Sequel 

Audiofiel!

Men neme de Amsterdams Singelkerk, wat Sonodore en Brauner microfoons, een dCS 904, 954 en 972 als converters, een paar Avalon Arcus speakers, verbindt alles met MIT interconnects en NBS netsnoeren. Voeg een saxofonist, bassist en drummer toe. Het resultaat neme men op met een Nagra D. Editen dient te geschieden op de Augan OMX 24 bitter.

Als dan ook nog de saxofonist Yuri Honing heet, de bassist Toni Overwater en de drummer Joost Lijbaart, dan weet je dat het resultaat, de CD Sequel, een prachtplaat wordt. En dat is `ie dan ook geworden. Een korte CD, 45 minuten, maar met precies de juiste hoeveelheid muziek. Het smaakt naar meer en dat geeft een goed gevoel. Beter dan dat er te veel op staat. Less is More…

De negen nummers zijn afwisselend eigen Honing composities en bekende popsongs. Het bewerken van popsongs door jazz musici kan heel ongelukkig uitpakken, maar Honing, Overwater en Lijbaart trappen niet in deze val. Ze gebruiken de muziek waar ze zelf mee opgroeiden als inspiratie voor hun eigen muzikale taal. Op deze manier krijgt de jazz muziek een verse instroom van wat binnenkort klassiekers gaan worden. Hierdoor komt ook een jongere generatie in contact met jazz, zonder dat ze bedolven worden onder de zoveelste versie van My Funny Valentine.

Het album opent met de Honing compositie "Fritz", wat door de uitstekende opname het gevoel geeft dat Yuri recht voor je in de kamer staat. "Do You Know Where You`re Going To" is voor mij het minste nummer op de plaat ondanks het fraaie drumwerk. De derde track "Mother Mother" opent met bas en drum waarna Honing het thema inzet. Dit nummer spettert echt van de CD; prima dynamiek en gelukkig heel weinig compressie gebruikt.

Na een heel ingetogen balad volgt met "Killing Me Softly" weer een neo-klassieker maar nu als bas-solo. Blondie`s "Denise" is in handen van het trio een voertuig dat de muzikale klasse nog eens onderstreept. De groepscompositie "Mister Neil" ademt een oosterse sfeer uit en laat Toni Overwater met gestreken bas horen. Hierna volgt "Message in a Bottle" wat waarschijnlijk al door de originele jazz achtergrond van het nummer het sterkste niet-eigen nummer op de CD vormt. Het sluitstuk "Nothing Rhymes" is een prima afsluiting die je naar de platenkast doet lopen om nog een `Honing` te zoeken.