Na enkele succesvolle albums en een vijfde studioplaat in de maak, heeft Steven Wilson (of diens platenmaatschappij Kscope) een tussendoortje uitgebracht met de toepasselijke titel 4 ½. Op deze toch vrij lange EP zijn tracks te vinden die de albums waarvoor ze geschreven waren niet hebben gehaald, aangevuld met losse tracks en een remake van een ouder Porcupine Tree nummer.
4 ½ is geenszins een album waarop Steven Wilson een nieuw concept brengt. De tracks die afkomstig zijn van de vorige -terecht succesvolle- langspelers Hand. Cannot. Erase. en The Raven That Refused To Sing zorgen er net als op de afgelopen jaar uitgebrachte verzamelaar Transience voor dat er van een conceptplaat geen sprake meer is. Wilson zelf noemt de tracks op deze nieuwe verzamelaar (Kscope brengt de laatste jaren wel vaker extra muziek van Steven uit) liefdevol ‘orphan songs’, waarmee hij wel degelijk aangeeft dat ze niet voor niets ooit zijn geschrapt van de tracklisting van het album waarvoor ze ooit waren bedoeld.
Dat zet de luisteraar, fan en liefhebber met een beetje gevoel voor marketing wel aan het denken. De kans dat er relevante muziek op de albums staat moet namelijk worden afgewogen tegen de aanschafprijs van het medium naar keuze. Het feit dat er op de plaat nieuwe tracks en een herbewerking van een fraai Porcupine Tree nummer staan vormen met de beloofde speelduur van ruim 36 minuten in ieder geval een pluspunt en gezien de kwalitatief hoogwaardige composities op de twee voorgaande albums wordt de keuze wel wat eenvoudiger.
Hoewel het verdienmodel van label Kscope rondom Steven Wilson overduidelijk is -en geef ze eens ongelijk- blijkt na enkele luisterbeurten dat 4 ½ voor de koper zeker geen spreekwoordelijke kat in de zak is. Opener My Book Of Regrets is het enige echt nieuwe nummer op het album, dat met een prettige rockinslag en vooral ook de bekende prog-elementen zoals abrupte tempowisselingen, veel toetsen en puik gitaarwerk prima klinkt. Ook Vermillioncore is een erg leuke aanvulling op het Steven Wilson oeuvre, waaruit tevens blijkt dat het multi-talent goed overweg kan met een basgitaar.
De tracks van de twee vorige albums passen weliswaar binnen de sfeer van de langspelers waarvoor ze zijn bedoeld en klinken ook op zichzelf -dus zonder een conceptplaat eromheen- als echte SW-nummers. Happiness III is met z’n rustige klanken een beetje het buitenbeentje van het album, en zal ondanks de prima uitgevoerde spel en atmosferische compositie de kritische Wilson-fan minder kunnen bekoren.
Het is leuk dat Steven gebruik heeft gemaakt van muzikanten waarmee hij nu en in het verleden heeft samengewerkt. Dus komen op 4 ½ Adam Holzman, Nick Beggs, Guthrie Govan, Dave Kilminster, Craig Blundell, Marco Minnemann, Chad Wackerman, and Theo Travis allemaal aan bod. Persoonlijk spreekt de remake van het in 1998 voor het Porcupine Tree album Stupid Dream geschreven Don’t Hate Me nog het meeste aan. De samenzang van Steven samen met de Israëlische Ninet Tayeb is van grote klasse en de track klinkt fris, terwijl de door Theo Travis bespeelde saxofoon en de gitaarsolo het nummer extra cachet geven. Alle voor Wilsons stijl typerende aspecten worden uit de kast getrokken, dus ook de mellotron, moog synthesizer, toetsen en niet te vergeten een indringend ronkende basgitaar. Heerlijk!
Gelukkig biedt 4 ½ genoeg plezier om afgedaan te worden als een manier van de platenmaatschappij om de zakken extra te kunnen vullen over de ruggen van Steven Wilson fans. Welbeschouwd is het niveau prima en ook klankmatig is de persing van een prima niveau. Het album biedt een leuke extra voordat het vijfde solo-epistel in het boek dat Steven Wilson heet het levenslicht gaat zien. De erg fraaie albumhoes en de meegeleverde downloadcodes voor het album in MP3 of FLAC zijn leuke extra’s die aangeven dat Kscope de koper ook echt wat extra’s biedt. Gewoon opzetten, genieten en wachten op wat gaat komen in 2016.
Muziek: 8
Klank: 8
Kwaliteit persing: 8 ½
Label: Kscope
Speelduur: 36:42 minuten
Website: www.stevenwilsonhq.com
