Toen ik de SACD bestelde -ik laat ze nog steeds uit Amerika komen in verband met de slechte verkrijgbaarheid in Nederland- had ik me niet veel meer voorgesteld dan een wat nostalgische plaat. Met natuurlijk het bekende, fraai getimede unieke trompet en zang blues zoals iedereen Pops Armstrong wel kent.

De auteur van de songs, W.C. Handy, ook wel bekend onder de naam "Father of Blues", wist zo`n 50 jaar geleden natuurlijk al beter! En na de plaat de eerste keer te hebben verkend moet ik zeggen, ik kan het niet mooier uitdrukken dan Handy: "Truly wonderful, I never thought I`d hear my blues like this! Truly wonderful!
Na al die jaren lijkt de uitvoering van de bluesnummers, die uit het begin van de vorige eeuw stammen, alleen maar aan glans te hebben gewonnen. Van bekende nummers, zoals de St. Louis blues, bestaan meerdere opnamen. Dit was dan ook een van Handy`s grootste hits. Louis Armstrong speelde als 16 jarige trompettist overigens al mee in één van de beroemdste uitvoeringen van dit nummer, door Bessie Smith.

In de keuze van het repertoire zijn uiteraard sterke verwijzingen naar het bluescentrum Memphis, Tennesee. Beale Street Blues (er is overigens alleen een Beale Avenue in Memphis), Memphis Blues enz. Maar ook Chantez-les Bas, een duidelijke verwijzing naar New Orleans. Handy en wat muzikale vrienden schijnen dit nummer oorspronkelijk ooit als serenade aan een meisje in New Orleans te hebben vertolkt, niet tot genoegen van de buren.
De eerste uitvoering die George Avakian -de producer en auteur van de oorspronkelijke hoesbeschrijving, ooit van dit nummer hoorde, was door Katherine, de dochter van Handy.
De oorspronkelijke reden om de LP 50 jaar geleden op de markt te brengen, kwam van Jim Conckling, de directeur van Columbia records. Hij wilde werk van W.C. Handy in het repertoire hebben. Maanden later, tijdens een stop-over van Louis tussen alle toernee`s door, werden de opnamen in Chicago in een tijdsbestek van drie avonden gemaakt....

De eerste CD release was in 1986, zonder overigens te vermelden dat dit een reconstructie betrof van andere takes dan de originele. Die waren namelijk tot en met de back-ups aan toe het fatale slachtoffer geworden van "Electronic Stereo". De nu uitgegeven SACD heeft echter weer veel oorspronkelijke opnamen, George Avakian beschrijft in de bijsluiter uitgebreid op welke wijze er toch weer originele masters zijn gevonden en hoe de samenstelling tot stand is gekomen.
Het is een fraai stukje muziekhistorie geworden!

De kwaliteit van de opnames is onverwacht goed, zelfs de intro en rehearsal sequences die zijn toegevoegd vertonen amper bandruis. De dynamiek, de gesprekken en het naar voren komen van de solisten is zó natuurgetrouw, je heb echt het gevoel `erbij` te zijn!
De SACD wordt compleet gemaakt met een interview van W.C. Handy door Avakian uit 1954.
Maar nu de vraag waar het nu om gaat: "Zijn deze opnamen -mastertapes voor EP`s en demo materiaal- goed genoeg voor uitgave op SACD"? Bij het horen van de eerste tonen realiseerde ik mij dat dit niét de goede vraag is. Die had moeten zijn: "Is SACD wel goed genoeg om alles wat deze opnamen in zich hebben op een natuurgetrouwe manier naar voren te brengen?" Heel kort gezegd, het antwoord hierop is een volmondig `Ja`. Het wat rauwe maar autoritaire en toch rijk geschakeerde stemgeluid van Pops, zijn dynamische trompetgeluid met ook prachtige zachte passages worden met een huiveringwekkende natuurgetrouwheid weergegeven! Natuurlijk hoor je af en toe wat kleuring van de microfoons en af en toe wat bandruis, maar dit is nooit storend. In tegendeel, het maakt het allemaal erg authentiek. En gelukkig altijd zonder dat irriterend harde randje in het hoog, dat inherent is aan PCM, zeg maar de gewone CD.

Ouderen onder ons -en sommige jongeren- zullen bij het luisteren naar deze SACD een associatie hebben met de warme buizenapparatuur. En de magische momenten van perfect ingespeelde en enthousiaste band van ongeevenaarde wereldklasse na 50 jaar opnieuw ervaren! Je krijgt niet genoeg van!