Accuphase DP-77

Accuphase DP-77 SACD/CD-speler  - De koning is dood, lang leve de koning

Afgelopen week heb ik onrustig geslapen. U kent ze vast wel, van die nachten waarbij je de kerkklok regelmatig hoort slaan, de uren slechts langzaam weg willen tikken en de kat van de buren weer eens een vriendinnetje denkt te hebben gevonden. Echt heerlijk allemaal... Toch slaap ik normaal gesproken als een roos. Hier is dus wat anders aan de hand.

Eigenlijk is het allemaal begonnen na een gemaakte afspraak met importeur Paul Hattink van Music2. Op zich niets bijzonders ware het niet dat Paul nog niet zo lang geleden het importeurschap van het roemruchte Japanse merk Accuphase heeft overgenomen van de ter ziele gegane importeur Amroh, van oudsher de Nederlandse vertegenwoordiger van dit Japanse merk.
Na met elkaar te hebben kennisgemaakt is een afspraak vrij snel gemaakt en word ik in staat gesteld een product te bespreken wat eigenlijk al een poosje hoog op mijn verlanglijstje staat. De Accuphase DP-77 Super Audio CD-speler. Volgens insiders één der allerbeste SACD-speler van dit moment! Me dunkt hoor ik u al brommen, met een prijs van maar liefst EUR 10.500,- is het een zeer serieus apparaat en mag je ook heel wat verwachten. Ik zal dan ook mijn strengste eisen aan de dag leggen om het apparaat grondig aan de tand te voelen.

Voor diegenen die Accuphase niet zo goed kennen; het merk is eigenlijk de vaandeldrager van de Japanse high-end. Het is de oosterse tegenhanger van Amerikaanse supermerken als o.a. Mark Levinson en Spectral. De laatste jaren heeft het een wat kwijnend bestaan geleid in Nederland. Weinig reclame, praktisch nergens getest en een tamelijk passieve importeur waren zijn deel. Niet verdiend denk ik zo want dat de naam Accuphase echt ergens voor staat heb ik aan den lijve ondervonden.
Voor een laatste keer dat ik dit merk serieus heb beluisterd moet ik alweer terug naar begin jaren negentig. Bij een winkel in Den Bosch stonden de gigantische M-1000 monoblokken (1000 Watt per kanaal continu vermogen!) naar ik meen op een paartje Quadral Titan luidsprekers aangesloten. De eigenaar vertelde mij toen dat hij deze zware jongens niet tegelijkertijd mocht inschakelen omdat anders de stoppen om zijn oren zouden vliegen. Overdreven of niet deze superzware mastodonten wisten toen grote indruk op mij te maken. Enorme controle, een fabelachtige dynamiek en een heel precies gedefineerd stereobeeld zijn de zaken die mij na al die jaren nog helder voor de geest staan. Wat ik mij vooral nog heel goed herinner is dat bij het einde van ‘Amuseum’ van de Sheffield lab CD van James Newton Howard & friends de grote wattmeters meer als 800 watt piekvermogen aangaven!! En dat zonder een spoor van compressie of andere nare verschijnselen.

Terug nu met beide voeten weer op aarde voor het onderwerp van deze bespreking, de Accuphase DP-77.
Halverwege april is dan eindelijk de dag gekomen dat er een grote en zware kartonnen doos bij mij thuis wordt bezorgd. Importeur Paul Hattink neemt uitgebreid de tijd om een en ander uit de doeken te doen en al snel raken we stevig aan de praat en discussieren over allerhande onderwerpen betreffende onze hobby zoals onder andere meerkanaalsgeluid, CD versus SACD maar vooral over Accuphase want dat blijkt al snel één van de grote liefdes van Paul te zijn. Na alle uitleg over de bijzonderheden van het product laat hij mij alleen met de grote doos en het praktisch gloednieuwe product.
Allereerst plaats ik de doos voorzichtig op de grond en voel meteen dat het hier om een echt zware jongen gaat. Tsjonge, wat is dat ding zwaar zeg. 23kg staat er op de doos en dat is niet mis voor slechts alleen een CD-speler, pardon SACD-speler.
Na de beide grote kleppen opzij de hebben geduwd ontwaar ik een zorgvuldig ingepakt apparaat. Om de speler zelf bevindt zich een zachte, witte hoes van een zachte stof die het apparaat beschermt tegen (kleine) krassen. Tussen de vele ingenieus gevouwen kartonnen vakjes en klepjes kom ik een standaard netsnoer, een interlink met vergulde aansluitingen en natuurlijk een afstandsbediening tegen. Deze zit in eenzelfde hoes als de speler zelf en direct valt op dat het hier om een heus massief aluminium exemplaar gaat. Het ding is lekker zwaar en ligt uitstekend in de hand. Alle druktoetsen zijn voldoende groot, logisch geordend en hebben een precies drukpunt. Buiten de standaard functies zoals directe titelkeuze valt de volumeregelaar op. Met zijn onderverdeling in 60 stappen van één decibel geeft hij in goede ondersteuning bij het nauwkeurig afregelen van de per CD erg varierende volumeniveau’s. Nieuw voor mij is de mogelijkheid tussen CD en SACD weergave om te schakelen. Deze DP-77 is namelijk de allereerste Super Audio CD-speler die mijn nederige stulpje betreed en dan meteen wat voor één!

Nu is de speler zelf aan de beurt en met hulp van mijn eveneens met het audio virus besmette vrouw (ja, ik prijs mij zeer gelukkig!) die de doos tegenhoudt, til ik met vereende krachten het apparaat uit de doos en plaats deze voorzichtig op de eettafel. Fluks de hoes eraf en voor de eerste keer sinds vele jaren sta ik weer oog en oog met een echt Accuphase product.
Mijn ogen glijden begerig langs de ronde en vloeiende vormen en ik word getroffen door de prachtige solide bouwwijze welke maar weinig met de gangbare standaard consumenten apparatuur van doen heeft. Het twee(!) centimeter dikke massief aluminium front straalt robuustheid en vertrouwen uit. De kleur van het apparaat is Champagne gold, iets wat bij een Accuphase net zo normaal is als Maggi in de soep of boter bij de vis. Of deze kleurstelling mooi is zal voor iedere persoon anders zijn, indrukwekkend is het zeker.
De bedieningsknoppen bedienen ook hier weer uiterst precies en eigenlijk valt vooral op dat alles nu eens werkt zoals het behoort te werken en daar kunnen veel concurrenten een puntje aan zuigen. Ook de behuizing zelf is zo solide dat het als pantser in een tank niet zou misstaan. De boven-, onder- en zijkanten zitten zeer precies in elkaar. De coating van het plaatwerk voelt trouwens heel bijzonder een beetje zacht en rubberachtig aan net zoals eigenlijk het hele product precies de juiste ‘feel’ heeft. Heel bijzonder en fraai.

Wanneer ik aan de achterzijde ben aangekomen zie ik dat op alle cinch bussen netjes een kunstof hulsje is geplaatst ter bescherming tegen beschadigingen tijdens transport en tegen vuil en ander ongerief. Oog voor detail dus. Naast de cinch verbindingen is ook gebalanceerd aansluiten middels XLR connectoren mogelijk wat de kwaliteit nog verder kan doen toenemen. De Accuphase is standaard al ruim voorzien van digitale in- en uitgangen. Coaxiaal via cinch en optisch via Toslink zijn standaard maar zijn met de optionele uitbreidingsmodules nog verder uit te breiden met Coaxiaal via BNC en ST en High Speed digitale verbindingen voor de allerhoogste kwaliteit voor het geval de DP-77 wordt aangesloten en doorgelust aan andere digitale bronnen. Vermeldenswaardig is nog dat de speler ondanks de meerkanaals rage ook nog gewoon ‘ouderwets’over twee kanalen beschikt.

Aan het eind van mijn verkenningstocht besluit ik een blik in het binnenwerk te werpen. Hier wordt de uitstekende indruk van de buitenzijde naadloos voortgezet. Een strikt gescheiden opbouw verdeeld over drie compartimenten is wat hier meteen opvalt.
Van links naar rechts. Het eerste compartiment achter de aan/uit schakelaar is toebedeeld aan de analoge elektronica en de vierdubbele(!) Delta Sigma D/A converters waarmee Accuphase in de voorste gelederen meedoet qua laatste stand van de techniek. Sampling waardes van 2.8224 mHz/1-bit en 192 kHz/24-bit spreken hierin voor zich. Hierboven vermelde ik al dat de speler beschikt over maar liefst 4 Delta Sigma D/A converters. Deze zijn in een parallelle configuratie opgestelt. Hiermee bereikt Accuphase dat de conversiefouten van iedere aparte converter zichzelf praktisch opheft wat resulteert in een flinke verbetering op alle fronten zoals minder ruis, een groter dynamisch bereik, lagere vervorming en een grotere lineariteit.

Als ik mijn aandacht richt op het middelste compartiment zie ik een fraai loopwerk voorzien van een laserunit met enkelvoudige lens maar wel geschikt voor uitlezing van zowel CD als SACD. De lade is erg degelijk van constructie en glijdt over twee stalen stangen statig en zijdezacht naar buiten. Zo hoort het! Achter het loopwerk bevinden zich de twee forse trafo’s die zo zwaar zo groot en sterk zijn dat ze ook in een beetje versterker niet uit de toom zouden vallen. Deze twee giganten zorgen met hun vele gescheiden wikkelingen ervoor dat alles netjes gescheiden van stroom wordt voorzien.
Als laatste ontwaar ik in het meest rechtse compartiment het uiterst precieze anti jitter circuit met daarachter de ruimte die plaats bied aan de twee uitbreidingsmodules. De prijzen voor deze jongens zijn niet mals en lopen uiteen van EUR 460,- voor de HPC coaxiale BNC ingangs module tot EUR 1.530,- voor de High Speed ingangsmodule. Omdat er geen andere Accuphase producten in deze bespreking zijn meegenomen kan ik helaas geen mening of oordeel over de werking van deze opties geven.

Accuphase DP-77

Het aansluiten

Ook al is een apparaat nog zo mooi gebouwd en vol met de nieuwste ontwikkelingen, vooral in de keiharde dagelijkse praktijk zal het zich net als ieder ander moeten bewijzen.
De Accuphase DP-77 neemt in mijn eigen keten plaats en vervangt hier tijdelijk mijn referentie CD-speler, de Duson CD100. Ondanks dat deze speler alleen maar CD’s kan weergeven en veel goedkoper is als de Accuphase wordt hij door mij zeer hoog gewaardeerd om zijn muzikale kwaliteiten. Gebruikte interlinks zijn de fantastische Siltech Forbes Lake. De netkabel is de NBS monitor IV en als speakerkabel zal deze keer de gloednieuwe en zeer dynamische Siltech LS-188 Classic dienst doen. Met dank aan Edwin van der Kleij van Siltech voor de superservice.

Bij het wisselen van beide spelers valt meteen op dat de DP-77 met zijn 17,7 kg een echt zware jongen is. Lastig is wel de grote diepte van 40cm waardoor hij maar net in mijn audiorack past. Maar ach, er zijn ergere dingen in het leven. Aansluiten zelf is een fluitje van een cent want de cinch aansluitingen zijn lekker ver uit elkaar geplaatst en de chassisdelen bieden een vaste grip voor de stevig vast te zetten Siltech connectoren. Nadat ook de NBS netkabel is aangesloten en de polariteit is nauwkeurig is vastgesteld word ik opeens weer heel nieuwsgierig en krijg een ietwat droge keel. Hier is het tenslotte allemaal om begonnen, muziek!

Luisteren 1

Nadat ik de forse aan/uit schakelaar heb ingedrukt komt de Accuphase DP-77 subtiel tot leven. Niks geen geklik van relais, gezoem of geratel van plastic onderdeeltjes, alleen de verfijnde en scherp gedetailleerde rode display die mij zachtjes lijkt toe te fluisteren; ‘speel met me’, ‘speel met me’. Ik geef maar al te graag gevolg aan dit verzoek en druk zachtjes op de open/close toets. Zacht snorrend en voornaam glijdt de lade naar buiten. Hier wordt meteen al een groot verschil waarneembaar met de meeste andere spelers. De lade is in zijn werking bijna volledig stil en mooi spelingvrij opgehangen. Ondanks zijn zware constructie en voortreffelijke werking is de lade trouwens wel van kunststof gemaakt. Niet erg, maar je verwacht voor deze prijs toch iets van uitgefreesd aluminium of iets soortgelijks.
 
Om maar meteen met de deur in huis te vallen start ik koud uit de doos met de single layer meerkanaals SACD van ML – Leaving. Dit plaatje speelt alleen af op SACD-spelers en is bij mij thuis uiteraard alleen in stereo beluisterd. Het inlezen verloopt ondanks het opgegeven high-speed loopwerk behoorlijk langzaam. Zeker in vergelijking tot een gewone CD-speler voorzien van een Philips loopwerk met swingarm. Maar dan begint de muziek. Echt een totaal andere klankbeeld weerklinkt dan ik normaal gewend ben. De stage is meer dan kamerbreed maar in de diepte (nog) niet echt bijzonder. Er is ontzettend veel detail en hoewel alles zeer strak klinkt is de weergave ook een beetje koud. In deze nog koude toestand trekt de weergave wel wat erg sterk naar voren en ook timing en ritmevaardigheid laten behoorlijk wat te wensen over.
Toch schrik ik niet van dit soort verschijnselen. Het valt mij vaak op dat hoe serieuzer en nauwkeuriger een apparaat is geconstrueerd, een juiste bedrijfstemperatuur en stabiele plaatsing van essentieel belang zijn voor een optimale performance. Ook de DP-77 heeft hier last van maar gelukkig niet buitenproportioneel. Koud uit de doos dus een breed klankbeeld met weinig diepte, veel detail, gelukkig geen scherpte en een wat koud klankbeeld.
Volgende stap was het plaatje maar eens 24 uur te laten draaien om het apparaat op klank te krijgen en de prestaties naar een hoger niveau te tillen.

Luisteren 2

Deze tweede luistersessie is de eerste echt serieuze. Het apparaat heeft nu 24 continu gespeeld en in totaal 48 uur opgewarmd. Weer mag ML als eerste haar kunsten vertonen en nu is het geluid aanzienlijk beter. Opnieuw valt de enorme breedte van het stereobeeld op. Ver buiten de luidsprekers en heel bijzonder is dat je in de stereomix van deze meerkanaals SACD, de geluiden toch om je heen kunt horen! Regelmatig kijk ik om mij heen als ik uit de kast links naast me een stem hoor komen en achter me een deur hoor klappen. Bizar en schijnbaar toch ook mogelijk met slechts twee luidsprekers! Dieptebeeld. Hmm, ondanks dat er nu sprake is van een behoorlijke diepte loop ik toch nog steeds niet te springen van enthousiasme. Een andere SACD/CD dan maar. ‘Quality of Silence’ van The Steve Davis Project verdwijnt in de Accuphase. Deze werkelijk schitterend opgenomen hybride SACD kent verfijnde jazz met breed uitgesponnen thema’s. Hier scoort de Japanner erg hoog op het gebied van detaillering en neutraliteit. De wat koude weergave van het begin is nu helemaal weg en heeft plaats gemaakt voor een sterk doortekent beeld met veel expressie. Het nummer ‘One Two Free’ heeft een enorm fijn getekende opbouw en het moet gezegd worden de Accuphase klinkt hierop fantastisch. De Accuphase geeft een groots ruimtebeeld en als een heuse dirigent word je geattendeerd op wat komen gaat.

Opvallend is dat het klankkarakter van de Japanner ook bij CD-weergave eigenlijk identiek is aan dat van SACD. Een knappe prestatie. Pas na verschillende keren heen en weer schakelen tussen de verschillende lagen tekenen zich de toch wel erg kleine verschillen af. SACD tekent een tikje schoner, vloeiender en het live gevoel is nog net wat sterker. De CD laag daarentegen heeft een fractie betere timing en een wat minder heftige microdetaillering. Kort gezegd, bij een SACD denk je al snel: wauw wat een enorme detaillering en klankschoonheid. Wanneer je weer terug naar CD gaat lijkt deze in eerste instantie een (lichte) achteruitgang te zijn maar bij langer luisteren toch ook meer ritmische samenhang en rust te kunnen geven.

Oef, dit had ik niet verwacht. SACD zou toch veel beter moeten zijn? Terugschakeling naar zeer goede CD-spelers bevestigd dit beeld alleen maar . Ook hier die sterkere ritmische samenhang die ervoor zorgt dat er meer muziek weerklinkt en minder techniek.
In het middengebied is de Accuphase mooi neutraal. De DP-77 is in staat de klankkleuren van bijvoorbeeld een hobo en clarinet duidelijk uit elkaar te houden en nauwkeurig uit te tekenen en doet dat beter als de meeste andere topklasse spelers. Keerzijde van de medaille is dat de Japanner op mijn set echter ook bij tijd en wijle een ietwat dun en analytisch geluid laat horen. Iets wat ik ook met andere interlinks en speakerkabels niet helemaal weg kreeg. De grootste pluspunten scoort de DP-77 met pulsachtige geluiden zoals slagwerk, percussie en ander soortgelijke instrumenten deze worden werkelijk erg fraai en natuurlijk weergegeven. In het hoog tenslotte speelt de Japanner zijn grootste troef uit en dit bij zowel CD als SACD weergave. Heel gaaf, snel en schoon zijn hier de kernwoorden. Instrumenten komen als uit het niets en er is erg veel zwart in de weergave. Toch valt na langer luisteren op dat deze forse hoog en midden dynamiek van de Aziaat wat vermoeiend kan gaan werken. Je gaat eigenlijk naarmate je langer luistert steeds meer zappen en skippen door de CD’s, iets wat ik persoonlijk niet zo’n goed teken vind. Toch moet in het achterhoofd worden gehouden dat een recensie een moment weergave is en dat het te bespreken apparaat moet worden ingepast in de set van de recensent. Niet iedere combinatie is perfect evenals de interactie met de akoestische omgeving.

Luisteren 3 - definitief

We zijn nu een week verder in de tijd. De speler heeft dagelijks geruime tijd gespeeld. Eigenlijk is er niets veranderd op één ding na. Ook het dieptebeeld is nu prima. Het is wel anders qua interpretatie en invulling als mijn eigen referentie maar het staat er wel echt. Vooral bij de schitterende CD van de groep Velvet is de ruimte heel tastbaar aanwezig en hou je bij sommige passages gewoon je adem in om maar vooral niets te missen en dit is toch maar echt een gewoon CD’tje!
SACD of CD. Hmm, ondanks dit topapparaat ben ik nog niet helemaal gewonnen voor deze nieuwe technologische loot. Het medium heeft ongetwijfeld erg goede kwaliteiten maar heeft mij in ieder geval bij deze DP-77 nog niet 100% kunnen overtuigen.
Zowel de CD laag van de Accuphase als van ‘gewone’ CD-spelers laten andere dingen horen. Wat minder extreme details maar wel meer ritmiek en gloed. Dit is geen absolute beoordeling maar meer mijn eerste indrukken van het medium SACD in mijn eigen luisterruimte.

Accuphase DP-77

 Conclusie

De Accuphase DP-77 SACD/CD speler is een koninklijk apparaat. Alles werkt zoals het behoort te doen en de ‘feel’ van het product is fantastisch. Toch heb ik ook wel wat kritiek. Het inlezen van de schijfjes kan beslist sneller en ook het omschakelen tussen beide aftast lagen is omslachtig en neemt behoorlijk wat tijd in beslag.
De Accuphase scoort met een prachtige breedteafbeelding, een schone en gave klank zonder stoorcomponenten en een zeer goede weergave van impulsen. Geluidstechnisch en mechanisch is het een speler die meespeelt in de topliga van de SACD/CD combinatiespelers. De constructie is top evenals de mogelijkheden tot uitbreiding. Grootste verrassing was voor mij eigenlijk niet eens zozeer de hoge weergavekwaliteiten van de DP-77 maar juist het relatief kleine verschil tussen het medium CD en SACD.
Met echt zorgvuldig opgenomen CD materiaal weet ik zo net nog niet of SACD nu echt zo veel beter is. Zeker op het gebied van timing en drive lijkt de huidige praktisch uitontwikkelde CD-speler generatie nog te winnen. Ben benieuwd in hoeverre dit zal veranderen in de toekomst.

Met de Accuphase DP-77 koopt u niet alleen een zeer goede twee kanaals SACD speler maar ook een topklasse CD-speler gecombineerd in één enkele behuizing. Het apparaat zal ongetwijfeld Accuphase kennende, de komende 15 jaar probleemloos spelen. En het CD’tje? ‘De koning is dood, lang leve de koning’