Een logisch vervolg binnen de door MoFi opnieuw uitgebrachte albums van Frank Sinatra draait nu rondjes onder mijn element. No One Cares stamt uit 1959 en opnieuw zijn het melancholie en menselijke tragedie die door The Voice worden bezongen. Hoewel The Voice zelf niet aan liefdesverdriet leek te lijden, spraken zowel de muziek en de sterk ontworpen albumhoes dit wel wat tegen.

Of dat ook het geval was, kan men niet meer aan Frank Sinatra vragen. De indertijd midden-veertiger refereerde later aan dit soort albums als ‘the suicide albums’. Daarmee doelde Frank natuurlijk ook op de albums Only The Lonely uit 1958 en het geweldige –ook onlangs opnieuw door MoFi heruitgebrachte- Where Are You…. En net als op dát album van twee jaar eerder is het op No One Cares alweer Gordon Jenkins die de orkestratie en de arrangementen verzorgde. Hoewel er latere versies van de originele mastertapes zijn gemixt, heeft Mobile Fidelity Sound Lab gebruik gemaakt van de originele stereo opnames en ook Krieg Wunderlich mocht de remastering weer op zich nemen.

Gelukkig maar, want net als Where Are You… klinkt No One Cares helder, dynamisch en rijk. De rijkelijk georkestreerde muziek die de zang van Ol’ Blue Eyes omringt is op deze herpersing mooi, hoewel het album uit ’57 net iets meer weet te bekoren wat betreft rijkdom. Ook Sinatra’s vocale prestaties worden op dit album niet tot hun uiterste kunnen benut, maar de meer ingetogen stijl past wel bij de stille melancholie van een eenzame man die in een overvolle kroeg niet wordt opgemerkt door vrolijke dansende stelletjes of converserende mensen. En dat gevoel weet Sinatra goed over te brengen. Wie een zwartere ondertoon zoekt met meer kracht in de vocalen van Frank zal meer aan Only The Lonely hebben, maar tracks als None But The Lonely Heart, Just Friends, Stormy Wheather en natuurlijk ook When No One Cares zorgen voor een bluesy ritme, spitsvondige arrangementen en toe een opleving, zoals de hoopvolle maar verdrietige man met liefdeskommer of eenzaamheid ook wel eens beleeft. De crooner begreep wat mensen wist te pakken en speelde daar indertijd erg goed op in. En platenlabel Columbia Records mocht daar indertijd erg content mee zijn. Een mooie aanvulling op The Frank Sinatra Collection van het audiofiele label.

Label: Mobile Fidelity Sound Lab
Speelduur: 37 minuten
Website