Iedere keer wanneer ik de naam Quincy Jones op een LP of CD zie staan is dat voor mij een reden om de desbetreffende schijf wat nauwkeuriger te bekijken. In de Amerikaanse music scene zijn er weinigen die zo veel bijgedragen hebben als juist deze mr. Jones.
Aan het begin van zijn carrière schrijft hij als arrangeur voor mensen als Count Basie, Cannonball Adderley en Dinah Washington. Later speelt hij in de koper sectie van Lionel Hampton`s orkest en vervolgens bij Dizzy Gillespie. Zijn eerste baan als producent / arrangeur heeft hij bij het Franse Barclay waar hij werkt met o.a. Jacques Brel en Charles Aznavour. In 1961 is hij de eerste afro amerikaan die een hoge positie krijgt in een Amerikaanse platenmaatschappij; in dit geval Mercury Records. Voor mij persoonlijk ligt zijn hoogtepunt in 1991 wanneer hij Miles Davis - de man die nooit achterom kijkt - overhaalt om nog eenmaal de klassieke arrangementen van Gil Evans ten gehore te brengen. Nog steeds is de daaruit resulterende opname van het Montreux festival, waar Quincy het orkest leidt, één van mijn desert island records. Vanwege zijn naam pak ik deze CD op en op grond van de tweede naam ben ik bijna geneigd om hem, ongehoord, direct weer terzijde te leggen. Ik heb namelijk niets met deze `super TV dad`. Sterker nog; op die momenten dat ik ongevraagd een flits van dr. Huxtable of van één van diens gezinsleden onder ogen krijg bezorgt mij dat immer weer een wat weeïg gevoel in de maagstreek. Gelukkig zie ik nog net op tijd een aantal klinkende namen die mijn nieuwsgierigheid op weten te wekken. Om er enkele te noemen; Monty Alexander, Ray Brown, Milt Jackson, Ernie Watts en Jimmy Smith.
Mijn eerste reactie op de titel is er één van verbazing; waarom brengt een platenmaatschappij ruim dertig jaar na dato deze muziek uit? Bij het doorlezen van het booklet wordt één en ander echter zonneklaar. Wanneer de grootste afro amerikaanse TV ster van dat moment - `stand up comedian` Bill Cosby - gevraagd wordt om voor de Amerikaanse televisiemaatschappij NBC 52 episodes van "The Bill Cosby Show" (1969-1971) op te nemen benadert hij de grootste afro amerikaanse producer van dat moment - Quincy Jones - voor de functie van musical director. Deze weet op zijn beurt de voornoemde grootheden aan te trekken die hun medewerking verlenen aan het uitvoeren van de music score van de serie. Wat in de loop der tijd in de vergetelheid raakt is echter het feit dat Quincy Jones gedurende de pauzes tussen de opnamen van deze jazz en funk artiesten de band gewoon door laat lopen waardoor diverse informele jazzfunk jamsessions opgenomen worden. Pas bij een verhuizing worden de banden weer ontdekt door Marc Cazorla, executive producer voor Quincy Jones Music. The rest, as they say, is history. Jones en Cosby geven hun zegen aan het project en de CD release is een feit.
De ware jazzfunk liefhebber zal blij zijn met deze beslissing. De herkenningsmelodie "Hikky-Burr" staat er diverse malen op. De eerste versie is instrumentaal, bij de tweede laat de mompel-scattende `Cos` – o.a. begeleid door de vrouwelijke bass player Carol Kaye - van zich horen en als bonus track is er nog een remix van Mix Master Mike. Highlights? “Groovy Gravy”, “Jimmy Cookin’ On Top” met Jimmy Smith op Hammond B3, "Toe Jam" met bandleader Ray Brown op bas en “Eubie Walkin’". De studiogeluiden - o.a. take numbers / countoffs - dragen bij aan het live gevoel. Het enige minpuntje van de CD is de op sommige momenten wat nadrukkelijk aanwezige tape hiss. Het doet echter niets af aan het eindresultaat. Every piece groves like crazy!
Aanvullende informatie:
Format: CD; CCD-2257-2
Label: Concord Records Inc.
