REVIEW

James Carter

Dr. Longbeard & Marja | 20 oktober 2000

Chaisin` The Gypsy

Django gaat laag

James Carter komt uit een muzikaal nest. Geboren in Detroit in 1969 als de jongste van 5 kinderen kiest hij al op jonge leeftijd voor de saxofoon. Wanneer al zijn leeftijdgenootjes aan het basketballen zijn, zit de jonge James op zijn kamer en haalt instrumenten uit elkaar om te zien hoe ze werken.

Op 16 jarige leeftijd gaat hij al mee op tournee naar Europa en 3 jaar later treed hij in dienst bij de illustere Lester Bowie en verhuist dus naar New York. Hier ontmoet Carter ook Julius Hemphill en vormt met hem een saxofoon sextet.

Leuk detail is dat James` eigen kwartet begon in Nederland tijdens een tournee met Lester Bowies` New York Organ ensemble waar het kwartet de supporting act was.
Nu in 2000 is James Carter een gevestigde naam ondanks dat hij nog steeds tot de jonge generatie wordt gerekend.

Onlangs zijn twee CDs tegelijk uitgebracht met werk van Carter. De ene Layin` In The Cut is een elektrisch funk feest met onder andere meester bassist Jamaladeen Tacuma. De andere CD heeft een geheel ander karakter, meer ingetogen, en onderzoekt de muziek van Django Reinhardt.

Tijdens een paar dagen rust in een tournee speelde James wat op zijn tenor sax en kwam uit op een nummer van Reinhardt waar hij tijdens de reizen via een portable speler naar had geluisterd. Mede bandleden Romero Lubambo en Cyro Baptista vielen spontaan in en iedereen had een feest. Later besloten zij om deze ervaring met meer mensen te delen en het resultaat is de CD Chasin` The Gypsy.

De CD opent met het sfeervolle Nuages waar Carter een van zijn meest geliefde, maar ook zeer zeldzame instrumenten , de bas-sax, gebruikt om de lijn te leggen. De accordion van Charlie Giordano maakt de sfeer loom en zweterig en de drum techniek van Joey Baron geeft precies de wat lichtere nuance. Let bijvoorbeeld op de tibettaanse schaal die Baron gebruikt.

Een heel nummer is Artillerie Lourde. De gitaar solo in het nummer die vroeger door Reinhardt op gitaar werd gespeelt wordt hiet vertolkt door James` nicht Regina Carter op (pizzicato) viool. Later neemt de strijkstok ter hand en geeft aan dat ze niet vasthoud aan de interpretatie van Stephan Grapelli. Het geheel is een heel frisse versie van een Hot Club de France nummer zonder oubollig te worden.
Op het vijfde nummer legt James zijn gigantische sax ter zijde en neemt de sopraan ter hand. En in Avalon speelt hij weer op zijn meest vertrouwde tenor. Mede door deze sax in combinatie met de snelle slag van gitarist Lubambo en de syncopen van Baron verveelt het niet.
Dat kan helaas niet van het laatste nummer op de CD gezegd worden. Imari`s Lullaby een nummer van Carter zelf past niet op deze plaat. Het is echt een lullaby en je dreigt vrij vlot in slaap te vallen. Kennelijk vond de producer het nodig om toch 54 minuten op de CD te plaatsen.


EDITORS' CHOICE