Transrotor Super Seven

Het is niet de eerste keer dat een Transrotor platenspeler mijn huis siert, het is wel de eerste keer dat ik mij met dit merk in high end prijzen begeef. Bovendien is het de eerste keer dat ik een platenspeler samen met de importeur ophaal bij de fabrikant in Duitsland. Een leuke en leerzame trip die inzicht heeft gegeven in hoe Transrotor werkt en wie verantwoordelijk is voor welk resultaat. Met als heerlijke uitloper het ter beschikking hebben van een speler die op hoog niveau fluisterstil presteert en menig bezoeker de mond doet openzakken vanwege het opvallende uiterlijk. Een sculptuur voor muziekweergave.

Transrotor is een kleine, gespecialiseerde onderneming waar onder de bezielende leiding van Jochen Räke een tiental personen platenspelers en bijbehorende elektronica bouwt. Al meer dan 30 jaar ontwerpt Räke platenspelers en verkoopt ze. Van relatief eenvoudig voorzien van een gemodificeerde Rega arm tot referentiemodellen die meer dan 100.000 euro kosten waarop diverse armen te monteren zijn.

Naast de eigen Transrotor’s is het bedrijf voor Duitsland importeur van Goldring elementen en SME armen. Hetgeen de aantrekkelijke aanbiedingen verklaart die Transrotor heeft bij afname van een compleet systeem. Binnen het bedrijf heerst een aanstekelijke mate van bedrijvigheid. Tijdverspillen is niet aan de orde sinds het model ZET 1 een absoluut succes is. Transrotor kan niet alles zelf fabriceren en maakt gebruik van trouwe toeleveranciers die precies doen wat Jochen Räke heeft bedacht. Aan de hand van zijn tekeningen worden aluminium en acryl onderdelen gemaakt die samen de basis voor de spelers vormen. Netjes afgewerkt, deels nog ongepolijst liggen de verschillende delen in stellingen te wachten op toepassing.

Voordat ze in een speler gebruikt worden polijst Transrotor elk onderdeel tot het zacht glanst en haast zijdeachtig aanvoelt. Met handschoenen aan assemberen medewerkers de onderdelen tot complete spelers. Het op voorraad houden van gerede spelers kent men bij Transrotor niet. De productie heeft het zo druk dat elke speler op bestelling wordt gemaakt en direct verstuurd. Levertijden van twee maanden zijn door de continue vraag geen uitzondering voor de normale modellen, ik vrees dat de uitzonderlijk dure high end spelers nog langer op zich laten wachten.

Glanzende Super Seven

Het voor de recensie gekozen model is al een tijdje op de markt. Langzaam maar zeker geevolueerd tot het huidige model. Ik mocht zelf mijn wensen kenbaar maken en kreeg een Super Seven zoals ik die bedacht. Dat kan met Transrotor spelers omdat de bouwstenen vaak uitwisselbaar zijn. De basis van de speler vormt een transparantie acryl plaat van 4 cm dik. Daarin zijn uitsparingen gemaakt voor de aluminium onderdelen waarmee de Super Seven is getooid. De plaat rust op drie grote poten waaraan verstelbare spikes zitten. Door aan de poten te draaien komt de speler waterpas te staan. Onder de spikes liggen onderzetters waar de spikes invallen. Op de acrylplaat staat een ronde bus geschikt voor montage van een SME 5009 arm. In de acrylplaat is aan de andere kant een ronde uitsparing voor de motor gemaakt. Die staat daarmee volkomen los van het chassis in doodse stilte zijn rondjes te draaien.

Het lager waarop het plateau rust is de laatste ontwikkeling op dat gebied van Jochen Räke en draagt de naam: Transrotor Magnet Drive of TMD. Het TMD lager bestaat uit twee onafhankelijk van elkaar beweegbare delen, die gekoppeld zijn via elkaar aantrekkende magneten. Het onderste deel van het lager wordt rondgedraaid door een snaar die over de motorpulley loopt. Het bovenste deel, met het geinverteerde lager waarop het plateau rust, wordt via de magneetkoppeling “meegenomen” tijdens het draaien. Het is dus niet zo dat het plateau op een magnetisch veld rust zoals bij sommige andere merken, deze magneten dienen uitsluitend voor het laten draaien van het plateau. De werking van dit lager, dat voor meetbaar lagere wow & flutter zorgt, is eenvoudig te verklaren. Minieme schommelingen in de rondgaande beweging van motor en snaar als gevolg van onoverkomelijke toleranties worden opgevangen door de bewegingsvrijheid tussen het aangedreven en het niet aangedreven deel van het lager via de magneetkoppeling. Het plateau draait op deze manier alsof er geen snaaraandrijving bestaat. Van belang voor de goede werking is een hoge massatraagheid van het plateau, vandaar dat Transrotor het TMD lager alleen kan aanbieden bij plateaus van 60 mm dik of meer. De Super Seven is leverbaar in acryl met vier verschillende plateaus: 60 en 80 mm melkachtig acryl en 60 of 80 mm aluminium. Kort gezegd speelt een acryl plateau wat opener, aluminium is strakker in het laag en meer precies. Op het aluminium plateau ligt altijd een mat van 6 mm carbon/acryl/vinyl composiet. Een puck van 450 gram drukt de plaat tegen de mat. Het uiterlijk van een Transrotor is wellicht niet ieders smaak. De speler oogt massief en de vele zachtglanzende onderdelen maken hem opvallend. Hij oogt Duits, vooral in degelijkheid. Ik zag bij Transrotor diverse spelers afgewerkt in goud en dat is pas echt “bling-bling”.

De arm is een SME 5009 type dat alleen bij Transrotor verkrijgbaar is. SME maakt de arm uit onderdelen van de 309 arm en van de Serie V arm voor hun Duitse importeur. Gecombineerd is bijvoorbeeld de verwisselbare Shell van de 309 met het betere lager uit de Serie V. De kabel is een Van den Hul MC D-501 Silver Hybrid. Het instellen van de arm is gelijk aan het instellen van de 309. Wie dat een keer heeft gedaan heeft verbaasd gestaan over het gemak en de soepelheid van het afregelen. Enig puntje van kritiek is de hoogte verstelling die alleen gedaan kan worden door de arm omhoog of omlaag te duwen. De arm heeft een eigen massa van 9 gram en is daarmee geschikt voor het gros van MC elementen en de meeste MM elementen mits die een niet al te hoge compliance hebben. Transrotor monteert de arm voor u op de speler en levert netjes alle onderdelen en gereedschapjes mee. Een accessoire dat niet aan de orde komt is een elektronische motorregeling met de naam Konstant M1 die een meerprijs heeft van 600 euro. Een stofkap die over de gehele speler valt kost 330 euro. Omdat de Super Seven in zoveel opties leverbaar is beperk ik mij tot de prijs van de Super Seven 40/60/TMD/5009 zoals die voor mij staat. Resumerend: 40 mm acryl chassis, 60 mm aluminium plateau, SME 5009 arm, TMD lager. Dat levert een prijskaartje op van 5130 euro. Ik realiseer mij dat dat een forse prijs is voor een platenspeler. Bedenk echter de techniek die erin verwerkt is, de minimale wow & flutter, de doodse stilte van motor en lager, de hoeveelheid verwerkt materiaal, de afwerking die zo perfect is dat nauwelijks te zien is dat het plateau draait, het vele handwerk, de superieure arm en vooruitlopend op de luisterbeschrijving het resultaat als een plaat speelt. Tenslotte een paar details: de speler meet 46 x 40 x 20 cm (b x d x h) en weegt rond 30 kilo. Plaatsing bij voorkeur op hout, acryl of leisteen omdat de klank van een massaloopwerk mede wordt bepaald door de ondergrond. Glas of een harde steensoort is minder (eigenlijk niet) geschikt.

Glanzend Geheel

Een speler als de Transrotor Super Seven verdient een goede set. Ik plaatste de Super Seven op een plaat acryl die ter demping op de glasplaat van mijn Spectral rek is gelegd. Via de meegeleverde VdH kabel op weg naar een EAR 834P DeLuxe phono versterker met JJ Electronic ECC803S buisjes. Door met een Crystal Cable Reference interlink naar een EAR 834L DeLuxe voorversterker, waarin Mullard CV4003 en 4004 buizen zitten. Een Ultra interlink van Crystal Cable voert naar mijn Ayon Audio 300B buizenversterker. Achter de versterkers staan Focal Electra 937Be luidsprekers aangesloten met Speak Reference kabels. Een Electra SW900 actieve subwoofer is aangesloten op de EAR 834L.

De stroomvoorziening van het geheel is in deels handen van Kemp Elektroniks met een Powersource en Balanced Source Isolator, daarbij Crystal Cable netsnoeren. Niet onbelangrijk is het toegepaste element. In de SME 5009 hing ik een Phase Tech P-3 Alexandrite die met een naaldkracht van 1,85 gram moeiteloos de groeven volgt. Zou ik gekozen hebben voor een EAR versterker waarin de 834L en P samen zijn gebouwd dan is de prijsopbouw ongeveer: 6000 euro voor de speler/element, 8000 euro voor de versterking en 7500 euro voor de weergevers. Kabels en stroomvoorziening komen daar bovenop.


Glanzende muziek

Terwijl de zoveelste plaat op de draaitafel belandt vraag ik mij niet langer af of een platenspeler 5000 euro waard is. Ik heb dagenlang oneindig plezier in muziek draaien. Lp na lp komt uit de kast en geen enkele stelt mij teleur. Niet het nieuwe 180 gram of meer vinyl, ook niet de exemplaren die ik heel vroeger kocht of van een rommelmarkt haalde. Ter verdediging van prijs kan ik vele argumenten verzinnen die niets met muziek te maken hebben. Vakantie uitgaven, een dure auto, diverse luxe tot superluxe artikelen. Ik kan mij daar echter niets bij bedenken dat zoveel jaren plezier kan schenken, elke dag weer, als een mooie speler.

Het is pure “Solar Energy” dat ik trek van The Ray Brown Trio featuring Gene Harris. De bas van Brown heeft een soort explosieve werking op mijn woofers. Als hij hard plukt gaan ze tekeer voel ik in mijn maag en aan de vloer. Een snelle piano en soepele drums ter begeleiding. Heel goed in de ruimte geplaatst en super helder zonden een moment aan muzikaliteit te verliezen. In ruimte gaat het “Köln Concert” van Keith Jarret nog een stapje verder. De vleugel is groot in naklank en op maat bij de aanslag. De hoogte afbeelding is zodanig dat je niet op een podium kijkt maar er tegenaan. De akoestiek van de zaal is heel mooi om het instrument gevormd. Het stampen van Jarret op de vloer van het podium staat als een huis en is onmiskenbaar duidelijk. Passie in zijn spel vormt gedurende kant één (de enige kant die ik ooit draai) een boeiende belevenis. Deze plaat heb ik al zoveel gespeeld en toch valt telkens op hoe hij mij grijpt als de set fraai is. Hoeveel informatie in de groeven verborgen blijft met mindere spelers wordt pas duidelijk vanaf een aanzienlijk prijskaartje. Dat maakt het spel van Jarret niet zoveel ingrijpender op de geest, het maakt wel dat het spel nog subtieler is. Alsof het aantal pixels is vergroot. Je hebt de neiging je adem in te houden tijdens de zachte passages. Zoals je dat doet in een concertzaal. Dat niet alleen de speler daaraan bijdraagt is duidelijk. Het element speelt een grote rol, de phono versterker en zo de keten door. Ik ben niet zo gek geweest de weg te volgen van vroeger die bepaalde dat de bron ongeveer de helft moest kosten van de set. De kosten zijn gespreid waarbij een mooie prijsbalans is gevonden. Met uiteraard in gedachten “garbage in, garbage out”.

Gaandeweg vallen meer en meer dingen op. Het ongekend stabiele draaien van de Transrotor met het TMD lager is daar een onderdeel van. Lange pianotonen vormen geen enkel probleem. Het ruisniveau vanaf het vinyl is superlaag. Het lijkt dat de groeven extra schoon zijn. Dynamiek is volop aanwezig en overstijgt een cd-speler met groot gemak. Ik weet wel dat ik een pleitbezorger voor lp ben, volkomen terecht mijns inziens. Oude Dire Straits lp’s uit de jaren 70 laten de cd’s en tevens de geremasterde exemplaren verstoffen in het cd-rek. “Money for nothing” dendert keihard door de luisterruimte. De drums in het intro vormen de basis waar de gitaar van Knopfler op kan invallen. Messcherp gestoken is het slagwerk. Dat Mark niet kan zingen is jammer voor hem, mij maakt het niet uit. Ik heb met de Transrotor minstens zoveel plezier als met mijn oude Garrard 301, welke een geweldig feestbeest is in rhytm & pace. De Garrard is misschien nog net een tikje wilder, daarbij veel onnauwkeuriger, veel minder stil en meer vervormd.

De Phase Tech glijdt moeiteloos de groef door. Op jacht naar details in muziek. Het gaat precies zo met “Telegraph road” van een later album. Het is de impact van de instrumenten die krachtig is weergegeven. De snelheid van percussie, de zware bas ten opzichte van lichte drums. Dat de plaat her en der wat kraakt in heel zachte passages is van totaal ondergeschikt belang. Vinyl slijt een beetje, nou en? Plezier aan muziek slijt nooit. Mag ik nog een echte oude op de speler leggen? Een Sheffield opname van Thelma Houston met “I’ve got the music in me”. Hoe toepasselijk voor een Transrotor Super Seven. Geweldige dynamiek te danken aan de directe snijmethode. Enorm direct en groot. Heerlijk los van de speakers. 32 jaar na het uitbrengen van de plaat heeft deze nog niets verloren aan de magie van destijds. Dit is Heftig met een hoofdletter H. Waar Sheffield altijd sterk in was zijn instrumentale nummers met zoveel mogelijk geluidjes en kleine percussie instrumenten. Dat maakte de meeste indruk op luisteraars die ik vroeger in de winkel ontmoette waar ik op zaterdagen mijn hobby verder uitleefde. Droge opnames die daardoor nog sneller en spectaculairder konden klinken mits ……….. de set goed in elkaar zit. Het is een rustig idee dat mijn buren een weekje op vakantie zijn, bij mij gaat de beuk erin.

Zes favoriete ouvertures van Johann Christian Bach worden virtuoos uitgevoerd door The Academy of Ancient Music met Christopher Hogwood op klavecimbel. Uitgebracht in 1978 op L’Oiseau-Lyre. Uitgevoerd op authentieke instrumenten spelen er violisten, hoboïsten, hoornblazers en anderen. Een lust voor het oor op veel platenspelers, een extra dimensie op topapparatuur als deze Transrotor. Hoeveel beter je nog kunt gaan met een nog duurdere speler, duurdere arm en veel kostbaarder element zal ik misschien nooit te weten komen. Daarbij heeft elke speler zijn eigen karakter. De nadruk wat meer op snelheid, precisie, natuurlijkheid, detailweergave of muzikaliteit.

Ik heb een aantal schitterende combinaties in huis gehad in de afgelopen zeven jaar dat ik voor HiFi.nl werk, die elk één of meer van die aspecten voortreffelijk benadrukten. Een paar keer had ik een allround speler die elk onderdeel iets minder onder loep nam maar wel heel veel muziek maakte. De Transrotor Super Seven is er weer zo één. Niet de beste van de klas op elk punt, wel een bovengemiddelde leerling. Degene die het uiteindelijk vaak het verste schopt in het leven. Met als extra aantekening de ongelofelijke stille en stabiele loop die ook dit klassieke werk in alle schoonheid doet herleven. Diepe rust als basis, de muziek levend en levendig er tegen afgezet. Mooi breed, mooi afgebeeld. In deze plaat redelijke diepte, detail en zuiverheid. U kunt mij verwijten dat ik weinig weet van klassieke muziek, al helemaal geen achtergronden, u kunt me niet verwijten dat ik er graag naar luister en mijzelf van tijd tot tijd onderdompel in de kunstwerken die gecomponeerd zijn zoals deze ouvertures van J.C. Bach. Mijn klassiek collectie staat voornamelijk in vinyl gegroefd en dat is al een reden op zich om nooit een platenspeler te willen of kunnen missen. Vooruit, de buren zijn er toch niet, de “Eroica” van Beethoven op het plateau. Von Karajan met het Berliner Philharmoniker. DGG was lange tijd niet “mijn label” vanwege de opnames, ik vraag me af waarom eigenlijk niet nu ik deze plaat weer eens uit de kast heb gehaald. Heel zacht en subtiel, met een lichte tik en kraak zo af en toe, tot vlammend luid en vol. Mijn 2 x 20 Watt zet geen orkest neer tot heel ver over de 100 dB. Maar goed ook, de ramen zouden uit de flat vallen. Wat er neergezet wordt is een volledig symfonie orkest in volle bezetting waarbij de laagweergave indrukwekkend kan aanzwellen, de violen stuk voor stuk zijdezacht zijn, de eerste viool tot luisteren dwingt. De slagwerkers ondersteunen en Von Karajan staat te zweten. Leuk eigenlijk dat het orkest wordt weergeven met een platenspeler uit zijn eigen land. Misschien klinkt het daarom wel zo goed, mijn meeste platenspelers waren vroeger vaak Engelse types.

Glanzende Ogen

Mijn hoofdredacteur wil altijd een conclusie die het voorgaande verhaal in het kort samenvat. Dat is voor de lezer en de importeur ook leuk. Voor deze keer werk ik niet mee.

Ik ga niet weer opsommen hoe degelijk en fraai een Super Seven gebouwd is. Niet weer de muziek langs. Niet vertellen hoe mijn mond lacht en mijn ogen glanzen elke keer als ik een plaat draai. Ik heb er geen tijd voor. Ik ga de Transrotor Super Seven 40/60/TMD/5009 afrekenen, want ik wil van veel dingen afscheid nemen, niet van deze Transrotor. Hoeft het Phase Tech element er ook niet uit. Mijn Garrard 301 gaat na jaren trouwe dienst voorgoed naar de kelder. Lijkt mij conclusie genoeg geachte hoofdredacteur.


Prijs:
Transrotor Super Seven 40/60/TMD/5009: 5130 euro

Optioneel:
Elektronische motorregeling Konstant M1: 600 euro
Stofkap: 330 euro


Importeur:
Monitor Audio Nederland
Huizerweg 13 (achter Bolland Companies)
1261 AS Blaricum
Postbus 283
3760 AG Soest
Telefoon 035 6295491
Fax 035 6295492
E-mail: info@monitoraudionederland.nl
Website: www.monitoraudionederland.nl