L`appartement

Een film over mooie mensen in de mooie stad Parijs, die het behoorlijk ingewikkeld met elkaar hebben. Vincent Cassel speelt Max, een yup die net als alle mensen in deze film om de haverklap geplaagd worden door heftige gevoelens voor andere knappe mensen. En dan bedoel ik echt geplaagd. In de openingsscène wil Max bij de juwelier een ring kopen voor zijn aanstaande. Hij kan niet kiezen uit de drie diamanten, die misschien elk wel één van de vrouwen beschrijven die hem het leven in dit verhaal erg lastig maken. Hij koopt niks, want hij is toch al niet zo zeker over zijn gevoelens voor zijn Muriel.

Op weg naar het vliegveld, want Max gaat op zakenreis naar Japan, heeft hij nog een bespreking in een bar. Daar hoort hij bij toeval (het fenomeen dat een enorme rol speelt in het verhaal) een bekende vrouwenstem in een telefoonhokje. Ze maakt het uit met minnaar Daniel, die een moord gepleegd heeft. Max denkt dat het Lisa is, gespeeld door fotomodel Monica Bellucci. In flashbacks, waarin hij langer en zij korter haar heeft, zien we hoe ze een relatie hadden, en hoe ze ineens spoorloos verdween. Max laat Tokio maar voor wat het is en gaat op zoek naar de vrouw. Hij vindt haar met hulp van zijn vriend Lucien (Jean-Philippe Ecoffey) in een appartement, waar ze toevallig (wederom) net uit het raam aan het springen is. Hij redt haar, maar het blijkt niet de Lisa die hij kende. Deze dame, gespeeld door Romane Bohringer, ontpopt zich als Alice. Een uiterst ingewikkeld geval. Niet alleen haar naam is net die van Lisa. De twee zijn ook nog vriendinnen, waarbij Alice nogal een veelvraat blijkt wat mannen betreft. Ze begint een relatie met Max, heeft er een met Lucien en heeft Daniel, die voor haar zijn vrouw vermoord heeft, net de deur gewezen. Althans dat denk je een groot deel van de film. Als we een aantal van de gebeurtenissen uit het vrouwelijk perspectief terugzien blijken veel dingen anders te liggen.

De film is een echte `comedy of errors`: de persoon die men zoekt bevindt zich opvallend vaak net achter zich. De ingewikkeld in elkaar gestoken plot refereert nadrukkelijk aan Alfred Hitchcock. L`appartement is overal goed ontvangen en wordt door veel mensen hogelijk geprezen. Zelf was ik minder geboeid. Dat komt vooral omdat de personen volledig lege hulzen voor me bleven, waardoor de overmaat aan buitenkant ging storen. Men wordt continu door hevige gevoelens overvallen, maar meer dan een blik op een mooi, wulps gekleed lichaam komt daar niet aan te pas. Van `rijk en betoverend`, zoals het hoesje de DVD noemt, is voor mij geen sprake, ik bleef onberoerd. Rijk zijn de personages wel, maar dan vooral in materiele zin, zwelgend in glimmende auto`s, mooie pakken en fotogenieke huizen. Gehinderd door deze gedachten kon het me niet veel meer schelen hoe het de karakters verder verging in hun eindeloos gedoe, en dat ook Lisa zich uiteindelijk als een ware femme fatale ontpopt.

Storend zijn verder de onhandig nadrukkelijke overgangen tussen heden en flash-back. De uiteindelijke ontknoping van het verhaal zal ook voor de velen die zich niet stoorden aan het voor mij lege vertoon een afknapper zijn. De DVD is erg sober uitgevoerd, zonder noemenswaardige extra, want een trailer vind ik geen toegevoegde waarde. De beeldkwaliteit is vaak verre van perfect, met nogal wat beeldecho op de gezichten. Het stereo geluid daarentegen is uitstekende kwaliteit, met veel Philip Glass-achtige achtergronden van Peter Chase, die de sfeer nog meer glossy gesofisticeerd maakt. Geslaagder is het gebruik van chansons van Charles Aznavour, die deze ultra-Franse film nog Franser maken. Een technische slordigheid is dat de muziek plotsklaps afbreekt als de aftiteling net begonnen is.
 
Deze eerste en tot nu toe enige film van Gilles Mimouni heeft inmiddels een Amerikaanse remake gekregen, die daar binnenkort moet verschijnen. Het scenario van Mimouni is nu onder de titel Wicker Park verfilmd door Paul McGuigan, de maker van de hippe Irvine Welch (Trainspotting) verfilming The Acid House. De plaats van handeling wordt New York.
 
Aanvullende Informatie :
Frankrijk, 1996.
Speelduur 116 minuten
Scenario en regie: Gilles Mimouni
Productie: Georges Benayoun
Camera: Thierry Arbogast
Geluid: Eric Devulder
Montage: Caroline Biggerstaff en Françoise Bonnot
Muziek: Peter Chase
Met: Vincent Cassel, Monica Bellucci, Romane Bohringer, Jean-Philippe
Ecoffey
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: Dolby 2.0
Filmdistributie: Cinemien www.cinemien.nl
Uitgave DVD: Homescreen www.homescreen.nl