Ik weet niet hoe het bij u is, maar persoonlijk ken ik vrij weinig seriemoordenaars in mijn kennissenkring. Geen enkele eigenlijk. Hoe anders is dat in films en boeken. Het zeldzame fenomeen spreekt tot de verbeelding. Garrick Turrell is weer zo’n gevaarlijke gek. Als hij iemand tegenkomt krijgt hij een vreemde blik in zijn ogen en moet de keel dichtgeknepen worden. Of doorgesneden, dat maakt hem niet uit.

Sarah is zijn vriendin. Zij hield het met hem uit door continu dronken te zijn en hij had blijkbaar niet de behoefte zijn neiging op haar bot te vieren. Nu zit Garrick in de gevangenis en Sarah bij de AA. Daar doet de getraumatiseerde vrouw een nieuw vriendje op. Garrick weet ondertussen te ontsnappen en slaat op zijn tocht naar Sarah onvermijdelijk weer aan het moorden.

Het verhaal wordt brokkelig verteld. Als kijker voeg je de suggestieve elementen samen tot een geheel. Bij dat spel is het prettig om niet vooraf alles te weten. Opmerkelijk is daarom dat de tekst op de achterkant van de DVD meer achtergrondinformatie verstrekt dan er in de film überhaupt te zien is. “Als Sarah haar vriend Garrick een keer volgt, om te zien waar hij toch steeds uithangt, stuit ze op een bergplaats vol gruwelijke trofeeën. Sarah krijgt de schok van haar leven als Garrick een van de meest gezochte Amerikaanse seriemoordenaars van de laatste jaren blijkt te zijn. Een onvervalst mediaproces volgt en Sarah, die tegen haar vriend heeft getuigd, wordt door de FBI in een nieuwe woonplaats ondergebracht.” Of de auteur van deze tekst heeft een uitgebreidere versie van het script gezien, of er is sprake van een rijke fantasie, maar ik heb dit bij het kijken naar de film allemaal niet meegekregen. Heel bijzonder.

Het is verontrustend hoe snel je als kijker onverschillig wordt van al dat moorden. Dat komt ook doordat je de personages niet echt leert kennen. Daar gaat er weer eentje, denk je dan schouderophalend. Het feit dat Adam Wingard geen enkele informatie verstrekt over de achtergrond van de slachtoffers of de beweegreden van de moordenaar versterkt dit effect. Hij is veel meer uit op het neerzetten van een sfeer. Het stijlmiddel van de sterk bewegende camera is sinds het Dogma manifest van Thomas Vinterberg en Lars von Trier al zo vaak nagedaan dat het effect ervan wel ophoudt. En het onstuimig gebruik van zoom en focus is, mooie effecten ten spijt, ook een nogal opzichtige truc.

Ondanks een sterke ontknoping overheerst na het kijken een leeg gevoel. Natuurlijk is er van alles te bedenken aan mogelijke diepere bedoelingen achter deze film. Een citaat op de cover uit de recensie van The New York Times: “Viewed simply as a horror movie, A Horrible Way To Die is diverting; viewed as commentary on our willingness to tune out evil for the sake of emotional connection, it devastating”. Sarah ziet wat over het hoofd, zoveel is zeker waar.

 

Aanvullende informatie:
VS, 2010
Speelduur: 83 minuten
Regie en montage: Adam Wingard
Scenario: Simon Barrett
Muziek: Justin Leigh
Met: AJ Bowen, Amy Seimetz, Joe Swanberg
Beeld: 16:9 anamorf
Geluid: DD 2.0
Uitgave: de Filmfreak