Grit
De band met deze warm aandoende naam komt niet uit een of ander exotisch oord, maar uit – het bijna altijd verfrissende – Noorwegen. Madrugada is echter wel een Spaans woord en betekent ‘het uur voor zonsopgang’. Welnu, dit is meestal op een tijdstip dat ik nog op 1 oor lig en vrijwel nooit naar muziek luister. Hoe muziek dient te klinken die gerelateerd is aan dit tijdverschijnsel wordt geconcretiseerd door dit Noorse kwartet.
Halverwege de jaren 90 werd Madrugada geboren en het eerste noemenswaardige teken van leven is de in 1999 uitgebrachte debuut-cd Industrial Silence. De band was er zelf zeer verbaasd over dat platenmaatschappij Virgin de cd internationaal uitbracht aangezien er op dat moment geen enkele band van internationale betekenis uit Noorwegen kwam die ‘hot’ was. Door veel te toeren bouwde de groep rond frontman/zanger Sivert Høyem een behoorlijke schare fans op. De respons tijdens het eerste optreden (Roskilde) was “amazing” , aldus Sivert. In 2001 verscheen de tweede volwaardige cd Nightly Disease. Ook deze schijf werd zeer positief ontvangen en van beide titels gingen ongeveer 250.000 exemplaren over de toonbank.
Het nieuwste wapenfeit Grit zal waarschijnlijk ook alleen over de toonbank gaan, want copieren – getuige het waarschuwende stickertje “copy controlled cd” – is er niet bij. Maar dit terzijde. Volgens de band zelf is Grit hun meest volwassen product en dientengevolge het meest toegankelijk. Oké, tijd voor de muziek zelf.
De heren Frode Jacobsen (bas), Robert Burås (gitaar), Simen Vangen (drums) en de reeds genoemde Høyem zijn begonnen als Rolling Stones en Stooges – coverband. Dat is duidelijk te horen, maar daar hoeft men zich geenszins voor te schamen. Integendeel, want hier wordt duidelijk een eigen geluid neergezet, hoewel de invloeden natuurlijk onmiskenbaar zijn. Geeft allemaal niets, want waarom zou je je afkomst verloochenen? Het gaat hier immers om (pop)muziek en niet om politiek. Als aanvulling op de sound noemt het kwartet illustere gezelschappen als Joy Division, The Gun Club, The Cramps en Velvet Underground. Gooi al deze muzikale ingredienten samen met 4 Noren in een Berlijnse studio, zet producer Head (o.a. PJ Harvey) aan de knoppen en voilà het resultaat heet Grit. Een lekkere, donkere (uiteraard) schijf die bij een grote doelgroep in de smaak zal vallen. Ik weet nu in ieder geval hoe de soundtrack klinkt die hoort bij een uur voor zonsopgang.
O ja, nog een aardigheidje omtrent de herkomst van de titel. Grit betekent letterlijk gruis, maar slaat in dit geval op een passage uit de roman Black Spring van Henry Miller. Hij beschrijft daarin de arbeiders in de scheepsdokken die gitzwarte handen hebben door het materiaal waar ze mee werken. Als ze sterven en hun lichamen worden gewassen blijkt het onmogelijk “to get the grit out of their hands”. Dat rauwe, smerige gevoel probeert Madrugada aan de luisteraar over te brengen.
Over de cd
11 tracks
53:11
www.madrugada.net
