ARTIKEL

Spijt

Dieter van den Bergh | 12 augustus 2011

In de jaren 70 had je de verschrikkelijke mode dat het singletje uit was. Ook ik trapte erin, en heb op een paar na mijn hele collectie verkocht, zelfs mijn Hendrix-singles en Liar, Liar van The Castaways. Ontzettend veel spijt van gehad natuurlijk, het heeft me jaren gekost totdat ik alles weer teruggekocht had. Tussen 1970 en 1977 was eigenlijk alle muziek ruk. Roxy Music en David Bowie uitgezonderd.

In die tijd heb ik vooral veel boeken gekocht. Met de punk werd het weer leuk. Punk maakte een einde aan Genesis en Yes en al die symfonische rotzooi. Punk was niet alleen leuke muziek, maar er werden ook allerlei mooie singles me creatieve hoesjes uitgebracht. Toen heb ik het weer serieus opgepikt.

Jukebox

Een derde golf in mijn verzamelwoede begon op mijn veertigste verjaardag in 1990. Ik had mezelf een jukebox cadeau gedaan. Wilde er altijd al eentje hebben, mijn broertje in Breda had er ook een. Kocht in Zeeuws-Vlaanderen een Wurlitzer 2400 uit 1960, hetzelfde model als in het cafetaria bij het Onze Lieve Vrouwelyceum. Aan de gasten op mijn feest vroeg ik om singles mee te nemen. Ze kwamen met hele ladingen aanzetten, ik mocht ze allemaal houden.

Het juiste moment

Het was precies het juiste moment, de cd was gangbaar geworden en zo kon iedereen eindelijk van zijn vinylplaten af. Een meisje deed me een hele koffer vol jeugdsentiment cadeau. Ik heb haar nog gebeld: ‘Dit kan ik echt niet aannemen’, maar ze stond erop.

Dankzij de jukebox zijn mijn kinderen opgegroeid met Roy Orbison in plaats van Michael Jackson. Daar ben ik best trots op. Ik heb daar ontzettend veel muziek mee gedraaid. Het zijn echt indianenverhalen dat je een plaatje na drie keer in de jukebox gedraaid te hebben weg kunt gooien. Het is juist andersom; plaatjes die op de pick-up minder klinken, doen het soms nog heel goed in de jukebox.

Raymond

Ik heb altijd een zwak gehad voor Raymond van het Groenewoud, een leeftijdsgenoot. Hij doet alles wat ik altijd zou hebben willen doen. Een man met literaire aandrift, schrijft mooie teksten. Schuwt de gevoelige ballades niet, maar is toch op en top rock ’n roll in plaats van sentimenteel. Laat zich inspireren door Stones en Beatles, maakt pop, rock, funk en soul. Ik heb hem persoonlijk leren kennen, is ook nog ’s een heel aimabele man.

De kick

Van Raymond heb ik nu alles, nadat ik laatst de single Zjoske schone meid heb gekocht. Mijn duurste elpee is ook van hem: de Duitstalige elpee van Meisjes; Mädchen. Kostte 125 euro, terwijl-ie in de boeken staat voor 250. Dat is voor mij dan ook de kick. Je kunt op internet alles kopen wat je wil, ik heb er ook het geld wel voor, maar ik heb mijn emotionele grenzen. Vroeger was dat tien gulden, nu al gauw twintig euro. Voor sommige dingen kom je gewoon nergens onder de 100 euro uit, zoals Franse EP’tjes van The Electric Prunes, The Searchers of The Doors. Het is hartstikke duur allemaal. Ik vind 35 euro in dat geval vaak genoeg, dus koop ik hem niet. De kick van de aanschaf is dan ook weg.

 


EDITORS' CHOICE