REVIEW

Bela Fleck & the Flecktones

Dr. Longbeard & Marja | 19 oktober 2000

Outbound

CD van het jaar?

Wat gebeurt er als je banjoist Bela Fleck, rietblazer Jeff Coffin, uitvinder-drummer Future Man (Roy(el) Wooten), bas virtuoos Victor Wooten samenbrengt met een Mongoolse keelzanger, Jon Anderson, bassist Edgar Meyer, B3 organist John Medeski, een strijkkwartet en nog een handjevol klasse muzikanten van overal ter wereld?

PURE EXTASE!

De eerste 5 vormen de fusion groep de Flecktones. Maar fusion heeft helaas een verkeerd en te beladen verleden. Bij fusion denken we nog te veel aan de mix tussen jazz en rock. Hier heeft fusion een veel globaler karakter.

Fleck heeft een achtergrond in de Blue Grass, Future Man komt uit de experimentele hoek terwijl zijn broer laatst nog van zich liet horen en huiveren met de tweede CD van de Vital Techtones met onder andere Scott Henderson. De gastmuzikanten hebben een achtergrond die welhaast niet diverser kan. Toch heeft Fleck het gepresteerd om er een geheel van te maken en een CD met veel uitdagingen.

Na een heel kort intro van 3 saxen begint de CD met een Copland nummer. Up tempo en door de toevoeging van tabla, strijkkwartet en een door een harmonizer gehaalde fagot heel modern en dansbaar. Het geheel zweeft tussen zo`n beetje alle muziek stijlen die er bestaan en blijft verbluffend overeind.

Het volgende nummer is van een heel andere stijl. Future Man in zijn gedaante van Royel volgt de keelzanger op in een heel filmisch nummer. Vlagen Lawrence of Arabia worden afgewisseld met typische Jon Anderson harmonien en een house ritme waar de stem van de indase zangeres Shawn Colvin doorheen geweven is als in een trance nummer.

Het zesde stuk op de CD, Earth Jam laat een door tabla begeleid muzikaal gevecht horen tussen Fleck op synthesizer-banjo en Jeff Collins` r tenor en dubbele (2 tegelijk) saxen. Victor Wooten legt er halsbrekende of beter vinger brekende baslijnen onder.

Something She Said brengt weer even wat rust. Nummer 13 van de schijf is een funky nummer met Collins op wah-wah sax en Andy Narell op steel pans. En weer legt bassist Wooten een grandiose baslijn neer waar menig basist jaloers op is. Het op een na laatste nummer is een heerlijke slow waarbij je in een ballroom waant met Edgar Meyer op gestreken bas.

Deze CD is een echte must hear. Muzikaal heel uitdagend en uitgevoerd door de top van de hedendaagse muzikale wereld. De opname is hier en daar door de overdubs iets uit balans maar nergens storend. Als je de CD zoals wij bij Borders koopt krijg er nog een bonus CD bij met nog een nummer waar Collins op exeleert met dubbelsax.


EDITORS' CHOICE