REVIEW

Kari Bremnes 23/01/2004

Jan de Jeu | 27 januari 2004

Karlsruhe, 23 januari 2004

Kari Bremnes i Tyskland

Haar dag begint in Oslo. Zelf word ik wakker in Hellevoetsluis. ’s Avonds bevinden we ons in dezelfde – wederom uitverkochte - zaal in Karlsruhe waar ik begin november 2003 nog de Canadese Holly Cole mocht bewonderen.

We schrijven 23 januari 2004 20.30 uur en in het licht van de spots verschijnt de Noorse zangeres die met dit concert haar tot 1 februari durende Duitse tournee opent. Een lange slanke verschijning die op de een of andere manier jonger oogt dan op de foto’s die het booklet van een CD of het artwork van een LP sieren. Ik realiseer me dat ze op die foto’s meestal wegkijkt van de camera waardoor slechts een deel van haar gelaat zichtbaar is. Voor het eerst kan ik haar recht in de glanzende ogen kijken en de volledige glimlach zien. Hoge laarzen, rokje boven de knie en opvallend vormgegeven sieraden in combinatie met haar slanke postuur doen haar jonger lijken dan ik op grond van haar kalenderleeftijd zou verwachten. Achter haar op het podium haar twee begeleiders. Vanuit de zaal gezien zit links toetsenist Bengt Egil Hanssen en rechts percussionist Helge Norbakken.

Kari brengt haar gezicht tot vlak bij de microfoon en begint met het eerste nummer. Het is één van de mijns inziens mooiste nummers van haar eerste Engelstalige CD / dubbel LP ‘Norwegian Mood’ en terwijl de vertrouwde tekst uit haar mond stroomt zie ik in gedachten inderdaad de zeemeeuwen als sculpturen van steen aan de waterkant zitten. That voice, that voice!

Tot voor enkele minuten kon ik slechts hopen dat haar stem op mij live hetzelfde effect zou hebben als vanaf CD en LP en nu ervaar ik daadwerkelijk dat ook in de zaal de rillingen langs mijn rug lopen. Dat komt niet alleen door de heerlijk heldere stem waarin alle nuances en emoties doorklinken of door de langzame – bijna vertraagd aandoende - bewegingen die de Noorse maakt. Het wordt ook veroorzaakt door de opluchting die ik voel nu blijkt dat ze niet uitsluitend de nummers zingt van haar onlangs uitgebrachte tweede Engelstalige CD / LP ‘You’d have to be here’. Niet dat ik dit een slecht album vind; in tegendeel. Het is een compilatie van stuk voor stuk goede nummers maar nar mijn smaak wat te gelijkmatig. Ik mis het afwisselende dat zowel ‘Norwegian Mood’ als haar Noorstalige albums kenmerkt.

Na het applaus voor haar eerste nummer in ontvangst te hebben genomen geeft ze een toelichting op het volgende nummer. Dit is wel te vinden op ‘You’d have to be here’ en gaat over een jonge vrouw die voor een keus staat. Ik weet niet hoe het komt - de toelichting? De minimalistische begeleiding? – maar feit is dat deze uitvoering mij meer doet dan de op de schijf vastgelegde versie.

Kari Bremnes (c) Xingo

Elk van de volgende nummers wordt voorafgegaan door een toelichting en daarin ontpopt zij zich als een zelfbewuste, intelligente, humorrijke vrouw met een sensuele uitstraling. In een aantal gevallen maakt de door Kari verstrekte informatie dat ik de mij al jaren bekende tekst van een specifiek lied met iets andere ogen ga bekijken. Ik had me bijvoorbeeld al vaker afgevraagd waarom de jonge vrouw in ‘Montreal’ de kleding en sieraden van haar moeder verkocht zou hebben. Geldgebrek misschien? Kari schildert de dochter nu af als een grote, grove vrouw die wraakgevoelens koestert jegens haar slanke, charmante en elegante moeder.

Het blijven met name de nummers van ‘Norwegian Mood’ die me stuk voor stuk het meest raken tijdens dit concert. Zelfs al zingt ze één nummer daarvan op verzoek van iemand uit het publiek in het Noors; ‘Coastal ship’. Wanneer de laatste toon verklonken is – het publiek wacht gelukkig steeds opnieuw met klappen tot de stilte volledig weergekeerd is – voel ik me niet bekocht; het nummer is even sterk als altijd en in haar moederstaal gezongen lijkt de song Kari nog net iets makkelijker af te gaan.

Die indruk wordt nog verstevigd door haar magistrale uitvoering van een nummer waarvan de tekst geschreven is door een man die de meeste mensen slechts kennen als schilder; Edvard Munch. Het lied ‘Skriek’ oftewel ‘De schreeuw’ is geschreven voordat hij aan zijn – meest bekende - gelijknamige schilderij begon en Kari brengt deze schreeuw in al zijn geledingen perfect ten gehore.

Andere hoogtepunten voor mij zijn ‘Lover in Berlin’, ‘Song to a town’ en ‘To give you a song’. Beide laatste nummers worden als toegift gezongen. Hoe lang we daarna ook blijven klappen – mijn handen tintelen nog geruime tijd na – Kari’s stem klinkt nog maar één keer; namelijk om het enthousiaste publiek te bedanken en te beloven dat ze snel terug zal komen. Wat rest is het gevoel dat ik nog lang zal kunnen teren op dit geweldige, – met inbegrip van de korte pauze – twee en een half uur durende optreden. Uiteraard komt direct daarna de vraag op wanneer we deze geweldige zangeres op een Nederlands podium zullen kunnen verwachten. Als het aan mij ligt… Sometime soon? Please? Kari?

Noot van de redactie: Dit artikel is ook verschenen als column van Jan de Jeu.

Tip:
Koop Norwegian Wood (HDCD) in High Fidelity Discs, klik dan hier.
Koop Svarta Bjorn (CD) bij High Fidelity Discs, klik dan hier


EDITORS' CHOICE