REVIEW

Aaron Parks

Dr. Longbeard & Marja | 30 oktober 2000

The Promise

Jong en sterk

Het is in deze kolommen al eerder gezegd. Je zit ergens te eten of wat te drinken en dan blijkt de muziek op de achtergrond niet storend maar juist heel interessant. Zo ook de keer dat Marja en ik in een restaurant in Seattle zaten te eten. Het eten was uitstekend, net als de bediening. Na wat dagen Microsoft even wat uitrusten.

In dit restaurant, Star`s, is het gebruikelijk dat `er s avonds een live band speelt uit de omgeving. De avond dat wij er waren speelde een jazz trio. De gebruikelijke samenstelling van piano, bas en drums. De opstelling was dichter bij de bar dan bij het restaurant gedeelte waardoor het volume in de bar `live` was en in het restaurant op `neuzel` kwam.

Ondanks het lage volume hadden we al snel door dat er een bijzondere pianist speelde. Door onze zitpositie konden we niet zijn of haar gezicht zien, dus vroegen we de ober wie het was. De ober begon gelijk te stralen en vertelde dat het Aaron Parks was, een 16-jarig talent. Hierna stokte aan onze tafel de conversatie een tijdje om te luisteren. In een pauze tussen de nummers in stond een dame op liep met een drankje naar de pianist. Aha, Aaron`s moeder Judie Stein.

Tijdens het volgende gesprek met Judie zijn we het een en ander over Aaron te weten gekomen. Aaron is niet alleen muzikaal begaafd, ook zijn intelligentie steekt flink boven het gemiddelde uit. Het gevolg is dat hij de middelbare school overslaat en op zijn 14de aan de universiteit van Washington muziek gaat studeren en dat terwijl hij pas op zijn tiende met piano spelen begon!Veel prijzen en eerbewijzen leiden er uiteindelijk toe dat Aaron een CD gaat opnemen met twee mede studenten, en deze CD, The Promise ligt nu ter recensering.

De CD is in eigen beheer gemaakt en uitgegeven. De verkoop is voornamelijk in handen van Amazon.com, wat voor alle partijen handig is. We hebben dus een CD van een 16-jarige pianist onder handen en hoe speelt hij? Gelukkig niet wat veel `wonderkinderen` doen namelijk naspelen. Nee Parks heeft een eigen interpretatie en klank, terwijl zijn eigen composities(!) wel het idioom kennen, maar toch oorspronkelijk zijn.

De plaat opent met Charlie Parker`s Billie Bounce, waar de ritme sectie bestaande uit Eric Peters op drums en Evan Flory-op bas een prima basis leggen voor het enthousiasme van Aaron die het nummer een grote vitaliteit meegeeft. Een contrast met het rustige tweede stuk, Everythings Happens to Me wat we van Sinatra kennen.

Twee eigen composities volgen elkaar op als track 3 en 4. Early Entry heeft een sterke melodie en de blues Double Tall Latte - een verwijzing naar een van de vele koffies die in koffie stad nummer 1, Seattle, te verkrijgen zijn - is heel ritmisch. De opname laat de dynamiek goed uitkomen van de vleugel. De standard Autumn Leaves krijgt van Parks een Latin smaakje.

Wayne Shorter`s Footprints wordt op een heel losse manier neergezet met een mooie rol voor drummer Peters. Monk`s klassieker Well You Needn`t kan vaak heel afgezaagd klinken maar het Parks trio geeft er een bijna funky draai aan. De uitsmijter en gelijk de titelsong is een improvisatie op het John Coltrane nummer en is door zijn ongedwongen en vrije uitvoering het beste van de CD.

Voor muziekliefhebbers die van piano trio`s houden is Aaron Parks een aanrader en misstaat zeker niet tussen Brad Mehldau en Keith Jarrett.


EDITORS' CHOICE