PSB Imagine T

PSB is een Canadees luidsprekermerk dat het aan de andere kant van de Atlantische Oceaan aanzienlijk beter doet dan in Europa. Je hoeft daar maar een hifi-magazine open te slaan of de jubelende recensies met PSB in de hoofdrol springen je tegemoet. De relatieve onbekendheid in onze streken is echter zeer onterecht.

Een dik jaar geleden luisterden we al eens naar een grotere luidspreker van PSB, de Synchrony One. Die ontmoeting was, na wat zorgvuldig matchwerk met de omringende elektronica, een buitengewoon prettige ervaring, dus toen we de kans kregen om langere tijd naar een kleiner broertje uit de Imagine serie te luisteren zeiden we graag ja.

Foto: PSB`s Imagine serie met links de Imagine T

De Imagine T (de T staat voor Tower, zo heb ik me laten vertellen) is ondanks zijn hoogte van 97 centimeter (inclusief spikes) een bescheiden zuiltje. De fraaie afgeronde vormgeving speelt daar ongetwijfeld een rol in. Onze exemplaren kwamen in zwart (hout!)fineer, maar er is ook een versie in donker kersenfineer te krijgen die er op papier eveneens beeldschoon uitziet.

Als de frontjes worden verwijderd zien we de drie units enigszins verzonken in de gewelfde kunststof baffle liggen. En nu niet gaan mopperen over plastic versus hout als beste materiaal om luidsprekers van te maken; de gebruikte materialen van PSB dienen allemaal slechts één doel: een optimaal mechanisch gedrag bij behoud van vormgeving. De kast bestaat uit maar liefst 7 gelamineerde lagen die in een ronde vorm geperst zijn voor een optimale stijfheid, om aldus de kastkleuring tot een minimum te beperken en het laag strak en snel te houden.

Foto: PSB

De conussen van de twee gelige woofers zijn gemaakt van met keramiek gevuld polypropyleen, en de titanium dometweeter heeft een met ferrofluid gedempte en gekoelde spreekspoel. De afstemming van de filters is zodanig dat de onderste woofer bij 800 Hz afvalt, terwijl de bovenste mag doorlopen tot het vierde-orde filter bij 1800 Hz de tweeter laat beginnen. De twee basreflexpoorten aan de achterzijde kunnen met een meegeleverde rubber stop worden gesloten, waarmee ook nog enige tuning van de laagste frequenties mogelijkis. Dat kan handig zijn in kleinere ruimtes of in situaties waarin de luidspreker relatief dicht bij de achterwand moet worden geplaatst.

Luisterindrukken

Maar genoeg over de techniek, de importantie daarvan reikt doorgaans niet verder dan de voordeur van de hifizaak waar je deze luidsprekers koopt. Het gaat er natuurlijk vooral om of een luidspreker in staat is het delicate muzieksignaal op een prettige en geloofwaardige wijze weer te geven. Om dat te bepalen is er veel naar de Imagine T`s geluisterd, soms alleen maar op de achtergrond, maar ook in een aantal intensieve sessies.

Als er één belangrijk feit naar voren kwam tijdens de eerste kennismaking was het wel dat de Imagine T aan de bovenkant van het frequentiegebied net iets frisser is afgestemd dan de Synchrony One, waardoor deze kleine broer een iets modernere klank krijgt. Zonder overigens een voorkeur voor het een of het ander uit te spreken. Zelfs als ik ze naast elkaar kon beluisteren zou het ongepast zijn om te veel op dit aspect van de weergave in te zoomen.

Foto: PSB

Wat na langer luisteren naar voren komt is dat de Imagine T ondanks (of misschien zelfs wel dankzij) de neutralere afstemming uitnodigt tot lange luistersessies waarbij op een prettige en betrokken wijze van muziek kan worden genoten. De inmiddels legendarische John Martyn test pakte ook met de Imagine T goed uit. De in de verte gakkende ganzen in het nummer Small Hours waren voor een toevallig aanwezige buurman overduidelijk alszodanig herkenbaar. Een knappe prestatie op dit prijsniveau.

Een ander lekker nummer om te bepalen of een speaker uitnodigt tot fysieke reacties is Sleeping Lessons van The Shins. Het eerste nummer van hun ernstig ondergewaardeerde album Wincing The Night Away. De track begint met een op een synthesizer gespeeld boogie-loopje met flink wat galm erop, en een vervormde zangstem. Na ongeveer een minuut valt een heerlijk diepe bastoon in, die door de PSB`s misschien een heel klein beetje dik wordt weergegeven, maar die mij wel noodzaakte om de luchtbasgitaar ter hand te nemen. Nog een minuutje spanningsopbouw later breekt het nummer open in een vrolijk, dansend gitaarritme. De rechtervoet gaat driftig op en neer, en ik bespeel een compleet arsenaal aan denkbeeldige instrumenten. Allemaal tegelijk... Niets aan te doen, het klinkt gewoon erg lekker...

Tunen voor de tweede sessie

Toch bestaat de indruk dat het laag vooral bij hogere volumes net een tikkie minder zou mogen. Niet dat het modderig of boemerig wordt, maar het is bij basrijke muziek soms gewoon net teveel. Dat zou verklaard kunnen worden door het feit dat deze luidsprekers misschien toch ontwikkeld worden met de gemiddelde Amerikaanse of Canadese huiskamer in het achterhoofd. Die zijn niet alleen wat groter dan bij ons, maar de slappe muren die daar worden gebruikt (de zgn. dry-walls) absorberen veel laag, en dus moet een luidspreker daar van nature iets voor compenseren.

Foto: PSB

Dus worden de meegeleverde rubber stoppen uit de doos gehaald, en na enig experimenteren blijkt dat het afsluiten van de onderste poort in onze setup het gewenste effect geeft. Het laag is nog steeds dieper dan je zou verwachten op grond van de fysieke verschijning, maar nu is het perfect in verhouding tot de rest. De tweede luisterronde verloopt hierdoor nog prettiger dan de eerste.

Met moderne klassieke muziek (Madhares van Thomas Larcher – luister daar eens naar!) geeft de Imagine T een gul geluid dat een goede ruimtelijke weergave koppelt aan een precieze plaatsing. Individuele instrumenten zijn daardoor goed te localiseren in het geluidsbeeld. Ik begin steeds beter te begrijpen wat die veelgenoemde bekoring van PSB nu precies inhoudt. De fun-factor is hoog. Als we luisteren naar een oude opname van Louis Armstrong wisselen bewondering en puur plezier elkaar in rap tempo af. Bewondering voor de virtuositeit van de muzikanten (in de tijd dat deze opnames werden gemaakt was er nog geen sprake van overdubs, je moest gewoon allemaal tegelijk perfect je partij spelen), en plezier in de geniale muzikale fratsen die worden uitgehaald.

Foto: PSB

Ook op een bescheiden volume weet de Imagine T te overtuigen met een goed hoorbare bas, voldoende detail, maar vooral een geluid dat niet geknepen klinkt. Juist bij muziek op achtergrondniveau vallen veel luidsprekers nog steeds enorm door de mand vanwege een gebrek aan bandbreedte. Vroeger had je daar de loudnessknop voor op je versterker zitten, maar daar doen we gelukkig niet meer aan tegenwoordig. De PSB Imagine T sprenkelt losjes met klanken als je hem zacht laat spelen, er is dynamiek, verstaanbaarheid, eigenlijk een compleet geluid.

Conclusie

De PSB Imagine T laat je redelijk snel vergeten dat je naar een luidspreker zit te luisteren, en dat is een groot compliment waard. Dat er in onze luisterruimte gebruik moest worden gemaakt van de meegeleverde stoppen om een baspoort af te sluiten is volgens mij niet erg. In tegendeel; het geeft juist aan dat dit een speaker is die breed inzetbaar is, en zich ook in grotere ruimtes thuis zal voelen. Tunen moet je sowieso altijd doen, en of dat nu is door met de luidspreker te schuiven of door een stop te plaatsen maakt mij niet uit. Zo lang het uiteindelijke resultaat maar deugt.

En dat doet het bij PSB. Wie op zoek is naar een muzikale weergever koopt zich voor de 849 euro die de Imagine T per stuk kost een fijne huisgenoot, die niet alleen erg mooi gebouwd is, maar die zich ook nog eens heel soepel voegt naar de entertainment-wensen van de gebruiker. Een warme aanbeveling!