“Ik kreeg mijn havo-diploma en wist echt niet wat ik moest gaan doen. Was bang om in het systeem vast te komen zitten. Je komt van school af en krijgt een sticker op je hoofd: vanaf nu ben jij deel van het systeem en ga je werken tot je er dood bij neer valt. Het ‘voordeel’ van mijn jeugd en mijn handicap was dat ik niet echt tot een ‘systeem’ was voorbestemd. Was altijd een buitenbeentje geweest, moest steeds voor mezelf opkomen. Was altijd bezig om geaccepteerd te worden, om vriendjes te maken en gemogen te worden.

Toen ik op mijn achttiende met dat diploma van school kwam, besloot ik na een tijdje om definitief mijn eigen weg te gaan en hup, toen kwam spontaan het liedje My Friend in me op. Dat was mijn redding. Vanaf dat moment wist ik, ik moet een plaat maken. Mijn vriendin Kim heeft me daarbij enorm gesteund. Dat ik die plaat wilde maken stond dan wel vast, maar waarom haasten? Rot op! Okay, ik had natuurlijk ook faalangst. En ben perfectionistisch, tegen het ziekelijke aan. En ook nog eigenwijs, niemand vertelde mij hoe of wat. Ik heb inmiddels wel geleerd dat het perfecte liedje niet bestaat.”


Ongrijpbare kracht

“Ik ben iemand die gevoelens in noten schenkt. Ik ben niet goed in zesentwintig letters, wel in twaalf tonen, zeg ik altijd. Toch gaan mijn liedjes wel ergens over. En niet alleen maar over de liefde of de zon die schijnt. Dat zou niet terecht zijn. Het leven is soms gewoon klote, laten we daar eerlijk in zijn. Ik weet nooit waar mijn liedjes heen gaan als ik ze schrijf. Ben er zelf ook niet altijd bij. Het is iets in mij dat me stuurt. Daar gaat My Friend over. Sommige vertalen My Friend als ‘God’, maar ik weet zelf niet hoe ik het moet vertalen. Het is mijn bron, mijn leider. Een ongrijpbare kracht die richting geeft aan mijn leven. Ik weet niet of je het iets religieus moet noemen.”


Koortjes

“Iedereen is op zoek naar iets bijzonders in muziek. Ik naar de ultieme combinatie van tekst, zang en arrangement. Muziek moet mij even weg kunnen halen uit tijd en ruimte. Ik wil meegenomen worden. Weg hier! Een liedje moet in mijn hart prikken. Ik heb geen favoriete artiesten, geen voorbeelden. Wel favoriete liedjes. Vooral uit de hoek van de country en gospelpop. Bijvoorbeeld Blessed van Rachael Lampa, ken je die? Prachtige gospelpop. De perfectie combinatie van liedjes van songschrijver Chris Eaton, zang, en productie van Brown Bannister en Brent Bourgeois die ook gospelzanger Steven Curtis Chapman doen.

Of Don’t waste my time van Little Big Town. [zingt het nummer]. Daar kick ik helemaal op. Vooral het koortje in het refrein. De ademhaling, de toonzetting in die stemmen, perfect! Ze weten precies waar ze adem moeten halen. Ik heb wel een zwak voor koortjes, dat komt ook terug in de voorstelling Motel West Coast, waarmee ik binnenkort op tour gaat. De beste West Coast-songs van bands als Beach Boys, Eagles, Byrds, Chicago, Doobie Brothers. Allemaal met geweldige samenzang. Ook mooi trouwens: de samenzang van Take 6, zes zwarte mannen. Fantastische zangers. Soms heb ik buien waarin ook favoriete liedjes van vroeger weer terugkomen, bijvoorbeeld van Clawfinger, Whitesnake, Dream Theatre of Toto. The road goes on. Holy crap, wat een topper nog steeds.”


Pokkeninstallatie

“Ik word geraakt door een liedje, niet zozeer door hoe het klinkt. Ik was ooit op bezoek bij een oom met een geluidsinstallatie van een ton. De apparatuur zat met gouden kabels aan elkaar. Hij wilde zijn platenspeler laten horen, maar die moest eerst een halve dag warmdraaien. Toen ik het geluid hoorde dacht ik: ja, het is wat ruimer. Maar zou zelf nooit zoiets kopen. Perfectie bestaat niet, ook niet in geluid. Het gaat om het gevoel. Ik heb zelf een pokkeninstallatie, een tweedehands microsetje, bij gebrek aan kennis ook. Wat moet ik dan kopen? Ja, een Kenwood volgens mijn oom, maar wat voor eentje dan? Ach, het klinkt goed en kan lekker hard. Ik wilde wel persé een platenspeler. Vinyl benadert echte muziek het dichtst.

Het is ook leuk, je kunt vijf liedjes afspelen en dan moet je weer naar dat apparaat lopen om de plaat om te draaien. Het mooie is dat je op elke tweedehandsmarkt platen voor een euro kan kopen. Erg hoopvol ook. Ik kan alles kopen wat ik wil. Doe dat soms op de gok. Valt het tegen, dan is er nog niets aan de hand. Ik luister thuis niet erg vaak muziek. En vaak met koptelefoon vanwege mijn dochtertje. Die koptelefoon is dan weer wel goed, een Sennheiser. Ik volg niks op muziekgebied. De meeste muziek hoor ik in de stad. Ik sta geregeld stil onder een speakertje in een supermarkt: ‘effe wachten Kim’, en ga dan soms gewoon mee staan te zingen.”


Voldoening

“Mijn plaat is nu een jaar uit en ik ben de laatste paar jaar behoorlijk in het diepe gegooid. Heb met Volumia! gespeeld, met Trijntje, ga volgend jaar het theater in. Het geeft enorm veel voldoening dat ik kan leven van de muziek. En dat ik toch altijd zo dicht mogelijk bij mezelf ben gebleven. Ik heb een plaat gemaakt in mijn leven, wauw te gek, wat kan ik nog meer wensen? Ik kan hier tot mijn zestigste van genieten. Hoef niet persé zeventien platen te maken, vind het veel belangrijker om een beter mens te worden voor iemand anders. Toch zijn er nog steeds mensen die zeggen: wat wil je nog bereiken in je leven? Vind ik best wel asociaal en respectloos. Je vraagt toch niet aan iemand: wat ga je na deze droom doen? Mijn vrouw is hoogzwanger van mijn tweede kind (op 7 november is Chen, de zoon van Julian Thomas en zijn vrouw ter wereld gekomen, red.), ik ben nu een tandje terug gegaan, toch gaat het allemaal nog sneller. Zolang ik de luiers kan betalen met dat wat ik het liefst doe, ben ik een gelukkig man.”