Er zijn aardig wat goede opnamen van de Cantigas, van de uitbundige lezingen door het Clemencic consort tot de ingetogen opnamen van Sequentia met Barbara Thornton of the Boston Camerata met Anne Azéma. Zonder meer toppers, maar Esther Lamandier neemt voor mij toch een bijzondere plaats in. Op de één of andere manier gaat ze geheel op in deze muziek, ingetogen aan de éne kant, ja zelfs introvert, maar aan de andere kant soms ook bijna onbeschaamd uitbundig zonder daarbij smakeloos te worden. Haar stem is kristalhelder met een bij de muziek goed passend oriëntaals karakter.
Lees hier de volledige recensie.
