Logitech Z906 Surround Set

High-end home cinemasets zijn er in vele soorten en smaken. Ook in een voor de gemiddelde consument aantrekkelijke prijsklasse is er van alles verkrijgbaar om de bioscoopervaring in de huiskamer te brengen. Philips, Sony en JVC zijn in dat segment toch wel een aantal van de usual suspects. Je kunt er in deze categorie sinds kort echter ook voor kiezen om een Logitech luidsprekerset aan je DVD-speler te hangen. Ondanks dat Logitech toch vooral bekend staat om computerelektronica maakt het merk namelijk ook 5.1 sets zoals de Z906 om je film- en muziekbeleving thuis op de bank te verrijken. Het is daarom interessant om eens te kijken - en vooral te luisteren - hoe de fabrikant van de Harmony alles-in-één afstandbediening en de Squeezebox Boom netwerk muziekspeler het er op dit gebied van af brengt.

De set, waar je in de Logitech webshop 349 euro voor betaalt, is in ieder geval THX gecertificeerd, waarmee de surround sound speakers voldoen aan de hoge eisen die George ‘Star Wars’ Lucas aan een bioscoopervaring stelt. "We zijn blij dat we consumenten de opvolger kunnen presenteren van één van de meest succesvolle Logitech producten; het Z5500 Digital 5.1 Speaker System", zegt Rogier Volmer, Country Manager Benelux voor Logitech over de nieuwste aanwinst in de serie. “Deze Z906 Logitech Surround Sound Speakers zijn een logische ontwikkeling in de steeds beter wordende technologie van de surround sound-speakers. Daarom denken we dat ze een onmisbaar onderdeel van de huiskamer worden."

Het aansluiten stelt in ieder geval weinig voor: de vijf boxen (vier staande speakertjes en een liggende front, zoals gebruikelijk) laten zich gemakkelijk aan de grote subwoofer koppelen en ook het controle paneel is met één stekker aan de sub verbonden. Het enige probleem is dan het zoeken naar een geschikt plaatsje om de boxen weg te zetten. Het gebruik en design van de Logitech is weliswaar specifiek gericht op de huiskamer, maar er staan al diverse boxen en een subwoofer van een zes, zeven jaar oude Sony Dolby/DTS set in de woonkamer opgesteld. Omdat de Logitech subwoofer als centraal zenuwsysteem is ontworpen, is een versterker als tussenstation in ieder geval niet nodig. De DVD-speler van het eigen Sony home cinema systeem wordt aan de Logitech gekoppeld voor de eerste ervaringen met de vijf kleine boxjes, en het gebulder van de ongeveer tien kilo zware sub. De Z906 set zal voldoende moeten presteren om het met de concurrentie in zijn prijsniveau op te nemen. De Sony 5.1 DTS set, die ooit 500 euro heeft gekost, voldoet prima aan de eisen om die strijd aan te gaan.

Filmervaring

De eerste DVD die voor die audiocompetitie uit de kast getrokken wordt, is Terminator 2 van James ‘Avatar’ Cameron. Niet in de minste plaats omwille van het THX testprogramma dat het schijfje bevat. Ten eerste krijg je zo de kans om te testen of alle instellingen juist zijn en alle stekkertjes op de goede plek zitten, en ten tweede weet je dat zo’n DVD precies het geluid geeft waar de set voor gemaakt is. Als de THX audiotest aangeeft dat alles klopt, kan de show beginnen. Het intro-filmpje nog voor de filmtitel in beeld komt, vertelt je dan eigenlijk al voldoende: de Sony heeft een waardige tegenstander. Het geluid van de vloeibaar metalen blobs die naar elkaar toe blobberen om het logo van het Tomlinson Holman geluidscertificaat te vormen (de X in THX staat voor crossover, maar is ook een knipoog naar het debuut van George Lucas, THX 1138), lijkt uit alle richtingen te komen. Als het logo vervolgens in duizenden glasscherven uit elkaar spat, wil je het liefst achter de bank duiken om vervelende verwondingen te voorkomen. Je bent dan ook direct vergeten dat Logitech een fabrikant van toch vooral computerelektronica is.

Na de prettige (geluids)ervaring van het vervolg van Terminator, volgt Heat (1995) van Michael Mann, de film die er met een legendarische scène in slaagde Robert De Niro en Al Pacino voor het eerst samen in beeld te krijgen. Niet direct interessant voor een audiotest, maar de film aanzetten is ‘m afkijken. Waar het echter wel om te doen is, is de shoot-out op ongeveer twee-derde; een vijf minuten durend spektakel dat in het genre van de misdaadfilm eigenlijk zijn gelijke niet kent. En daarom bijzonder geschikt is voor de echte vuurdoop van de Z906: is het geluid vooral hard en ongeleid, of heb je het idee midden op de bewuste straat te staan, terwijl je weg moeten duiken voor rondvliegende kogels? Het antwoord ligt duidelijk dichter bij het tweede: Logitech kan tevreden zijn over de beleving die ze voor dit geld uit een setje kleine luidsprekers weten te toveren. Het geluid is weliswaar minder surround dan de eerdere THX ervaring en het geweld klinkt enigszins afstandelijk, maar dat is voornamelijk te wijten aan de kwaliteit van de DVD - het schijfje van Terminator 2 heeft immers al aangetoond wat de Logitech set aan kan.

Gedurende een aantal weken hebben diverse andere DVD’s hun weg naar de Sony speler gevonden, die langzaam begint te wennen aan zijn nieuwe collega’s. De ervaring is over het algemeen steeds hetzelfde. De Logitech Z906 combineert een redelijk sterke en zuivere beleving met het basgeluid van een mooi vormgegeven sub, die alles tussen ‘aardige achtergrondbrom’ tot ‘heipaal op speed’ wel aan kan. Ook op het gebied van muziek-DVD’s doet de Z906 aardig mee met de grotere jongens - voor het geld dat je ervoor betaalt. Met name het concert van Queen (Live At Wembley ’86) is ook op het setje met de subtiele zwarte boxjes en de gepoorte side-firing subwoofer gewoon genieten.

Muziek

Nog een tweede ronde dan: uiteraard wordt de set ook getest met betrekking tot de kwaliteiten van zuiver muziekweergave. Een budget setje als de Z906 is wellicht niet per se geschikt om de subtiele onderdelen van het orkest voor Ára Bátur van Sigur Rós weer te geven, of om het kinderkoor van Talk Talk’s Happiness is Easy de kamer te laten vullen, maar uiteindelijk beweert Logitech dat ook de muziekervaring met deze set verrijkt wordt. Om die reden wordt de Sonos ZonePlayer aan de subwoofer gekoppeld, om de luidsprekers en het zwarte monster te verbinden met een digitale platenkast met zo’n twintigduizend nummers.

De muziek van de diverse albums die via de Sonos afgespeeld wordt, levert toch andermaal wel een mooie vulling van de woonkamer, waarbij de set zowel in de subtielere details in het geluid als in een krachtigere sound kan voorzien. De eerste plaat die voorbij komt is Jambalaya van New Orleans jazzmuzikant John Boutté. Het swingende geluid van introductienummer Two Bands Rolling is - logischerwijs - niet zo imponerend als de Dali Ikons die verderop opgesteld staan dat kunnen verzorgen, maar stilzitten is desalniettemin geen optie. Je hebt dan ook direct de neiging gedurende het nummer met het volume en de verschillende standen van de sub te spelen. Niets zegt tenslotte ‘omhoog dat volume’ als een gezelschap met toeters. Daarnaast werkt de kleine afstandbediening bijzonder prettig; je kunt gemakkelijk wisselen in de opzet – bijvoorbeeld de vier boxjes in de hoeken en de subwoofer, maar niet de center – en het volume is zowel voor de luidsprekers als voor de bas af te stellen.

Wanneer een hoop afstem- en heen en weer gedraai later Treme Song (de titelsong van HBO-serie ‘Treme’) voorbij komt, laat je de knoppen even voor wat het is. Het nummer, dat begint met tromgeroffel en waar geleidelijk meerdere instrumenten aan toegevoegd worden, zorgt er namelijk voor dat je weer gaat zitten om de details in je op te nemen. Het is weer even zoeken naar de juiste verhouding in volume en bas - wanneer na anderhalve minuut een saxofoonsolo wordt getoeterd, dreigt de weinige subtiele dreun het geluid van het individuele instrument weg te blazen - maar als die gevonden is, lijkt het geluid van de muzikanten uit Louisiana toch goed in balans met de onderliggende dreun van een bas die niet alleen rommelt, maar behoorlijk met de drumset mee kickt.

Nog één muzikale test dan. Terug naar het soort muziek dat je ook kunt verwachten in een vette bioscoopfilm met veel factoren die investeren in een 5.1 THX-systeem goedpraten: harde rock. Specifieker: AC/DC. Het album Back in Black wordt naar de Sonos gestuurd, en via de shuffle komt de kerkklok van Hells Bells de woonkamer binnen gebengeld. Ondanks het zware geluid dat uit de hoeken van de kamer komt en het feit dat de kubus die daar debet aan is zich een slag in de rondte dreunt, is het op zich voldoende zuiver om de verschillende elementen van de plaat te kunnen waarderen. Nog een ‘meezinger’ dan: You Shook Me All Night Long.

De eerste aanslagen van de gitaar komen via de luidspreker netjes de kamer binnen, voor de drum en de bas er bij komen kijken. En dan de zang... Toch weer air-guitar. Ik kan niets anders dan via Spotify I’m Shipping Up To Boston van Dropkick Murphy’s oproepen en stampvoetend meer instrumenten in de lucht bespelen dan er in het nummer voorkomen. Misschien moet ik Martin Scorsese’s The Departed, waar het nummer zo prominent in voorkomt, nog maar even in de DVD-speler schuiven. Voordat die weer verbonden wordt aan een wat oudere subwoofer die alleen maar aan en uit kan, en weigert vrolijke oranje lampjes op te laten lichten.