KEF Blade 2: Luisteren

Al bij de allereerste klanken van een in het begin natuurlijk nog niet goed opgestelde, gloednieuwe KEF Blade 2, hoor ik meteen vanaf dit prille moment dat deze luidspreker tot een coherentie qua weergaveaspecten in staat is, die ik maar hoogstzelden bij luidsprekers tegen kom. Maar ook de Blade 2 bleek vanaf het eerste moment deze disciplines volledig te beheersen. Terwijl de meeste weergevers slechts een beperkt aantal zaken echt goed voor elkaar hebben, om dan vaak op net zoveel andere aspecten weer steken te laten vallen, blijkt ook deze KEF uit het goede hout gesneden. Want tot mijn grote verbazing, of eigenlijk misschien ook wel niet gezien de optimale kastvorm en puntbron configuratie, weet ook de Blade 2 net zo’n groots en goed gelaagd en natuurlijk omlijnt 3D beeld neer te zetten als mijn Masters tot op heden in staat zijn! Dus waar je ook staat, zit of ligt, het beeld komt altijd vanuit een mooi stabiel omlijnde locatie tussen beide luidsprekers in.

Het mooie en unieke van dit concept is dat de enkele Uni-Q driver aan de voorzijde, nu wordt vergezeld van vier ruggelings bevestigde woofers. Dus twee aan iedere zijde, waardoor ook nog eens ongewenste trillingen en resonanties tot in de kiem worden gesmoord. Hoewel de Blade 2 een gezond rendement heeft van 90 dB en de impedantie 4 Ohm gemiddeld met als laagste punt 3,2 Ohm heeft, vraagt hij toch om een zeer hoogwaardige en vooral stabiele versterker. Hoewel mijn Zanden 6000 versterker in staat is een voortreffelijke weergave uit deze luidsprekers te ontlokken, merk ik ook meteen dat ik dit keer met de  2 x 100 Watt niet het volledige potentieel kan benutten.

Ongekend realisme

Want vooral vanaf het moment dat het Hegel trio zijn intreden doet en de H30 eindversterker een vermogen van maar liefst 1.100 Watt aan 8 Ohm aan de WBT klemmen van de Blade 2 kan gaan leveren, gaan helemaal alle remmen los! Van fluisterzacht tot niveaus die ik nog niet eerder bij mij thuis heb mogen beleven, is alles volledig vrij van stress, hardheid of een verlies aan controle. Ik ben niet snel meer onder de indruk van een andere set of weergever, maar de Blade 2 met Hegel aansturing weet toch daadwerkelijk op verschillende weergave aspecten de grenzen van het maximaal haalbare te verleggen.

Het laag gaat niet eens dieper dan mijn Masters en ook de tonale balans van het systeem wijkt niet eens zo veel af. Maar door het surplus aan conusoppervlak, de automatisch daaraan gekoppelde lagere vervorming, de extreem coherente puntbron gedragingen en de nagenoeg ideale kastvorm, ontstaat bij een juiste opstelling een extreem hoge live beleving. Het is ook best vreemd maar vooral heel leuk, om een totaalsysteem te horen waar weergavegrenzen praktisch niet meer aanwezig zijn en je met een bijna satanische grens de volumeregelaar alsmaar hoger kunt zetten zonder weer een nieuw nadeel te introduceren.

Perfect or not perfect, that is the question

Is de Blade 2 dan de perfecte luidspreker? Nee, absolute perfectie bestaat nu eenmaal niet en als ik dan toch wat mag mekkeren dan gaat dat vooral om een tweetal relatief kleine punten. Zo merkte ik tijdens de luistersessies dat de polyester kast ook een geringe eigen kleur aan de klank geeft. Het klinkt als een geringe mate aan vervaging en lichte kleuring bij bepaalde klanken in het lage middengebied. Maar het is tevens zo mooi verweven in de tonale balans, dat het uiteindelijk alleen een meer getrainde luisteraar op zal kunnen vallen.

Een tweede aspect betreft de beide basreflexpijpen. Een afstemming waar bij bepaalde vol afgestemde muziek, een werkelijk genereuze hoeveelheid laag aan de ruimte kan worden afgegeven. Op zich is hier weinig mis mee en dit bereik geeft een goed gebalanceerde ondersteuning aan het totale geluidsbeeld. Daarbij ook bijdragend aan de fraai gelaagde 3D ruimtepresentatie. Maar qua definitie is het niet helemaal het niveau wat het midden en hoog weten te bereiken.

Hoe groot de invloed van het Hegel trio is, besef ik pas wanneer ik van andere hier aanwezige versterkers gebruik ga maken. Mede gezien de hoogwaardige kwaliteiten gaat dat ook zeker zeer goed. Maar met geen enkel ander hier aanwezig merk bereik ik uiteindelijk de naadloze synergie die ik gebruikmakend van de Hegel topmodellen wel weet te bereiken. Enerzijds blijkt de H30 als de verwachte bruut te kunnen uithalen, maar totaal onverwacht kan deze mastodont zich ook heel goed als een kleine puppy gedragen. De P30 blijkt deze mooie eindversterker heel mooi te kunnen completeren met een pakket bestaande uit een fraai verzadigde en vooral natuurlijk aandoende klankkleuren, grandeur en rust.

Hier gelukkig dus nu eens geen overdreven detailfetisj of een voorversterker waarbij alles alleen maar draait om transparantie en oplossend vermogen. Maar die verder qua dynamische expressie geen deuk in een pakje boter kan slaan. De HD30 DAC blijkt tenslotte ook binnen deze muzikale roots perfect te passen. Want binnen zijn eigenschappen is heel veel souplesse, kracht, mooie natuurlijke klankkleuren, een groots en goed gelaagd stereobeeld, nooit ongewenste hardheid en weer vooral techniek die de muziek uit de weg gaat. De HD30 DAC is overigens niet de meest open en transparant klinkende D/A-converter die ik in deze prijsklasse ken. Maar dat is meer omdat de weergave duidelijk meer muziek georiënteerd is dan technisch luisteren in de hand werkt. En of dat nu een tekortkoming is?

Luistervoorbeelden

Hoewel deze KEF/Hegel combinatie met afstand één van de grootste muzikale alleseters is die ik ooit thuis heb gehad, is het dit keer wel leuk om te schrijven wat zo’n mooi topsysteem met mij als luisteraar kan doen. De aftrap neem ik dit keer met het inmiddels overbekende Random Access Memories van Daft Punk (Columbia 88883716862). Dit is gewoon supergoed geproduceerde popmuziek en zo klinkt het hier dan ook volledig. Groots, strak, zeer krachtig maar toch goed gedoseerd en vooral dynamische contrasten in combinatie met een hele reeks subtiliteiten die zijn weerga bijna niet kent. Met veel luidsprekers uit het topsegment hoor ik vaak fantastische dingen. Maar de vertaalslag om van (heel) mooi klinkende hifi echte topmuziek te maken, ontbreekt toch opvallend vaak bij zelfs veel exclusieve topsystemen. Ergens naar luisteren en genieten is al prachtig, maar het wordt gewoon nog zoveel mooier als je letterlijk soms zelfs fysiek kan worden opgetild om in een gemoedstoestand te komen waar je nog maar zelden en soms zelfs nog nooit bent geweest.

Hoewel volledig elektronisch in elkaar gesleuteld is het album Convergence (Universal 374 186-2) van de in Engelse zangeres Malia en Boris Blank (Yello) een wel heel bijzonder sfeeralbum. Zeker omdat de wat melancholieke en mysterieuze stem van Malia mooi contrasteert met de vele vaak organische klanken die Boris uit zijn keyboards en computers tovert. Nieuw is de bijna ongetemde dragende en vooral bijna hypnotiserende kracht die dit album breedbandig voortbrengt. Hoe luid ik daarbij ook speel. Stress of storende hifi artefacten treden gewoon niet of maar heel sporadisch op.

Omdat deze KEF/Hegel combinatie praktisch geen muzikale voorkeuren kent, blijkt ook jazz of klassieke muziek zoals Britten’s Orchestra van Michael Stern en de Kansas City Symphony (Reference Recordings RR-120) tot prachtige muzikale ervaringen te kunnen leiden. Heel veel tonale nuances, een prachtig groots gepresenteerde zaal, extreme dynamische contrasten en een hoog oplossend vermogen. Dat laatste aspect klinkt nu eens vol en rijk en zonder valse accenten in het hoog die bij velen zo vaak ten onrechte voor hoge resolutie wordt aangezien. Prachtige muziek en een waardige afsluiter van dit belevingsverhaal.

Conclusie

Wat een set en wat een prachtige componenten! Want wat KEF met zijn Blade 2 en Hegel met de P30, HD30 en H30 voor elkaar hebben gekregen is gewoon van ongekende muzikale klasse. Nee, dit is geen totaalsysteem voor mensen die van een lichtvoetige weergave houden. En nee, dit is ook geen systeem voor mensen die alleen maar in termen van transparantie, oplossend vermogen en detaillering denken en rijke klankkleuren of muzikale vulling bijna een vies woord vinden.

Kort gezegd is het bijna een vereiste om bij aanschaf van dit totaalsysteem al je dogma’s en vooroordelen overboord te zetten. Want een grote krachtige eindversterker zoals deze Hegel H30, kan wel degelijk snel, lichtvoetig en tonaal agile reageren. Transistoren op deze wijze toegepast klinken helemaal niet zielloos, klinisch, overmatig strak, doods en/of afstandelijk. Een opzet van vier woofers in een kast met dubbele basreflexpoorten, hoeft helemaal niet te veel of ongenuanceerd te klinken. Terwijl een luidspreker die er prachtig uitziet, helemaal niet minder goed of zelfs slechter zou hoeven te klinken.

Deze KEF/Hegel combinatie zou voor best veel muziekliefhebbers wel eens het eindpunt kunnen zijn. Kan het op sommige aspecten nog beter? Zeker te weten. Maar kun je nog meer ongeremd genieten van een bijna onbeperkt muzikaal scala? Nou, dat zou nog best wel eens een hele moeilijke opgave kunnen worden. Dus nu niet langer meer nadenken, maar gewoon naar de winkel gaan en er eens echt naar gaan luisteren. Misschien dat het dan ook bij u als een ‘guilty pleasure’ zal gaan aanvoelen.

Prijzen

KEF Blade 2: vanaf € 20.000,- per paar
Hegel P30: € 5.995,-
Hegel HD30: € 4.595,-
Hegel H30: € 12.495,-