Absolutely
Een schier onmogelijke taak ligt hier. Probeer van deze CD maar eens een recensie te schrijven terwijl de CD speelt! Young Dubliners swingt! En niet op de manier waarop de naam van de band doet denken. Vergeet The Dubliners, welkom Young Dubliners enne, stuur de buren naar de bioscoop.
Vijf mannen woonachtig in Californie die ‘iets’ met Ierland hebben. Of door afkomst, geboorte of gewoon door liefde voor het land, de mensen en niet te vergeten de muziek. Young Dubliners is Brendan Holmes, bas en zang, Keith Roberts acoustische gitaar en lead zang, Chas Waltz viool, keyboards en zang, Bob Boulding gitaren en zang en drummer David Ingraham. Tezamen brengen ze een hecht, swingend en rockend geluid dat iets garage rock, hard rock en U2 meets Kansas en Kyla in zich heeft. Maar de stijl blijft eigen en apart. De twaalf stukken op de CD zijn afwisselend en op het instrumentale ‘Unreel’ na voorzien van teksten die ook nog iets te vertellen hebben.
De openingstrack ‘Salvation’ zet gelijk het tempo. Lekker gitaartje dat overgaat in de viool van Chas. Na een paar keer spelen blijft dit nummer in je hoofd zitten vooral door de goed lopende melodie. ‘Come on’ is misschien nog erger door het up-tempo en het hoge kroeg-meezing gehalte “Get over your father, get over your mother, get over the things that you’ve yet to discover…”. In ‘Scream’ komt de folk om de hoek kijken en de wat gebroken stem van Roberts doet het heel goed in deze lament. Wat vrolijker gaat het eraan toe in ‘Low’ wat weer zo’n sterke melodie heeft en het zou niet verbazen als Shania Twain dit eens zou opnemen. Dexie’s Midnight Runners doemen op in ‘Jump in the Sea’, en net als ‘Name’ het moeilijk maakt stil te zitten. Dan volgt het instrumentale deel van de CD, ‘Unreel’ een onvervalst Iers dansje, maar dan met electrische gitaren. En nu weet je gelijk wat de inspiratie van Uriah Heep was(?). De tekst van ‘Knickers’ is een ode met een knipoog naar Ierland. ‘ Never knew a girl who wouldn’t drop het knickers; for the right boy – or the right toy’. En het swingt! Ouderwetse poppie hardrock begeleid het relaas over de fan in ‘Fan’. Van wie de fan een fan is, ligt besloten in het nummer zelf. Heel leuk gedaan dit puzzeltje. Introspectie heeft een plaats gevonden in het nummer ‘These days’ waar weer de stem van Roberts los komt van de begeleiding en hierdoor dichtbij Ierse producties komt. Bij de eerste tonen van ‘Brown Dog’ komt de dorst al een beetje op terwijl het verhaal gaat over de reis van Ierland naar Amerika en het achterlaten van het lief.
De CD sluit af met een stuk van Ron Wood, ‘Ooh La La’ en ook al klinkt het in handen van Young Dubliners niet onaardig, het is niet de meest sterke afsluiter. Maar de rest van de CD maakt alles goed. Het is tijden geleden dat een opname die zo sterk van voor tot achter is, in de speler heeft gezeten. Hij gaat gelijk de brander in om een legale (!) kopie te maken voor in de auto.
Over de cd
16/44,1
Virgin – 72438-12479-2-1
www.youngdubs.com voor samples en meer info
