteld. De geluidsweergave is al bij al nog aanvaardbaar. Oké, er is absoluut geen laag en alles wat uit de speakertjes komt klinkt ‘dozerig’, maar toch is het minder erg dan bij veel andere tv’s uit de test.

Met digitale videorecorder
LG 42LC2RR

Naast de 42PC1RR (zie eerder in dit dossier) leverde LG nog een tweede scherm, dat naar de al even poëtische benaming 42LC2RR luistert. Het voornaamste verschil tussen beide toestellen is overigens de gebruikte schermtechnologie. Waar de 42PC2RR een plasmascherm is, vertrouwt deze 42LC2RR op lcd-techniek. Rondom het scherm zit een blinkende, zwarte rand. Enige weerspiegeling van spullen uit de kamer is dus niet uitgesloten. Het scherm kan – dankzij de schermvoet – om zijn as roteren. Aangezien er geen elektrisch motortje ingebouwd is, kan dat enkel op mankracht. De LG is achteraan goed voorzien van oren en poten, maar moet het stellen met slechts één HDMI-ingang. Net als de goedkopere 42PC1RR heeft ook deze LG een digitale videorecorder met timeshift en een capaciteit van 80 Gb onder de kap zitten. Niet al te veeleisende gebruikers kunnen op die manier de aankoop van een DVD-recorder met HDD uit hun budget schrappen.

Het bedieningsgemak is niet slecht, maar het irriteert ons dat er geen knop op de afstandsbediening te bespeuren valt waarmee de beeldverhouding kan worden ingesteld. De beeldkwaliteit bij tv-uitzendingen is niet geweldig. Dat komt door de storende artefacten die het beeld ontsieren, het weinig aantrekkelijke kleurenpalet en de minder sterke contrastweergave. Verder heeft het scherm het ook moeilijk met snel bewegende beelden. Diezelfde commentaren noteren we ook als we onze Blu-ray-speler aankoppelen, maar daar bovenop krijgen we dan ook nog af te rekenen met een flinke portie ruis. Maar er is ook goed nieuws: de geluidsweergave is – in verhouding met de andere testdeelnemers – erg goed te noemen.

1.300 - 2.000 euro - vervolg

Prima user interface
BenQ VL4233

Wat styling betreft is de BenQ – laat ons eerlijk zijn – een dertien in een dozijn tv. Netjes afgewerkt allemaal, maar niet het soort design waar tot in de verre toekomst nog zal worden over nagepraat. Een pluspunt is dat de voet roteerbaar is. Niet gemotoriseerd en dus ook niet gestuurd via de afstandsbediening, maar toch handig. Een flink deel van het opvallend uitgebreide aansluitingsveld staat niet pal achteraan, maar ergens opzij achteraan. In de tabel met specificaties staan geen frontaansluitingen vermeld, maar de ‘opzij achteraan’ aansluitingen zijn in feite wel als dusdanig inzetbaar. Jammer is wel dat de tv ondanks de grote hoeveelheid aansluitingen slechts één HDMI-ingang heeft. De resolutie is met 1.366 x 768 pixels voldoende om het ‘HD Ready’-logo te mogen dragen.

Bij het kritische filmwerk op Blu-ray storen we ons aan de gebrekkige contrastweergave en aan de te grijze zwarten. Bovendien merken we af en toe stoorlijnen op die door het beeld dansen, en verlopen horizontale pans vaak schokkerig. Ook de geluidsweergave kan ons niet overtuigen: er is geen laag te bespeuren en bovendien zijn de hoge tonen sterk afgetopt. Als je echter een toestel zoekt om alleen maar tv-uitzendingen op te bekijken en niet al teveel belang hecht aan de geluidsweergave, kan de BenQ er nog mee door. Tv-beelden zien er namelijk redelijk uit, al blijft het contrastverhaal ook hier minpunt. Als afsluiter vermelden we graag nog even dat het bedieningsgemak van de BenQ erg goed scoort: een degelijke, prettige afstandsbediening en een duidelijke user interface hebben daar alles mee te maken.

Every inch a Samsung
Samsung LE40R71

Samsung leverde ons voor deze test een 40-inch scherm aan. Niets mis mee, maar de impact van het beeld is iets minder groot – zo’n 5 centimeter – dan bij een 42-inch beeldscherm het geval is. De tv komt in een blinkend, zwart plastic jasje met veel speelse afrondingen. Every inch a Samsung, in ieder geval. Wel is de behuizing zeer gevoelig voor vingerafdrukken. Voor de volledigheid noteren we nog even dat de voet draaibaar is. Dat gaat trouwens erg vlot, wat allicht te maken heeft met het geringe gewicht van het scherm. Achteraan toont de Sammy zich met zijn enkelvoudige HDMI-ingang van de oude stempel. Op het eerste gezicht is het beeld erg hard, met een overdreven contrastweergave, overgesatureerde kleuren en een overschot aan rood. Ondanks uitvoerig gepriegel in de parameters krijgen we het beeld bij tv-uitzendingen niet zoals we het willen. Eén en ander blijft onnatuurlijk ogen, enigszins vlekkerig en erg hard en digitaal. User interface en afstandsbediening zijn over het algemeen erg goed, maar we zoeken tevergeefs naar een knopje op de afstandsbediening om de beeldverhoudingen bij te regelen.

De geluidsweergave is op zich redelijk, maar het maximale volume dat de ingebouwde versterker en speakers kunnen opwekken is veel te beperkt. Als we onze Panasonic Blu-ray-speler aankoppelen, krijgen we dezelfde problemen als bij tv-uitzendingen te zien: een schokkerige beeldweergave en een teveel aan rood in het beeld. De Samsung heeft zijn looks mee, maar kan ons qua beeld en geluid – en daar gaat het toch om – niet overtuigen.

Uitstekende kleurenweergave
Toshiba 42EL67Z

De 42EL67Z is een strak gestileerd toestel met een matzwarte rand rond het scherm en een stijlvolle, roteerbare voet eronder. Qua aansluitingen heeft de Tosh weinig opmerkelijks in petto – op de composiet video-uitgang (!) na dan – maar hij beschikt tenminste wel over twee HDMI-ingangen. De afstandsbediening is een aardig stukje design, met duidelijke knoppen die voldoende ver uit elkaar staan. Vervelend is wel dat je nauwkeurig moet richten en vrij hard op de knoppen moet drukken, wil je de Toshiba tot actie aanzetten. Los van het gedoe met de afstandsbediening is het bedieningsgemak prima.

Het toestel klinkt vrij goed, maar zoals gebruikelijk is er van enige laagweergave geen sprake. Daarnaast is ook het hoog wat afgeroomd. Tv-uitzendingen zien er vrij goed uit, maar er zit hier en daar nog een restje ruis in het beeld. Bij de Blu-ray-fragmenten valt ons de uitstekende kleurenweergave op, met als gevolg natuurlijk ogende beelden en realistische huidtinten. Wel is ook hier een scheutje ruis aanwezig en worden bewegingen – horizontaal en verticaal – niet altijd even soepel weergegeven. Tot slot melden we nog even dat de 42EL67Z een aangehechte stroomkabel heeft. Niets aan de hand als die kabel lang genoeg blijkt te zijn, maar behoorlijk vervelend als dat niet zo is.

Scherpe beelden
JVC LT-40S70

Vermits JVC ons geen 42-inch scherm ter beschikking kon stellen, moesten we ons ding doen met de LT-40S70, een 40-inch exemplaar. De JVC heeft een weinig opwindend design met een blinkend, zwart schermkader en een grijze band daaronder, waarin de luidsprekers ingewerkt zijn. Er bestaat ook een alternatieve versie die helemaal in het grijs uitgevoerd is. Dat het grootste deel van de aansluitingen achteraan verborgen zit achter een flinke klep gebeurt wel meer. Maar dat we een schroevendraaier moeten bovenhalen en weer een andere klep los moeten schroeven om bij de twee HDMI-ingangen te kunnen komen, is niet echt gebruikelijk. En praktisch al evenmin. Dit terzijde gelaten zijn we niet ontevreden over het aansluitveld van de JVC. Wel jammer dat de voedingskabel vastzit aan het toestel.

Recht uit de doos staat de tv in ‘toorts’-mode: kleuren voluit, contrast helemaal open en alle mogelijke digitale ‘beeldverbeteraars’ ingeschakeld. Nadat we één en ander getemperd hebben in de GUI (Graphical User Interface) ziet het beeld er een stuk aantrekkelijker uit. Toch vinden we – bij de kijktest van analoge tv-uitzendingen – dat het beeld wat te hard en te digitaal blijft ogen. De geluidsweergave is erg zwak, waarbij opvalt dat de speakers stevig vervormen als het volume teveel de hoogte in gaat. Met bronmateriaal van Blu-ray toont de JVC zich van z’n beste kant: weinig of geen artefacten, een absoluut minimum aan beeldruis en scherpe beelden. Wel is de kleurweergave – met name rode en oranje tinten – voor verbetering vatbaar. Wat het bedieningsgemak betreft hebben we geen klachten, behalve dan dat sommige knopjes op de afstandsbediening in lilliputterformaat zijn uitgevoerd.

Prijscategorie 2.000 - 4.000 euro

Dynamisch kleurenpalet
Sharp Aquos LC-42XD1E

De Sharp heeft op zich een aantrekkelijke vormgeving, maar de schermrand –  en dan vooral het daarin ingewerkte logo – blinkt wat teveel naar onze smaak. Geen verrassingen aan de achterzijde, of het moest het ontbreken van een component video-ingang zijn. Dat is zonder meer een nadeel, maar daar stelt deze Sharp zijn twee HDMI-ingangen tegenover. De knopjes op de afstandsbediening zijn prima voor wie vingers als satéstokjes heeft, maar veel te klein voor de rest van de wereld. Bovendien staan ze te dicht op elkaar.

We zijn aangenaam verrast door de beeldkwaliteit van analoge tv-uitzendingen op de Sharp. Bij de test van 32-inch schermen (in FWD10) deed de Sharp die we toen op test hadden het heel wat minder goed, maar deze machine blijkt onvergelijkbaar veel beter te zijn. Als we een Blu-ray-speler aan de Sharp koppelen wordt het allemaal nog een stuk mooier: een dynamisch kleurenpalet dat van het scherm lijkt af te spatten, een degelijke contrastweergave en niet al teveel artefacten die de fun komen vergallen. Plus uiteraard de voordelen van het 1.920 x 1.080 Full HD-paneel. De geluidsweergave is dan weer wat minder. De ingebouwde luidsprekers klinken ‘gecompresseerd’, zonder bas en met een te doffe hoogweergave.

Smooth en vloeiend
Toshiba 42WLT68

Deze Toshiba is netjes afgewerkt, maar het merklogo blinkt als de halsketting van een rapper op zaterdagavond. Eveneens opvallend is de schermvoet, die in onvervalste boemerangstijl uitgevoerd is. Een kwestie van smaak, zullen we maar zeggen. Achterop zijn een paar opmerkelijke zaken te zien. Zo is er een optisch digitale uitgang voor geluid aanwezig, die dient om digitale audio die via een HDMI-kabel is meegereisd af te takken en door te sluizen naar bijvoorbeeld een AV-receiver. Er is ook een uitgang voor een subwoofer voorzien. Handig voor gebruikers die geen full size home theater-set willen plaatsen, maar die toch de behoefte voelen om de beperkte laagweergave van de tv-luidsprekertjes wat aan te dikken. Tenslotte zien we ook een DVB-T-kaartslot achterop het toestel zitten. Minder interessant is dat het toestel vergroeid is met zijn voedingskabel. Ook zitten de HDMI-inputs wat te dicht tegen het frame van het toestel aan, zodat we onze wat dikkere Oehlbach HDMI-kabels niet zonder moeite ingeplugd krijgen. Het bedieningsgemak is oké, maar de ‘zap’- en volumeknoppen staan te dicht bij elkaar opgesteld. Bovendien zijn deze – zeer belangrijke – knoppen te klein en staan ze niet netjes boven elkaar, waardoor je ze amper blindelings kan bedienen.

Tv-beelden zien er best goed uit, maar nu ook weer niet bijzonder goed. Beeldmateriaal van op Blu-ray oogt lekker ‘smooth’ en vloeiend. Ook de kleurenweergave heeft de Toshiba dik voor mekaar, toch nadat we de ‘Color’-regelaar in de GUI een stuk hebben dichtgedraaid. Het contrast is voldoende, maar is niet van topniveau. Toshiba pakt uit met het feit dat de ingebouwde luidsprekers van de Japanse fabrikant Onkyo afkomstig zijn, maar toch komt de geluidsweergave niet boven de middelmaat uit. Onkyo is dan ook helemaal geen luidsprekerspecialist...

Uithangbord voor Blu-ray
Sony Bravia KDL 40W2000

We vinden dit 40-inch lcd-scherm eerder bescheiden uitgerust wat aansluitingen betreft, maar de twee HDMI-ingangen maken natuurlijk veel goed. Een extra troef is de ingebouwde DVB-T-tuner. Als je een liefhebber bent van Eén en Canvas/Ketnet, tenminste. De Sony schaart zich bij de beste schermen uit de test als het om het weergeven van analoge tv-uitzendingen gaat. De beelden ogen vloeiend, natuurlijk en dynamisch. Vervelende digitale bijverschijnselen hebben we – nadat we een aantal digitale beeldfoefjes hebben uitgeschakeld – niet meer gezien.

Zelfs de geluidsweergave is een meevaller. Er komt namelijk flink wat volume uit de speakers van de Sony en er zit warempel ook enige laagweergave in. Over naar Blu-ray. De Bravia KDL 40W2000 blijkt een excellent uithangbord te zijn voor deze technologie, want de beelden die onze Panasonic DMP-BD10 Blu-ray-speler op het scherm tovert, zien er adembenemend uit. De kleurenweergave is top, bewegingen worden soepel en vloeiend weergegeven en ook de contrastweergave stemt ons tevreden. Oké, de Bravia is niet goedkoop – en al helemaal niet als je bedenkt dat het scherm ‘slechts’ een diameter van 40 inch heeft – maar je haalt er in ieder geval een uitstekende tv mee in huis.

Uitstekende beeldkwaliteit
Loewe Modus L42

De Modus L42 is geen onaardige verschijning, maar over kwijlopwekkend topdesign zouden we nu ook weer niet willen spreken. Niet onbelangrijk, als je bedenkt dat veel mensen juist omwille van het design voor Loewe kiezen. De test wijst echter uit dat er wel meer goede redenen zijn om dit toestel aan te schaffen. We zijn enigszins geshockeerd over het feit dat dit 2.799 euro dure scherm slechts over één HDMI-ingang beschikt. Nog een minpunt is dat de Loewe met een aangehechte stroomkabel geleverd wordt. Zoals bekend kan zoiets namelijk bijzonder onhandig uitpakken. De GUI van de Modus L42 is erg fraai uitgevoerd en er is duidelijk lang nagedacht over de bedieningslogica van één en ander. Toch is de Loewe één van de minst gebruiksvriendelijke schermen uit de test. De GUI werkt nét even anders dan je logischerwijs zou verwachten, zodat je regelmatig op het verkeerde been gezet wordt. Gelijkaardige ‘afwijkingen’ zie je ook op de – dit keer erg mooi uitgevoerde – afstandsbediening.

Maar eens we beginnen te kijken naar wat de Loewe op het vlak van beeldkwaliteit in huis heeft, verdwijnt onze ergernis over het bedieningsgemak al gauw naar de achtergrond. Tv-beelden zien er ronduit uitstekend uit op de Modus L42. Blu-ray-beelden zijn in eerste instantie oververzadigd qua kleurenintensiteit, dus moet er hier en daar wat bijgeregeld worden in de GUI. Eens dat gebeurt is, ziet het beeld er érg mooi uit. De Loewe heeft niet de 1.920 x 1.080 resolutie in huis die de Sony Bravia wel heeft, maar toch slaagt de Modus L42 erin de Sony nog te overtreffen qua beeldkwaliteit. Over de geluidsweergave kunnen we kort zijn: de Loewe haalt de op één na de beste waarde uit de test.

Na het afsluiten van de test ontvingen we van Loewe ook de zogenaamde ‘Assist’-afstandsbediening die normaal bij de Modus L42 meegeleverd wordt. Deze chique remote ligt duidelijk beter in de hand dan het model dat wij testten en de kans op vergissingen tijdens het navigeren is er een stuk kleiner mee geworden.

Verwachtingen
Pioneer PDP-427XD

Verwachtingen. Als je achter het stuur van een Maserati kruipt heb je die, en als je een scherm van Pioneer gaat bekijken gaat hetzelfde verhaal op. Het is uiteraard erg positief dat je als fabrikant dergelijke hoge verwachtingen oproept, maar het kan ook een nadeel zijn. Want je moet er natuurlijk wel in slagen om die verwachtingen telkens opnieuw waar te maken. De afwerking van de PDP-427XD voldoet alleszins aan ons verwachtingspatroon. Het toestel oogt stijlvol, sober en chique. Wel zien we liever een matzwarte schermrand in plaats van het blinkend exemplaar dat rond dit scherm zit. De bijgeleverde voet lijkt een enorme vlaai als je het scherm installeert, maar eens alles staat waar het moet staan, blijkt het geheel mooi in balans te zijn.

Achteraan is de Pioneer rijkelijk uitgerust met in- en uitgangen. Zo zijn er twee HDMI-ingangen voorzien, een optisch digitale uitgang (om geluid dat via de HDMI-kabel binnenkomt door te sturen naar een AV-receiver), drie Scarts, een bijkomende antenne-in- en uitgang voor digitale tv met bijbehorend kaartslot, enzovoort. De afstandsbediening is niet perfect – daarvoor zijn de knopjes te klein en staan ze te dicht bij elkaar – maar is stevig genoeg om er een Deense dog mee buiten westen te slaan. De GUI zit over het algemeen goed in elkaar, maar er zijn zoveel beeldparameters op het toestel dat technisch minder onderlegde gebruikers het één en ander wel eens ‘in de soep’ kunnen draaien. Maar laat dat vooral geen reden zijn om dit fraaie stukje technologie links te laten liggen.

De geluidskwaliteit van de Pioneer is niet subtiel beter dan die van de overige schermen uit de test, maar dramatisch veel beter. Analoge tv-uitzendingen zien er érg goed uit, maar allicht zijn de tv-tuners aan boord van de Sony Bravia, de Loewe en de Philips nog net iets beter dan die van de Pioneer. Als we een Blu-ray-speler aankoppelen, kan de PDP-427XD pas echt tonen wat hij in z’n mars heeft en worden we getrakteerd op een indrukwekkende contrastweergave, diepe zwarten, rijke kleuren en artefacten die schitteren door hun afwezigheid. 

Voor de schijn
Philips 42PF9831D

Ja, de Philips ziet er indrukwekkend uit aan de voorzijde, en achteraan is dat niet anders. De Philly is namelijk uitgerust met een heel scala aan in- en uitgangen. Opvallend zijn de ethernetaansluiting (om data vanaf je pc te streamen naar het scherm), het CI-kaartslot voor de DVB-T-tuner, de twee HDMI-ingangen, de coaxiaal digitale in- en uitgangen, de twee USB-aansluitingen en de geheugenkaartlezer. Via deze laatste twee kan je ook multimediacontent weergeven op het scherm. We schreven bij de Pioneer dat dat toestel hoge verwachtingen oproept, en dat is voor deze chique Philips –  een toestel dat zo maar eventjes 4.000 euro op z’n prijskaartje heeft staan – niet anders. Laat ons een kat een kat noemen: de Philips 42PF9831D is een gigant. Daarmee bedoelen we dat de oppervlakte van het toestel stukken groter is dan alleen maar het schermgedeelte. Er zit niet alleen een forse zwarte rand rond het scherm, maar ook nog een (zelfs nog grotere) witte rand daaromheen. Verborgen achter de zwarte rand zitten de lampen die voor de beruchte ‘Ambilight’-verlichting moeten zorgen. De witte rand doet dienst als reflectieoppervlakte om het effect van het Ambilight systeem te vergroten. Ambilight zien we als een voordeel bij het dagdagelijkse tv kijken, maar als we een film willen zien of een concert op dvd (of op blu-ray), dan schakelen we het systeem liever uit. Hoe dan ook is het zonder meer een niet te onderschatten toegevoegde waarde.

De bedieningslogica is ‘op zijn Philips’: origineel, mooi uitgevoerd maar niet altijd even logisch. Het menu induiken om even het beeld bij te regelen? Dat is ons niet gelukt zonder de handleiding erbij te halen. De beeldverhouding aanpassen door de juiste toets op de afstandsbediening in te drukken? Zelfde verhaal. Wel ironisch – en ook erg spijtig – dat uitgerekend een fabrikant die echt investeert in z’n user interface het er zo bekaaid van afbrengt op dat vlak.

De tv-beelden waarmee de Philips onze netvliezen verwent zijn ongehoord goed, al moeten we erbij vertellen dat zelfs de Philips de brakke kwaliteit van heel wat analoge stations niet kan omtoveren tot wereldklasse beelden. De geluidskwaliteit is oké, maar niet zo goed als bij de Loewe of de Pioneer. Blu-ray-beelden zien er absoluut aantrekkelijk uit, maar de Philips moet op dat vlak de Pioneer toch nog nét laten voorgaan. Hoe dan ook een absoluut topscherm met geweldige features, maar wel érg aan de prijzige kant. 

Conclusie en overzicht

Conclusie

Omdat je een scherm van 1.300 euro eigenlijk niet kan vergelijken met een toestel van 4.000 euro, hebben we de test in twee prijscategorieën opgesplitst. De eerste categorie loopt van 1.300 tot 2.000 euro en omvat negen schermen van acht verschillende fabrikanten. Daarvan vonden we de LG 42PC1RR de beste prijs-kwaliteitverhouding bieden. De beeld- en geluidskwaliteit van dat scherm zijn niet van topniveau, maar een betere tv hebben we voor die prijs nog niet gezien. Daar komt bij dat het toestel ook over een ingebouwde DVR (Digital Video Recorder) van 80 Gb beschikt. De LG 42PC1RR is dus onze ‘Beste Koop’. Het beste scherm in diezelfde categorie is de Panasonic TH-42PV70F. De beeldkwaliteit van dit toestel bijzonder goed – zo goed dat het toestel ook in de tweede prijscategorie nog heel aardig meekomt – en de prijsstelling is erg scherp. De Panasonic TH-42PV70F wordt dus tot ‘Beste Keus’ verkozen.

Klik op het schema voor een groter beeld

In de tweede prijscategorie – van 2.000 euro tot 4.000 euro – zijn we zeer te spreken over de Pioneer PDP-427XD. Qua beeld en geluid zet dit toestel de scherpste scores uit de test neer, en ook wat bedieningsgemak en afwerking betreft is de Pioneer een topper. Duidelijk dus dat de Pioneer PDP-427XD hier ‘Beste Keus’ wordt. De Sharp Aquos LC-42XD1E biedt het meeste waar voor z’n geld in deze categorie, en gaat bijgevolg met de ‘Beste Koop’-trofee aan de haal.

Klik op het schema voor een groter beeld