Het derde album dat Zach Condron onder de naam Beirut uitbrengt is een behoorlijk gespleten geval. Er is gekozen voor een vorm die dat feit onderstreept: twee korte schijfjes in plaats van één van gebruikelijke lengte. Twee totaal verschillende EP’s dus. Eentje van Beirut met een Mexicaans begrafenisorkest en een met thuisopnamen, onder de oude artiestennaam Realpeople. 

Het is hard gegaan met Condron. Hij verliet als tiener de middelbare school om door Europa te gaan reizen. Tijdens verblijf in Amsterdam en Parijs kwam hij in contact met de muziek uit de Balkan die een onuitwisbare indruk op hem maakte. Gulag Orkestar en  The Flying Club Cup waren succesvolle albums waarop de dolmakend complexe ritmes en schetterend koper fraai combineerden met de licht galmende stem van de jonge Amerikaan. Met een steeds grotere begeleidingsband gaf hij steeds grotere optredens, tot het hem afgelopen zomer allemaal teveel werd. Een Europese tournee werd afgezegd en hij trok zich terug om te doen wat hij nooit laten kan: nieuwe muziek maken. Met een orkest uit een ander land, en thuis in de slaapkamer.

De interesse voor de Mexicaanse muziek ontstond door een opdracht een soundtrack te maken bij een film uit dat land. Hoewel de film niet doorging waren de contacten gelegd. Een vlucht naar Oaxaca leidde tot sessies met de 19-koppige Jimenez Band, gespecialiseerd in onstuimige blaasmuziek bij uitvaarten. Geen Balkan, maar net zo driest en temperamentvol. Het resultaat staat niet mijlenver van de eerdere Beirut albums. De sfeer is iets somberder, er wordt na een korte intro met veldopnamen gedurende vijf tracks lekker getetterd op de songs met vertrouwde zanglijnen.

De naam Realpeople gaat verder terug in de tijd dan Beirut. Op 15-jarige leeftijd maakte Condon thuis al een nooit uitgebracht album onder die naam. Keyboards en elektronica domineren in deze experimenten, de trompet komt slechts af en toe uit de koffer en alleen de zang, meestal via multitracking tot koortjes  opgeblazen, is vertrouwd. Er zitten sterke tracks bij, zoals My Night with a Prostitute from Marseilles. Venice doet in de lange instrumentale intro sterk denken aan de ambient klanken van Boards of Canada, en het instrumentale slotstuk No Dice klinkt als een instrumentale jaren 80 elektropop remix van een Beirut nummer van een vorig album.
 
Hoe aangenaam beide EP’s ook wegluisteren, de indruk van twee tussendoortjes blijft hangen. Ze geven een mooi beeld van de contrastrerende werkwijzen die Condron naast elkaar hanteert, en zijn een verslag van wat hij na de verwarrende tourneeperiode vastlegde. Hij heeft er niet voor gekozen het materiaal te laten rijpen en uit te werken tot volwaardige albums. Daar is weinig op tegen, maar het is wel te hopen dat de terugkeer naar de podia niet voorkomt dat de tussendoortjes gevolgd worden door volwaardig en voldragen nieuw werk dat iets toevoegt aan de schitterende eerdere Beirut albums. 

Aanvullende informatie:
11 tracks, totale speelduur 34:47
Label: Pompeii
Distributie: de Konkurrent www.konkurrent.nl
Website: www.beirutband.com