Ruim een uur te laat trokken de eerste praalwagens, omringd door enig loslopend ongeregeld, aan ons voorbij. De stoet was gelardeerd met meerdere groepjes muzikanten die, zo bleek alras, er allen een eigen repertoire op na hielden. Daardoor hoorde ik vrijwel constant minimaal twee melodieën met bij voorkeur onderling afwijkende ritmes door elkaar heen hetgeen voor deze audiofiel een, laat ik zeggen, geheel eigen charme had. Tot op dat moment had ik me alleen nog maar bezig kunnen houden met blauwbekken maar dit kon ik nu op de maat van de verschillende met blaas- en slaginstrumenten uitgeruste dweilorkestjes heerlijk gaan combineren met het ritmisch meeveren vanuit de door de kou stram geworden knieën.

Lees de volledige column van Jan de Jeu.