Gewapend met een stapel lp’s van diverse pluimage begin ik de luistersessie, in de hoop dat de speakers de hooggespannen verwachtingen gaan waarmaken. Between The Lines van zangeres Janis Ian mag de aftrap verrichten. At Seventeen is een breekbaar nummer waarin zij het tienerleed van jonge meisjes bezingt. Ik wordt getrakteerd op een uiterst delicate midden en hoogweergave. De detaillering is super te noemen, evenals het opgebouwde 3D beeld dat ruim voor de speakers begint met de stem van Janis en alle instrumenten (ver) daarachter. Ook in de breedte gaat het ruim buiten de speakers. Wat direct opvalt, is de mooie samenhang tussen details en stem. Een extreem gedetailleerde weergave leidt vaak de aandacht af van een zangstem of sneeuwt de muzikale eenheid onder, waardoor het bij langer luisteren als onprettig ervaren wordt. Blijkbaar heeft Mordaunt-Short het met de Performance 2 voor elkaar gekregen extreme detaillering en muzikaliteit te combineren zonder door te schieten in een analytische weergave.
Het titelloze debuutalbum van Rickie Lee Jones kocht ik slechts om twee redenen, de prachtige hoesfoto en het nummer Chuck E’s in Love. Tijdens het beluisteren van de plaat kwam ik erachter dat het klankmatig ook zeer fraai is en er meer nummers op staan die de moeite van het beluisteren waard zijn. Met de Performance 2 luidsprekers als weergevers blijft het genieten. De hoogweergave is uitzonderlijk open en transparant en heeft veel meer weg van een elektrostaat dan van een spreekspoel weergever. Mijn Audiovector S3 Signature speakers kennen eenzelfde karakter, destijds een zwaarwegend argument om de speakers aan te schaffen. Puur op de hoogweergave gaan de Mordaunt-Short speakers toch nog een stapje verder. Bekkens, snaredrum en gitaarsnaren, de speakers laten exact horen van welk materiaal de instrumenten gemaakt zijn. De bekkens zingen heel lang uit en worden niet afgekapt, het vel van de snaredrum lijkt nog wat strakker gezet en gitaarspel is razendsnel.
Een album wat gemaakt lijkt te zijn voor de Performance 2 luidsprekers is Nothing Like The Sun van Sting. De combinatie Funk Vector met Shelter 301 element weet heel veel details uit de groeven te toveren, echter luisterend met de Mordaunt-Short speakers blijkt de opname nog gedetailleerder dan ik al dacht. De microdetaillering is super en het gitaarspel razendsnel. Wanneer op een bepaald punt in het nummer de barchime beroerd wordt val ik stil. Zelden hoorde ik het instrument in mijn luisterruimte zo levensecht. Elk individueel staafje is te horen en het uitklinken lijkt eindeloos lang te duren. Dat de uitzonderlijke detaillering en openheid van de hoogweergave een specifiek sterk punt is van deze speakers is inmiddels wel duidelijk, maar... kunnen ze ook overweg met wat steviger muziek?
