Een dag uit het leven van Niko Fischer, een gesjeesde student in Berlijn. Tegelijk een portret van een generatie die opgroeide in welvaart. In materieel opzicht verwend en daardoor slap en initiatiefloos geworden, nooit geprikkeld om een doel na te streven. Vandaag komt er voor Niko een eind aan dat leventje.

Hoewel locatie en de getoonde tijd beperkt zijn is Oh Boy te zien als een roadmovie. Niko dwaalt stuurloos door de stad en maakt met al zijn verplaatsingen onmiskenbaar een ontwikkeling door. Running gag is het vergeefs zoeken naar een kop koffie. Zelfs in die primaire levensbehoefte weet Niko niet te voorzien. Het zit hem ook niet mee.

De toon wordt meteen gezet als hij wakker wordt naast zijn vriendin. Hij probeert ongemerkt haar appartement te verlaten maar ze heeft hem door. Zijn smoesjes zijn doorzichtig, De relatie wordt beëindigd met een enkele blik die alles zegt. Oh boy!

Op zijn nieuwe kamer vindt hij de post. In paniek begeeft hij zich naar een gesprek met een psycholoog die moet beoordelen of hij zijn rijbewijs weer terug kan krijgen, na een veroordeling wegens rijden onder invloed. Loopt slecht af. Dan treft hij thuis de gefrustreerde huisbaas die hij eerder nog kon ontwijken en nu al zijn ellende over Niko uitstort.

Als zijn pinpas het niet meer doet zoekt hij contact met zijn vader. Die blijkt ontdekt te hebben dat Niko al twee jaar gestopt is met zijn studie. Op de golfbaan vat hij het leven van zijn zoon samen als voortdurend afhaken bij alles wat hij start. Gebrek aan ruggengraat. Stopzetten van de maandelijkse toelage is het enige wat hij nog kan doen om zijn zoon te redden, vindt hij.

Om de ellende compleet te maken zijn er pijnlijke ontmoetingen met een meisje dat hij vroeger pestte op school en een dronken man die Niko doorzaagt over zijn herinneringen aan de tweede wereldoorlog. Nog altijd een gevoelig onderwerp in Duitsland.

Gaandeweg worden tal van belangrijke thema’s aangestipt die de film een brede lading geven. Dit gebeurt echter op een extreem onnadrukkelijke manier, met veel humoristische momenten. Je zou de ernstige strekking van de film bijna over het hoofd zien.

Onvermijdelijk is de conclusie dat dit de laatste dag was van Niko’s oude leven. Dat maakt dat je aan de eindeloze stroom ellende en pech toch een positief gevoel overhoudt. De soundtrack met heerlijke jazzmuziek en de sfeervolle zwart-wit beelden van Berlijn dragen daar sterk aan bij.

Aanvullende informatie:
Duitsland 2012
Speelduur: 83 minuten
Regie en scenario: Jan Ole Gerster
Camera: Philipp Kirsamer
Montage: Anja Siemens
Art direction: Juliane Friedrich
Met: Tom Schilling, Marc Hosemann, Friederike Kempter, Andreas Schröders
Beeld: 16:9 anamorf, zwart-wit
Geluid: DD 5.1 Duits gesproken
Uitgave: Cinemien/Homescreen