Simaudio Moon CD 3.3

Het in Quebec, Canada gesitueerde Simaudio is al zo`n drie decennia actief in het hogere en midden-segment van de zogeheten high-end audiowereld. Bij de productie van Simaudio`s Moon electronica wordt behalve de gewenste kwaliteit ook gelet op een zo `groen` mogelijke werkwijze. Dat beide factoren kunnen worden verenigd blijkt uit het feit dat de behuizingen geheel binnenshuis worden vervaardigd want daarmee heeft men bij Simaudio de afwerking en de logistiek zelf in de hand.

Minder toeleveranciers betekent minder transport, wat minder milieubelastend is maar ook voor een betere continuïteit van productie zorgt. Daarmee hebben ze self-sufficiency praktisch tot kunst verheven, net als het Schotse merk Linn.

Behalve een eigenzinnige werkwijze en een puur Canadese herkomst hebben alle Moon Series producten nog een overeenkomst: ze zijn ergonomisch gezien tamelijk simplistisch maar op het electronische vlak juist heel high-tech. De nieuwe Moon CD 3.3 is daar een schoolvoorbeeld van.

CD 3.3

Dat de CD 3.3 geheel bij de tijd is, blijkt uit het feit dat deze speler is voorzien van een digitale coaxiale S/PDIF ingang. Alhoewel die extra ingang uit kwaliteitsoverwegingen zal zijn gekozen, zal men voor bronnen met een USB poort een extra USB-S/PDIF converter moeten inzetten. Waarschijnlijk gaat men bij Simaudio er van uit dat de meeste gebruikers een PC-soundcard met een S/P-DIF uitgang of een iPod toepassing zoals de Wadia 170i Transport zullen aansluiten. Een BurrBrown PCM1798 24 bit/192 kHz IC vormt het hart van de DAC. De CD 3.3 werkt met acht maal oversampling, upsampling tot maar liefst 1.411 MHz en een kloknauwkeurigheid van 25PPM (Parts Per Million). Daarmee valt deze Simaudio klok onder de (Philips/Sony) Level One norm, die stelt dat de betere digitale klokken onder de 50 PPM moeten blijven. Een ingekapselde ringkerntrafo, een flinke elco-bank (19,800 µF) en tien regulatoren zorgen voor een stabiele voeding.

Schijn bedriegt

Het loopwerk oogt standaard maar is dat niet. Men heeft bij Simaudio de verschillende OEM onderdelen met zorg uitgezocht en de servo-electronica binnenshuis ontwikkeld, aldus de fabrikant.

Het loopwerk betreft een ASA DVD type wat van een Sanyo SF-HD850 lasermodule is voorzien (zie foto). Het lademechanisme -met een opvallend dunne lade- is ook afkomstig van ASAtech.

Het mechanisme staat op een dikke staalplaat die wordt ondersteund door een vierpunts ontkoppeling, opgebouwd uit solide aluminium delen en speciale polymeerkussens die zich in een gel-achtige staat bevinden.
Simaudio noemt dit systeem M-Quattro, wat duidt op de vier kussens. De klembrug van het ASAtech lademechanisme is niet direct vastgeschroefd maar wordt bedekt door een zwarte stalen `huif` die op zijn beurt via twee schroeven aan het mechanisme is bevestigd. Dat oogt wel fraai maar blijkt geen echte functie te hebben; bij bekloppen maakt de huif een resonant, hol geluid. Deze toevoeging zorgt dus niet voor extra demping. Ernstiger is het feit dat de niet verankerde kunststof klembrug na verloop van tijd (door opwarming) iets gaat doorzakken. Daardoor kan de magnetische klem te laag komen te hangen, wat de werking van het lademechanisme en het loopwerk kan storen. Mijn advies aan Simaudio en de importeur is dan ook: laat de overbodige huif weg en bevestig de klembrug zoals het is bedoeld, net als in de Moon CD 1 speler (de importeur heeft dit aangekaart bij de fabrikant).

De analoge  uitgangstrappen zijn symmetrisch van opzet en alhoewel de CD 3.3 standaard van ongebalanceerde cinchbussen is voorzien, levert Simaudio een optionele module met gebalanceerde differentiële XLR uitgangen. De CD 3.3 heeft behalve het nieuwe loopwerk ook de strakke no-nonsense styling van de CD 1 georven, inclusief het eigenwijze grote rode display (wat overigens best in de smaak viel bij schrijver dezes). Een rij kleine grijze toetsen biedt vrijwel alle bedieningsfuncties (inclusief display-instellingen) en vier discrete indicatie-LED`s naast het display geven de status van Repeat, Random en Programming aan.

De achterzijde is al even overzichtelijk ingedeeld (zie foto) en biedt behalve de eerder genoemde analoge en digitale aansluitingen een RS-232 poort voor firmware updates en bidirectionele feedback in custom-installaties. IR en Simlink mini-jack aansluitingen voor communicatie tussen Moon componenten en een IEC lichtnetingang (handing voor een eventuele kabel-upgrade) maken het geheel af. Uit het standby verbruik blijkt alweer dat Simaudio tamelijk `groen` is want dat bedraagt slechts 15 Watt. De meegeleverde kunststof CRM afstandbediening werkt uitstekend maar voor de verstokte metalofiel is er ook een vol-aluminium remote leverbaar, FRM-2 genaamd. Het geborstelde frontpaneel kan zwart of transparant (zilver) worden geanodiseerd en de 8 kilo wegende CD 3.3 meet 8.9 bij 43 bij 33.2 centimeter (HXBXD). De garantieperiode duurt drie jaar.

Luisteren

Het recensie-exemplaar was een veel gebruikt demonstratiemodel waardoor er na een opwarmperiode van een halve dag (zekerheid boven alles) serieus kon worden geluisterd. De CD 3.3 heeft een S/P-DIF ingang dus werd de nieuwe Moon speler eerst als DAC ingezet. De enige hier voorhanden zijnde digitale bron met een S/P-DIF uitgang is mijn gemodificeerde Marantz CD 72II, die via een 75 Ohms interlink met de CD 3.3 werd verbonden. Het werd al gauw duidelijk dat de CD 3.3 een formidabele D/A omzetter heeft. Dat kwam heel goed tot uiting met de track My Black Mama van de Rory Block CD Blues Walkin` Like A Man.

Het kenmerkende bottleneck gitaarspel klonk met name bij slide-uithalen opvallend soepel en energiek, echter met minder `bite` dan met de residentiële Cambridge DacMagic. De CD 3.3 omzetter zorgde wel voor een rijkere nagalm dan de kleine Brit-DAC en het geheel werd wat meer naar achteren geplaatst (grotendeels tussen en achter de weergevers in plaats van net daarvoor). Haar zang werd groter afgebeeld maar klonk iets `softer` dan met de huis-DAC. Verstaanbaarheid was even goed net als Pace, Rhythm & Timing (PRaT). Al met al een overtuigende, muzikale presentatie met een ruim opgezet stereobeeld.

Dezelfde track werd natuurlijk ook beluisterd met de complete CD 3.3 speler. Het resultaat stelde niet teleur, in tegendeel. Er was sprake van een nog grotere ruimteijke vrijheid en een meer solide neergezet gitaarspel, waarbij de slagen op de klankkast praktisch voelbaar waren. Rory Block speelt en zingt altijd met hart en ziel en dat kwam goed tot uiting met de Moon CD 3.3 als uitlezer en omzetter. Alhoewel de tonale presentatie relatief donker en `zacht` aan doet, is er bij deze speler totaal geen sprake van omfloerstheid. Toch kwam het werk van muzikanten net iets duidelijker naar voren met de Marantz/Cambridge combo, zoals de greepwisselingen van gitaristen en bassisten. Dankzij de `body`, schaal en ritmische drive waarmee de Canadese speler muziek vertolkte was de weergave simpelweg meeslepend. Dit is wellicht geen uitgelezen speler voor puur analitische luisteraars.

Betrokkenheid

Simaudio lijkt dit model te hebben ontworpen voor muziekliefhebbers die vooral ware muzikale betrokkenheid en luistercomfort wensen. De CD 3.3 weet goed raad met cadans en timing, getuige de swingende weergave van de Stockfisch SACD The Bassface Swing Trio Plays Gerschwin. Het enthousiasme van dit trio werd op uiterst ontspannen wijze overgebracht, zonder dat de weergave aan `drive` inboette. Sterker nog, deze track werd eerder voortgestuwd dan voortgetrokken. Helaas hebben aardig wat CD-spelers de neiging om als het ware achter de feiten aan te lopen, waar de ritmische flow onder lijdt. Bij een goed platenspelerloopwerk komt muziek met de nodige bewogenheid en aanstekelijke ritmiek over het voetlicht. De CD 3.3 behoort tot de kleine schare digitale spelers die daar ook toe in staat zijn.

Bij goede opnames zoals de track By My Side van het Ben Harper album Fight For Your Mind, laat de 3.3 een uitstekende ruimtelijke vrijheid horen. Het geheel los van de weergevers afgebeelde Hammond B3 orgel was daar een goed voorbeeld van. Deze muziek is de Moon CD 3.3 in meerdere opzichten op het lijf geschreven. De breekbare voordracht van Ben Harper`s zang werd mooi gedragen door het warme, bijna omarmende orgelspel en de subtiel bespeelde bekkens klonken zowel zeer geloofwaardig als oorstrelend. Voor de zoveelste keer wist deze Moon middenklasser tonale rijkdom met een niet confronterende expressiviteit te combineren.

De CD 3.3 kan ook overweg met moeilijkere opname`s, wat bleek toen een Chris Smithers CD werd beluisterd. Zijn zang doet denken aan een mix van JJ Cale met het `spraakgebrek` van Rickie Lee Jones. Hij heeft op onnavolgbare wijze de genadeloze noncommunicatie-aanklacht van Bob Dylan`s What Was It You Wanted vereeuwigd op het album Up On The Lowdown (Hightone). Van het aparte contrast tussen het laidback klinkende gitaarspel en zijn nogal up-close opgenomen zang (oké, geneuzel) werd hier voorheen zelden zo genoten. Dergelijke muziek neigt snel naar het kale en overminimalistische. De even humoristische als aangrijpende tekst, in combinatie met het spaarzame arrangement werd met grote zeggingskracht gepresenteerd. Een klasse prestatie want deze opname kan voor sommige spelers een audio-valkuil zijn.

Conclusie

Alhoewel de nieuwe huisstijl van Simaudio eerder als een `blast from the past` dan `back to the future` aandoet, kan de algehele uitstraling toch als quasi-tijdloos worden aangemerkt. De digitale ingang plaatst deze Moon speler zelfs geheel in de eenentwintigste eeuw. Klankmatig gaat de Moon CD 3.3 niet voor de ultieme punch maar gezien de consequentheid van de weergave lijkt het een bewuste keuze van de ontwerper te zijn geweest.

Deze edele speler weet ongedwongenheid en controle op uitstekende wijze te balanceren en het is een verdraaid goede vertolker van de `musical message`. De huidige constructie van de niet gefixeerde klembrug en een huif over het lademechanisme zal moeten worden herzien om de benodigde betrouwbaarheid te kunnen garanderen. De weergavekwaliteit en de algehele bouwkwaliteit zijn zeer goed maar een aanbeveling kan enkel onder voorwaarde van een verbeterde montage van de klembrug worden gegeven.