De cd-receiver is in mijn luisterruimte opgesteld in het Callas-Audio clamprack. Voor het voeden van de set is gebruik gemaakt van het meegeleverde netsnoer, en de set is rechtstreeks aangesloten op een wandcontactdoos van de separate audiogroep. Voor het verbinden van de luidsprekers is gebruik gemaakt van de meegeleverde luidsprekerbekabeling. De luidsprekers zijn geplaatst op door Kenwood meegeleverde houten standaards, welke geen onderdeel zijn van de Esule set, en ook niet in Nederland verkrijgbaar zijn. Gelukkig zijn er genoeg andere merken die goede en fraaie luidsprekerstandaards maken, want die heb je wel nodig met dit systeem.
De luidsprekers zijn op ca. 1 meter van de achterwand geplaatst, en ca. 75 cm van de zijwanden. Voor de correcte plaatsing is “de druppel” van track 6 van Amused to death van Roger Waters gebruikt. De lekkende kraan in dit nummer moet links achter de luisterplaats klinken. Een onjuiste luidsprekeropstelling hoor je direct met dit nummer: de druppel komt dan minder ver van achteren of is ergens nabij de linker luidspreker waar te nemen. Om de druppel juist te plaatsen moeten de luidsprekers in mijn ruimte helemaal niet worden ingedraaid. Bij het beluisteren van stemmen bleek ook dat niet indraaien een goed resultaat gaf: het beeld werd niet te breed en stemmen bleven mooi uit een punt in het midden komen. Geen zingende monden van een meter of twee breed, als dat zo is moet je meer gaan indraaien.
Begonnen is met de cd “Gitaar aan zee” van John van der Veer. Dit meesterwerkje met alleen maar akoestische gitaren klinkt fantastisch op een goede set. De opname kenmerkt zich door veel dynamiek en een natuurlijke en zeer aangename klankkleur. Track 3, getiteld 911, is beluisterd. Na een rustig begin wordt de luisteraar van z`n stoel geblazen door een zeer dynamisch klinkende bas. Wie het voor het eerst hoort schrikt zich rot en staat versteld van de impact. Hoewel ik het stuk al kende stond ik ook nu weer versteld omdat het relatief kleine luidsprekertje een mooie krachtige en strakke bas tevoorschijn toverde. Samen met de cd-receiver werd een zeer overtuigend geluid neergezet. Een goede controle over de luidsprekers door de versterker was duidelijk hoorbaar. Deze compacte set klinkt zeer groot! Naast een overtuigend laag laat het nummer horen dat het geluidsbeeld dat de set neerzet mooi los en vol lucht is, naast breed en hoog. Mijn lichaam gaf aan dat het geheel erg muzikaal was: het voetje ging heen en weer, op de maat van de muziek.
Na het beluisteren van John en z`n 4 collega`s is Graceland van Paul Simon in de cd-lade gestopt. Deze cd is opnametechnisch gesproken niet bijzonder, maar de muziek is naar mijn smaak wel erg fraai. De tracks zijn nogal wisselend van kwaliteit, vooral track 1 is dof en futloos, terwijl andere tracks prima klinken. Als dat soort zaken bij het beluisteren gaan opvallen, dan hebben we te maken met een goed systeem. Ook met de Esule was het verschil in opnamekwaliteit tussen de verschillende cd`s en tracks goed te horen. Track 5, Diamonds on the soles of her shoes, klinkt ten opzichte van track 1, The boy in the bubble, een stuk prettiger. Ik hoor een mooi schoon geluid, evenwichtig, aangenaam. Paul`s stem staat mooi los van de muzikale begeleiding. Dit klinkt lekker en bijna vanzelf gaat het volume nog wat hoger. Buren heb ik niet dus ik kan rustig luid spelen zonder dat iemand er last van heeft. Ook op hoog volume blijft het lekker klinken en geeft de versterker geen enkele blijk van op z`n tenen te moeten lopen. Het voetje gaat weer heen en weer op de ritmische Afrikaanse klanken. Het valt me op dat er veel rust in het geluid is. De versterker is snel en accuraat en komt niet snel in de problemen.
Na Graceland verdwijnt een Duitse verzamelaar in de speler. Manger, Musik wie von einem anderen Stern, wordt gestart. Niet alles is even leuk, maar track 13, een instrumentale jazzy versie van Walking on the moon van The Police, is zeer de moeite waard. Een akoestische versie van het nummer met drums, bass en blaasinstrumenten. De drums zijn erg realistisch, je schrikt soms wanneer vanuit het niets een roffel om je oren vliegt. De saxofoon is mooi geplaatst, niet scherp in het hoog. In de drums hoor je veel details van de snaredrum. Beperkingen zijn er natuurlijk ook wel. Het laag gaat niet zo diep als je zou willen, desalniettemin weet het dreumesje een mooi strak laag neer te zetten, en dat bij plaatsing van de luidsprekers ruim een meter van de achterwand en ca. 75 cm vanaf de zijwanden!
Er is nog veel meer muziek beluisterd, en steeds viel op dat het erg natuurlijk en evenwichtig klinkt. De stem van Paola Conte op zijn “The Best of” verzamelalbum en die van Bobby MC Farrin (don`t worry be happy!) op Cosmopoly van Andreas Vollenweider klinken alsof ze in de kamer staan te zingen. Goed geplaatst, veel detail, geen scherpte en een bas die goed gecontroleerd klinkt zonder boemigheid. De onderste octaaf wordt niet gehaald, maar de rest van het laag maakt dat meer dan goed.
