Odetta - Odetta sings Dylan
Keer op keer brengen de re-issues van Speakers Corner Records mij terug in de tijd. Vaak betekent dat een feest van herkenning maar soms is dat ook een ontdekking van een tot op dat moment voor mij verborgen gebleven schat. De 180 gram zware zwarte schijf die nu voor mij zijn obligate rondjes draait valt in de laatste categorie. Tot op het moment dat ik de naam tegenkom bij de nieuwe releases van het Duitse huis dat zich keer op keer inzet voor het uitbrengen van historische opnamen heb ik nog nooit van deze dame gehoord. En dat terwijl zij volgens velen tot de meest invloedrijke artiesten van de 20ste eeuw gerekend kan worden.
Ze wordt geboren in Birmingham Alabama op 31 december 1930 en volgt aanvankelijk een klassieke zangopleiding tot ze in een koffiehuis in San Francisco in aanraking komt met folk music. Vanaf dat moment kiest ze voor folk en blues, een muziekkeus die maakt dat ze in een later stadium optreedt met artiesten als Pete Seeger en Harry Belafonte. Ook na de eeuwwisseling brengt ze nog platen uit waarvan er één een Grammy nominatie krijgt.
Het verhaal gaat dat Bob Dylan juist door haar uit 1956 daterende album ‘Odetta sings Ballads & Blues’ geïnspireerd werd om zijn elektrische gitaar in te ruilen voor een akoestische Gibson. In de periode dat Odetta haar cover versies van de Dylan songs uitbrengt stapt de Meester evenwel zelf over van ‘folk singer’ naar ‘electrified rocker.’ Odetta is één van de eerste zangeressen die zich aan de teksten van Dylan waagt en de voorkant van de hoes van de LP is al een vingerwijzing naar de manier waarop ze dat doet. Een in roodbruine tinten uitgevoerde foto toont een verstilde, geconcentreerde Odetta, waarbij aan de rand nog net een stukje van de akoestische gitaar te zien is die zij op de schoot houdt.
Op de plaat tien Dylan nummers die uitgevoerd worden door haar soms swingende en dan weer bluesy klinkende stem – in haar eigen woorden ‘original instrument’ genaamd – slechts ondersteund door de akoestische gitaar en spaarzaam gebruikte tamboerijn van Bruce Langhorne, de akoestische gitaar van Peter Childs en de akoestische bas van Les Grinage. De snaarinstrumenten creeren een grote ruimte en vormen daarmee een perfecte begeleiding voor de indringende stem van deze vrouw die op gedragen wijze de in de teksten gevangen boodschap overbrengt. Daardoor lijkt het alsof ik zelfs de meest bekende songs nu pas voor het eerst echt hoor. De stem behoort duidelijk toe aan iemand die gelooft in de kracht van de protestsong als wapen. Daarmee wordt in sommige songs de dreiging bijna tastbaar en krijgen de teksten meer zeggingskracht dan ze waarschijnlijk ooit eerder gehad hebben. ‘Don’t Think Twice, It’s All Right’, ‘Tomorrow Is A Long Time’, ‘Masters Of War’, ‘The Times They Are A-Changin’, With God On Our Side’ en vooral ‘Mr Tambourine Man’ zijn stuk voor stuk kippenvel uitvoeringen waarbij ‘Baby, I’m In The Mood For You’, ‘Long Ago, Far Away’, ‘Walking Down The Line’ en ‘Long Time Gone’ maar een fractie achterblijven.
Het album is in 1965 door Bob Simpson opgenomen in RCA Victor’s Studio A in New York, waarbij Jack Somer de producent was. Klankmatig komen zowel stem als instrumenten prachtig realistisch over waarbij er geen oppervlaktegeluiden van het vinyl te horen zijn.
Aanvullende informatie :
LP / 180 grams Vinyl
Label: Speakers Corner Records
Distributeur: Technicom
Tel. 035-6237170
