Fifty Ways To Leave Your Lover, live uitgevoerd door Simon and Garfunkel tijdens het Concert in Central Park is een leuke testcase. Direct is duidelijk dat de speakers hier ook bijzonder goed mee overweg kunnen. Het podium wordt compleet inzichtelijk in de luisterruimte gereproduceerd, met een prima plaatsing van alle instrumenten, daarbij Simon en Garfunkel vooraan in de hoofdrol. De weergave van de drums is gortdroog, snel en gedetailleerd maar mist gewicht. De Performance 2 blijft natuurlijk een monitor speaker en loopt van nature als niet zover door in het laag als een vloerstaand exemplaar met meer kastinhoud en conusoppervlak. Daar komt nog bij dat de door mij gebruikte Class D versterking het laag altijd wat slanker laten klinken. Tijdens de VAD demo liet de combinatie Performance 2/Marantz KI Pearl een heel ander karakter horen met duidelijk meer laag. Dit geeft tevens aan dat de speakers behoorlijk neutraal zijn en precies laten horen waarmee ze gecombineerd worden.
Mijn vM SA230 (sa)cd-speler klinkt wat voller in het laag dan de Funk/Shelter combinatie. Iets dat de Performance speakers direct laten horen. Luisterend naar Johnny Cash’s uitvoering van U2’s One, een opname die hij maakte in zijn nadagen en terug te vinden op het album American III A Solitary Man, krijgt de stem wat meer body. Het klinkt een fractie minder slank dan luisteren naar de draaitafel. Gebleven is de snelheid van de speakers wat goed te horen in het gitaarspel. Dat staat in schril contrast met de doorleefde breekbare stem van Johnny Cash die door merg en been gaat. Deze speakers zijn meester in het overbrengen van de muzikale emotie gecombineerd met een hoge resolutie, nogmaals benadrukt: zonder door te slaan naar een analytische weergave.
De stap van Solitary naar La Solitude is in de muziek makkelijk te maken. Het wisselen van de Johnny Cash cd met een album van Laura Pausini volstaat. Het beluisteren van dit lied is bijna als een NTI talencursus Italiaans. De verstaanbaarheid van de tekst is ontzettend goed, te danken aan de zeer schone en open weergave van de speakers. Het opgebouwde beeld is breed, diep en de muziek klinkt dynamisch.
Ik kan het niet nalaten om ook Fields Of Gold te beluisteren in de uitvoering van Eva Cassidy. Vaak doet een coverversie afbreuk aan de oorspronkelijke uitvoering. In dit geval overstijgt Eva de prachtige uitvoering van zanger Sting door er een extra dosis emotie aan toe te voegen. De Mordaunt-Short speakers onthullen alle finesses die in het lied, in het bijzonder in deze uitvoering, opgesloten liggen. De stemweergave wordt nooit scherp, ongeacht het volume, iets waar mindere speakers vaak de fout mee in gaan. Ik heb daardoor moeite om de muziek met droge ogen te ondergaan…
