Inside out en Progression
Ahh
Net als in het leven is een trio een van de moeilijkste maar ook dankbaarste vormen van samen zijn. De beide hier besproken Cd`s zijn voorbeelden van klassieke jazz trios bestaande uit piano, bas en drums. Maar hier houden de overeenkomsten dan ook gelijk op.
Keith Jarrett is een gelouterd pianist met sterke wortels in de jazz die hij in vele jaren van spelen heeft laten uitgroeien en verklankt in een meterslange rij opnamen. Deze opnamen zijn meestal live en in ieder geval van een constante, hoge, kwaliteit. Hij speelt in trio verband al vele jaren samen met Gary Peacock op bas en Jack DeJohnette op drums. Dit maakt dat de heren elkaar niet alleen door en door kennen maar elkaar ook blindelings aanvoelen.
Brad Mehldau is ‘slechts’ 31 jaar en komt dus muzikaal gezien pas kijken. Ondank zijn relatieve jeugd heeft hij toch al een indrukwekkend repertoir opgenomen en de hier besproken Cd is al de vijfde in een serie getiteld ‘ The Art of The Trio’. Net als bij Jerrett zijn deze opnamens veelal live. Zo ook hier waar de dubbel Cd opgenomen is tijdens een concert reeks in de New Yorkse Village Vanguard.
Beide opnames zijn verschillend van aard. Jarrett en Co. heeft het American Songbook waar veel van zijn vorige albums uit putten aan de kant gezet en is eigenlijk weer terug bij de ‘free style’ waar hij vele jaren geleden mee begon. Mehldau houdt nog wel vast aan de rijke bron van standards, hier en daar doorspekt met eigen composities. Jarrett sluit het album wel af met de standard When I Fall In Love - Heyman & Young – maar toch anders dan hij op vorige albums zou doen.
Ook de plaats van de opname draagt veel bij aan het geheel. Jarrett in de acoustisch schitterende en ruime Royal Festival Hall in Londen en Mehldau in een club gevestigd in een kelder in New York – veel velours in een kleine lage ruimte met 100 man publiek. Tijdens Mehldau’s derde nummer gaat op 2:58 zelfs een mobiele telefoon af! Zou dat bij Jarrett zijn gebeurd dan was hij subiet gestopt met spelen. Mehldau gaat gewoon door. Hopelijk heeft eigenaar Loraine Gorden van de Vanguard de onverlaat een zaalverbod gegeven.
Of het nu de zaal of de ervaring is, beiden spelen op deze opnames heel anders. Jarrett verkent de wereld al improviserend via Blues, R&B en jazz en speelt veelal met ruimte. Een niet gespeelde of uitgestelde noot zegt veel meer dan een ‘overval’ aan noten. Aan dat laatste maakt Mehldau zich nu en dan ‘schuldig’. Ook geeft Jarrett meer ruimte aan de ander twee spelers. Zij spelen meer ‘allen voor één’, ieder zijn eigen rol, die dan wonderwel samenvalt met de anderen. Bij Mehldau zijn bassist Larry Grenadier en drummer Jorge Rossy soms meer begeleiders. En bij Jarrett is natuurlijk ook weer zijn ‘meezingen’ van de partij. De eerste keer luisteren kan dit meezingen knap irriteren. Later, als de improvisatie wat meer bekend is, valt dat reuze mee en hoort het er gewoon bij.
Wie ooit een conecrt van zowel Keith Jarrett of Brad Mehldau heeft meegemaakt weet dat visueel een en ander niet interssant is. Met de ogen dicht luisteren is aan te raden. Jarrett heeft de neiging om als het spannend wordt een copulatiedans met de vleugel uit te voeren en Brad Mehldau wil het liefst tijdens het spelen één worden met de vleugel door zich geheel over het klavier te buigen. De anderen in het trio spelen goeddeels met de blik op oneindig. Dus een DVD hoeft niet echt.
Voor een heerlijke luistersessie zijn beide Cd`s zeer aan te raden. Begin dan met de dubbele Mehldau op een gematigd volumen en geniet van standards als The More I See You, The Folks Who Live On The Hill en de Gershwin songs Long Ago And Far Away en How Long Has This Been Going On. Na afloop moet Jarrett de speler in; volume wat hoger – live niveau? Genieten van de fraaie opname en de mooie improvisaties. En het swingt ook nog. Vooral het titel stuk is schitterend van opbouw en melodie. Hoezo is ‘free’ piep-knars-knor?
Laat Sinterklaas deze Cd`s maar brengen.
Keith Jarrett / Gary Peacock / Jack DeJohnette (Brad Mehldau Trio): Inside Out
Art of the Tri 5: Progression
