“In IJsland had je een zeer levendige bandjescultuur. Vooral trash metal was populair. Iedereen vanaf veertien jaar ging in een bandje. Uit verveling, waarschijnlijk. Je had zo veel tijd om te oefenen, er was toch niets anders te doen. Ik ben behoorlijk streng opgevoed, ik mocht als kind nergens heen van mijn ouders. Niet dat er veel was om naar toe te gaan in Reykjavik. Er kwamen bijna nooit bandjes van buitenaf optreden, dat begon pas later.”

Stiekem concert

“Maar toen kwam Rage Against The Machine, in een gymzaal, een half uur buiten de stad. Ik was zestien of zeventien. ‘Je gaat dus echt niet’, zei mijn moeder, ‘no way!’. De dag van het concert had ik een T-shirt geschilderd met een lieveheersbeestje erop en een grote letter A. ‘s Avonds zei ik tegen mijn moeder dat ik nog even naar een vriendin ging.

Maar samen met die vriendin en een paar jongens ben ik stiekem naar het concert gereden. Mijn eerste concert en meteen het meest gedenkwaardige. Ik heb het hele concert gestagedived, en zweefde over het publiek. Ik zat helemaal onder de blauwe plekken en onder de verf van het lieveheersbeestjesshirt. ‘Waar ben jíj geweest?’ vroeg mijn moeder toen ik thuis kwam. ‘Oh, gewoon, bij mijn vriendin’, zei ik. ‘Oh ja, en wie was dan dat lieveheersbeestje op tv?’, zei mijn moeder. Bleek dat het hele concert live op tv was geweest… Ze was enorm boos.”