REVIEW

Jarrett, Peacock, DeJohnette

Dr. Longbeard & Marja | 26 november 2000

Whisper Not, Live in Paris 1999

Weer terug

Keith Jarrett wordt in veel muzikale kringen direct geassocieerd met The Köln Concert. Nu is dat concert zeker een van de beste registraties van Jarrett`s improvisatie vermogen, maar het heeft meer gedaan. De enorme verkoopsaantallen stellen het platenlabel ECM in staat meer artiesten aan te trekken en te promoten.

Oprichter en eigenaar Manfred Eicher van ECM heeft een heel specifieke smaak in zowel muziek als opname techniek. Het resultaat is een breed scala aan LPs en CDs met veelal geïmproviseerde jazz en modern klassiek. Bijna al de opnames zijn van uitzonderlijke kwaliteit en het verdere proces van mastering en productie is eveneens hoogwaardig.

Een veelgehoorde negatieve uiting over de ECM platen is dat ze zo `koel` klinken. Voor sommige oren kan dat waar zijn. De opnames zijn niet in een volle kroeg met veel achtergrond lawaai gemaakt, maar in een perfecte studio. De muzikanten zijn intens met hun improvisaties bezig en kunnen juist door de prima omgeving heel intens spelen. Dat kan de `koelte` verklaren.

De CD "Whisper Not" van het Keith Jarrett trio is niet in Eicher`s studio opgenomen maar tijdens een concert in het Palais de Congres in Parijs. Het is de comeback van Jarrett na een lange periode van afwezigheid op het podium omdat hij geplaagd werd door de - zeker voor een artiest - nare ziekte van chronische vermoeidheid. Het bewijs dat Jarrett over het ergste van de ziekte heen is, vormt de uitstekende dubbel CD.

Het wonderkind Jarrett was al op heel jonge leeftijd professioneel bezig en heeft in de loop van zijn nu 30 jarige carrière met veel groten gespeeld. Art Blakey, Charles Lloyd en natuurlijk Miles Davis. Na het spelen bij de elektrische band van Davis heeft Keith Jarrett zich helemaal toegelegd op de akoestische muziek. Naast de bekende solo improvisatie concerten treedt Jarrett ook regelmatig op met zijn trio (Jack DeJohnette op drums en Gary Peacock op bas).

Het lijkt erop dat de gedwongen rust die Jarrett heeft genomen zijn muzikale voorkeur naar de klassieke bebop heeft geleid. De veertien stukken op de CDs zijn allemaal standards. Op basis van deze standards improviseert het trio verder. En ja, ook hier kan het `meezingen` van Jarrett soms wat irritant overkomen, maar gelukkig heeft er nu geen microfoon speciaal voor deze muzikale uiting opgesteld gestaan. Twee nummers springen direct in het gehoor, en beide zijn van de hand van Bud Powell: `Bouncing with Bud` het openingsnummer en `Hallucinations`, nummer 4 van de tweede CD. Dizzy Gillespie`s `Groovin` High` is zeer fraai geïnspireerd, terwijl balads als `Round Midnight` en `Prelude to a Kiss` de goede opname tot recht doen komen.

Ook al heeft het trio al veel opnames afgeleverd met standards, de liefhebber moet deze CD zeker horen en zal dan snel verkocht zijn. Voor de muziekliefhebber die nog onbekend is met Jarrett is de CD set een uitnodiging tot een verdere kennismaking.


EDITORS' CHOICE